Month: November 2004

“Ég elska þig svo mikið að ég hef ákveðið að segja þér sannleikann um sjálfan þig!”

Þegar einhver hefur upp raust sína og segir þessa setningu þá persónulega mæli ég með að þeir sem að eiga hlut að máli hafi sig á brott eins skjótt og auðið er. Þessi nálgun hefur hinsvegar þótt afar áhrifarík leið til samskipta og ekki er óalgengt að þátttakendur allir komi ríkari úr svona yfirhalningu. Þetta fer þannig fram að einhver einn sem hefur unnið sér það inn, lemur sér á brjóst og í einlægum ásetningi til að koma gleði og góðum vilja áleiðis finnur hann einhvern sem er ekki alveg að gera rétta hlutina. Þessi riddari króar ódáminn af helst þar sem hann á sér ekki undankomu auðið. Gott er að gera þetta á fjölförnum stað, tildæmis inn á kaffihúsi eða í bíó. Þegar bráðin liggur orðið vel við höggi er látið til skarar skríða og sannleikanum sjálfum er hellt yfir drulluháleistinn. Þegar kvékindinu hefur verið sagt til syndanna sér hann undir eins að sér og brestur í grát. Hann rís því næst upp sem betri maður og áður en maður veit af er hann kominn með réttindi til að segja einhverjum öðrum drulluspena sannleikann um sjálfan sig, Svona gengur þetta manna á milli. Koll af kolli.

Reyndar á ákveðnum tímabilum innan akademíunnar þá er fólk sérstaklega áhugasamt um að kynnast öllum sínum krankleikum svo þessi nálgun er kannski kærkomin. Sem reyndar minnir svolítið á þegar fólk sem er búið að æfa magavöðvana sína duglega biðja félaga sína um að kýla sig í magann.

Þetta var blog sem að þjónaði um það bil engum tilgangi.

Gleðileg Jól!

Ég hef verið að íhuga hvaða stefnu ég á að taka í þessum færslum mínum. Það að agnúast, fussa og kasta róg á andstyggilegt fólk hefur alla tíð klætt mig alveg sérstaklega vel. Mér líður betur með sjálfan mig eftir á og er þess fullviss að ég sé langt yfir alla meðalmennsku hafinn og ætti umsvifalaust að verða sæmdur heiðursorðu sem að fer vel við snyrtilegan klæðaburð minn, helst þá orðu sem að glitrar duglega. Eftir svona “ég þoli ekki úrkynja mannkynið og skammast mín fyrir að vera íslendingur/smáborgari” blog leggst ég aftur í rauða fallega sófann minn, gef frá mér sælustunu og hugsa með sjálfum mér hvað allir aðrir en ég eru mikil fífl og hvað Robert Ginty á sínum tíma hefði nú verkað kjúklinginn vel í myndinni The Exterminator. Þar var þó á ferðinni alvöru karlmaður með afar sterka réttlætiskennd. Eitthvað annað en þessir hommalingar sem þykjast ætla að koma einhverju í verk í kvikmyndum nútímans.

Ég er semsagt um þessar mundir að endurskoða blog og blogmenningu og ég verð að segja að blogmenningin hefur vaxið og dafnað síðan ég fór fyrst að fást við þetta fyrir tveimur árum síðan. Á þeim tíma fannst mér þetta með eindæmum hálfvitalegt og það að þetta væri helst fyrir illa gefið fólk, eða fólk sem hefði verið alið upp í sveit. Þetta sem og flest annað sem ég bít í mig var vanhugsað. Ég hef undanfarnar vikur, eða síðan ég hreinsaði til í myndaalbúminu mínu skoðað fjöldann allan af blog vefum víðsvegar um heiminn og ég er mjög hrifinn. Ég sé það í hendi mér að þetta er kjörin leið til að kynnast ólíkri menningu, fólki, trúarbrögðum osfrv.

Meira um blog menningu síðar.

