Month: February 2005

Ég er ekki frá því að það sé eitthvað við það að athuga þegar tveir stælgæjar á borð við mig og hóruna hana fröken Sigríði sitja á öldurhúsi á laugardagskvöldi önnum kafnir með ferðatölvu og kennslubók í c forritun. Þetta kann að skjóta skökku við þegar það þykir sjálfsagt að menn af okkar kalíberi, séu uppáklæddir í samsorta silkiskyrtu, með þungan angan af vellyktandi, – tilbúnir að leggja kellingar að velli. Það flokkast undir að vera alvöru karlmenni, af þeirri sort sem er að finna á karlmennskuvefnum www.kallarnir.is. Karlmenni af þeirri tegund sem að mig persónulega hefur alltaf dreymt um að vera, sem er höfuðástæðan fyrir því að ég sæki ræktina grimmt og reyni eftir fremsta megni að ota mínum tota í nærveru þessa manna sem ég horfi ósegjanlega mikið til, dái og þrái…. En nei, allt kemur fyrir ekki. Eins mikið og ég rembist líkt og rjúpa við staur, árangurinn er minni enginn. Ég meira að segja varð var við einn af þessum alvöru karlmönnum á öldurhúsinu. Rokna karlmenni sem ég hef hitt mörgum sinnum í svitafýluræktinni. Hann er orðinn alveg módel fallegur, og kominn með nýja glyðru til að væla í.
En ég…. Nú er svo komið að það sem ég elska mest við helgarfrí er það að ég get sofið út sem er eitt það besta sem ég veit um í þessum vonda heimi.

Mér til sérstakrar gleði fann ég einn vefannálinn minn þýddan og endursagðan á enska tungu. Ég held að við sem tölum tungumálið getum verið sérstaklega ánægð með hversu vel íslenskan skilar sér í þessari fallegu þýðingu.

If only Icelandic literature translated as profoundly as this.

Nú er hráfæði bara málið. Ég sat á sóðabúllu djöfulsins, Grænum Kost um daginn þegar inn kom trúboði hráfæðis. Hann tjáði mér og hinni óforbetranlegu frú Sigríði sem er uppgjafahóra að við værum að láta oní okkur bráðdrepandi viðbjóð sem ætti eftir að skila sér í kvalarfullum dauðdaga fyrir okkur og fjölskyldu okkar. Hann sagði að hann væri allur betri eftir að hann byrjaði
á hráfæði. Að hann væri orðinn meiri mannvinur fyrir vikið og hefði ekki þessa óstjórnlegu löngun til að vinna illvirki í tíma og ótíma. Ég og druslan hún frú Sigríður vorum felmtri slegin yfir þessari yfirlýsingu, þá sér í lagi vegna þess að við höfum orðið þess var að við erum sífellt að
rogast með viðbjóðslegar hugsanir um það hvernig við getum gert einhverjum eitthvað til miska. En nú er okkur orðið það ljóst að ástæðan fyrir því hversu miklir drulluháleistar við erum hefur með mataræði okkar að gera og einasta svarið við þessu er að láta skilyrðislaust af neyslu á soðnum eða
steiktum mat, því það eru afurðir djöfulsins. Ég fæ því reyndar seint gleymt þegar aðalmál málanna hér um árið var að fara í þartilfundið runkbindindi. Það þótti einnig vera sérstaklega við
hæfi að tala um þetta öllum stundum, hvar svo sem maður var staddur. Svo var að þegar maður fyrir
hræðilega slysni hitti einhvern sem setið hafði sömu akademísku fundi og maður sjálfur, þá fór kumpánlegt spjallið einhvern meginn svona fram.

persona non grata #1: Já, sæll vertu.
persona non grata #2: Nei, blessaður.
persona non grata #1: Já og hvað segirðu gott.
persona non grata #2: Bara helvíti gott, ég er nefnilega kominn í runkbindindi.
persona non grata #1: Já há…
persona non grata #2: Já, þetta er besta gjöfin sem ég hef gefið sjálfum mér. Hefur þú ekki prufað að hætta að runka þér?
persona non grata #1: Heyrðu, ég þarf einmitt að drífa mig heim að vaska upp. Bæjó….

Mér tókst að eiga mannleg samskipti í gær án þess að láta út úr mér einhvern viðbjóð. Það þykir furðu sæta hvað ég get verið orðljótur stundum. Ég sem er einlægur og yndislegur, uppfullur af kærleik og skilyrðislausri ást á meðbræðrum mínum. Mig minnir að það hafi verið á mánudaginn sem ég var að spjalla við afar indælan nemanda hér við skólann um lífið, tilveruna, drauma, brostnar vonir og sjálfsmorð, – þegar mér varð á að kalla einhverja illa upp aldna stúlkukind drullukuntu.