Ég er mikill fréttafíkill, en mikil dauðans djöfuls leiðindi þótti mér þessi fréttaflutningur af þessum bévítans bruna. Allt gott og blessað með það að kveikna skildi í einhverri andskotans dekkjahrúgu. Mér fannst þetta tilkomumikið í um það bil tvær mínútur. Í fréttatímanum var lopinn teygður alveg út í það óendanlega. Það var talað við slökkviliðsstjórann, lögreglustjórann, forvarnarfulltrúann, rauðakrossmann, einar 10 kellingar og mann í forsvari fyrir þetta djöfuls fyrirtæki. Já, svo var þetta blásið upp sem mikið samsærismál, þar sem þarna væri á ferðinni hræðilegt fyrirtæki sem að sinnti engum forvörnum og hver ætti að standa skil á þessu öllu saman og afhverju sameignin hefði ekki verið þrifin nógu og vel og hvar var nemendaráð. Svo var “Ísland í dag” helgað þessu stórbrotna máli. Sjálfsagt var haldin könnun um það hvort að kellingin sem að komst ekki heim ætti að höfða mál gegn manninum sem að kom ekki dekkjunum í lóg. Ég persónulega gafst upp á þessu drullufrussi og sneri mér að hannyrðum.

Sökum þess hversu mikið ég þusa og nöldra yfir því hvað allir eru ómögulegir verður blog mitt að þessu sinni skjall og slepja.

Mér til mikillar gleði sat ég fyrirlestur Sigurjóns Sighvatssonar um feril sinn sem kvikmyndagerðarmaður og framleiðandi. Frá mínum bæjardyrum séð, þá er Sigurjón einn af meiri kúlistum þessarar þjóðar og þá ekki einungis fyrir þær sakir að hafa starfað með uppáhalds leikstjóranum mínum honum David Lynch. Það skemmdi þó engan veginn fyrir mér hversu líkir þeir tveir eru bæði í fasi og útliti. Ef ég léti einhvern tímann skrifa ofaní mig persónuleika, þá vildi ég óska þess að sá persónleiki líktist eitthvað framkomu og háttalagi David Lynch. Það þarf engan að undra það, því hér er á ferðinn afar dagfarsprúður maður með yfirnátturuleg listrænt innsæi.

Velgengni Sigurjóns hinsvegar er mér persónulegur innblástur og sýnir mér það að maður getur verið bæði íslendingur, kúl og frægur í sömu andrá, ólíkt Gilla nokkrum Martin sem er svo sannarlega pappakassinn í þessu máli.

Uppfinning nasista er rétt handan við hornið. Viðbjóðsleg jólin eru nefnilega að koma. Helga Möller og aðrar andstyggðarfígúrur fara á kreik til þess eins að gera okkur lífið óbærilegt. Ég verð þó að viðurkenna að mér þykir svolítið vænt um ljósin í skammdeginu, en djöfuls jólalögin, piparkökurnar og runkógeðsjólasveinninn eru ekki í neinu uppáhaldi hjá mér. Var ég búinn að nefna ógeðsleg jólalögin og helvítis piparkökurnar?

Í gærkveldi þar sem ég sat við litlu sætu kjöltutölvuna mína keyrandi stýrikerfi hins frjálsa heims, hugsandi um frið og kærleik á jörðu sendi góður vinur minn mér tengil á vefsíðu í gegnum skjótvirka skilaboðasendinn(instant messenger). Ég sem þekki vin minn eitt af hlýhug og harðsvíruðum púrítanisma elti tengilinn inn á myndavef hjá stúlku einni sem ég kannaðist lítillega við. Stúlka þessi sem er með eindæmum fögur, virtist þarna hafa lent í vafasömum félagsskap með eiginmanni sínum. Mér varð um og ó yfir myndefni þessu og fann hjá mér þörf til að ræða þetta við sérstakan trúnaðarvin minn hana Frú Sigríði. Frú Sigríður, hún er nátturulega bara með gufubað í efri byggðum, sagði ég. Frú Sigríður sem er alveg sérstaklega víðsýn og vel áttuð benti mér á að þarna væri á ferðinni alveg afskaplega vel gefin stúlka og ég ætti að skammast mín fyrir að draga þessar viðbjóðslegu ályktanir. Mig rak í rogastans og ég varð felmtri sleginn í sömu andrá og ég tók andköf yfir vanþroska mínum, sem er svo sannarlega ekki til eftirbreytni. Í stað þess að staldra við í hásæti mínu fór ég að íhuga orð frú Sigríðar, þar sem hún sagði: “útlitið vinnur gegn þessari stúlku”. Já sei sei og viti menn, aldrei hafði mér dottið þetta í hug. Og þar sem ég horfði yfir myndirnar af stúlkunni þar sem hún snæddi typpi, áttaði ég mig á þessu öllu saman og brast í grát. Hvernig ætli það sé að vera fallegur?????? Að vera hundeltur af illa lyktandi runkköllum með þá fullvissu að það besta sem geti komið fyrir þig sé að þér sé ________í ________og _______ að því búnu __________ svo að _________ eins og svín . Það getur ekki verið yndislegt! Ég vill þakka frú Sigríði fyrir að opna upp á gátt og hleypa ljósinu inn í myrkur huga míns.

Ég horfði á alveg fyrirtaksmynd í afar þýðum og dagfarsprúðum félagsskap sjálfs míns. Myndin sem varð fyrir valinu var “Team America: World Police”.
Fyrir mann eins og mig sem er afar alvörugefinn og þolir engan fíflagang á heimilinu er þetta svo sannarlega skref upp á við, miðað við einkasafn sem einkennist af dauða, djöful og samsæriskenningum. Í myndinni er ein af betri samfarasenum kvikmyndasögunnar. Mér verður yfirleitt óbjótt af uppáferðum í kvikmyndum, en þarna hlóg ég og öskraði eins og vitleysingur af kæti og ánægju einni saman. Ég mæli alveg hikstalaust með þessari mynd sem á rætur sínar að rekja til SouthPark gauranna. Í þessari brúðumynd er tekið á viðhorfum bandaríkjamanna til heimsins og aðgerðum í þágu frelsisins svokallaða. Ég var alveg furðulostinn yfir sumum atriðunum, því þeim er gersamlega ekkert heilagt þessum mönnum. Myndin hefur fengið talsverða umfjöllun vestanhafs, og er skiptar skoðanir á herlegheitunum.

team america á rotten tomatoes

Ég neyðist til að boða þeim sem áttu von á mér á dansiballstaðinn Nasa í kvöld forföll mín. Það vill svo óskemmtilega til að ég er með stóra bólu á kinninni og get ómögulega farið út úr húsi við þessar aðstæður.
Þið verðið bara að dansa án mín.
Ég ætla þess í stað að sitja heima og horfa á Davíð Oddson tala um veikindi sín í þættinum hans Gilla Martin.

Eins og sjá má þá tók ég aðeins til í myndaalbúminu mínu. Þetta er það sem er kallað á fræðimáli “að hreinsa til í fortíðinni”.

Einu sinni þegar ég var bágstaddur tók ég að mér að hanna vefsíðu fyrir byggingarfyrirtæki hér í borg. Að ofanverðu er ein af hugmyndum mínum fyrir þetta afar fína fyrirtæki. Því miður féll hún engan veginn í kramið hjá þessum sérstöku heiðursborgurum. Ég persónulega hef aldrei fengið það skilið.

Þegar ég sá vef þessa fyrirtækis seinast var afar traustvekjandi mynd af eigandanum að tala í gsm síma, með svona ‘ég redda þessu fyrir hádegið’ svip. Það hefur hugsanlega verið meira ímyndin sem þeir vildu présentera. Ég hugsa samt að þeir hefðu selt meira út á grafíkína mína.