Þegar ég fór að hugsa um þetta eftir, þá komst ég að þeirri niðurstöðu að þetta væri nú sennilega ekki nógu sniðugt að nota svona viðbjóðsleg orð og þá kannski sér í lagi þegar maður er að kynnast nýju fólki. Ég sæi mig tildæmis niður á kaffistofu segjandi eitthvað ámóta í viðveru hæstivirts rektors. Hinsvegar þegar rektor er fjarverandi þá legg ég allan minn metnað í að tala sorp.

B hin hressa kíkti á kontorinn hjá mér í gær. Mikið hvað var gaman að sjá hana, hún lítur líka svona ljómandi vel út. Ætli hún sé komin á hráfæði?

Einkennilegt en mér til mikillar furðu varð ég uppvís að lítilsháttar gleði. Ekki samt svo mikið að hægt sé að draga mig i dilka. Bara rétt nóg til að ég brosti aðeins út í annað og hugsaði með sjálfum mér að þetta væri nú bara næstum því þolanlegt. Þetta er að sjálfsögu gersamlega á skjön við persónutöfra mína og ekki laust við að ég færi hjá mér. Og hvar upplifði ég þessar yfirnáttúrulegu tilfinningar. Hvar annars staðar en í súrri svitafýlunni af viðbjóðslegu world class fólkinu. Þegar ég var búinn að brosa/glotta nógu lengi með sjálfum mér fannst mér mál til komið að fara að hatast aftur út í ónefnda persónu vestanhafs.

Ég fór vísindalega í gegnum það hvað ég væri æðislega góður maður og hvað þessi manneskja væri hryllileg.

Þetta líf er nú svolítið skrítið. 🙂

Ég reyndi að endurvekja ástandið í mynd.
Hún ber greinilega þess merki að um ofleik er ræða.

Ég hef í gegnum tíðina verið aðdáandi Roman Polanski, þó svo ég hafi ekki borið mig eftir að sjá allt sem hann hefur gert. Mér minnistæðust er mynd hans Bitter Moon, sem er eina myndin sem ég hef umborið hinn viðbjóðslega Hugh Grant. Konur fengu í þessari mynd uppræsn æru gegn andstyggilegri framkomu hins kaldlynda karlpenings. Peter Coyote leikur amerískan frjálslyndan rithöfund, sem hefur holað sér niður í París vegna þess hversu andskoti veraldarvanur hann er. Það þykir mér eðlilegt, því hvað undirstrikar það betur hversu mikill heimsborgari viðkomandi er en einmitt þessi staðsetning. Kannski svolítið klysjukennt en lýsir vel grunnum persónuleika hans. Í París kynnist hann geypifallegri franskri konu sem hann verður ástfanginn af. Upp hefjast ósköpin öll af óhefðbundnum ríðingum. Þegar kynlífslostinn yfirgefur hið eigingjarna svín, tekur hann til við að pynta stúlkuna með viðbjóðslegri framkomu sinni. Hann er hugsjónamaður og telur að konan velji sér það sjálf að þjást, og að ef hún væri ekki svona heimsk þá léti hún ekki bjóða sér upp á kúgun af því taginu sem hann sérhæfir sig í. Fyrir þá sem ekki hafa séð þessa mynd fer ég ekki lengra, en það er fátt meira frískandi en vel sögð saga um viðbrögð mannskepnunnar við hverskyns þjáningu.
Hvers vegna er mér þessi mynd svona hugleikin um þessar mundir? Engin sérstök ástæða. Ég einungis rakst á umfjöllun um hana í blog heiminum. Mér varð hugsað til þess tíma er ég sá hana fyrst. Viðbrögð þeirra sem stóðu mér nærri voru meira en lítið undarleg.

En guð minn góður, það þarf tvo í tangó.

“Lying is the currency of the world!”

Ég veit ekki með þessa línu úr myndinni Closer. Það að ákvarða að fólk yfir höfuð segi ósatt eða snyrti til sannleikann eftir behag, er að mínu mati ósanngjarnt gagnvart þeim sem að reyna eftir fremsta megni að lifa lífinu í heiðarleika gagnvart sjálfum sér og öðru fólki.
Ég mæli hikstalaust með myndinni. Ég viðurkenni að ég varð eilítið afhuga henni, sökum þess hversu mikið Jude Law er inn þessa daganna, en myndin var alveg til sérstakrar prýði og þá kannski sér í lagi fyrir viðbjóðslegt sálarlíf mitt þessa daganna. Þess ber að geta að ég þoli ekki hluti sem að eru í tísku. Þess vegna las ég ekki DaVinci lykilinn, sá ekki Titanic, eða fer á hráfæði eða í runkbindindi, sem er að mínu mati magnaðasta trend-ið sem gengið hefur í akademíunni.
Closer fer ofan í saumana á ástarsambandi fjegurra persóna staðsettum í Lundúnarborg. Öll halda þau á einhverjum tímapunkti að þau hafi allt í hendi sér og þau séu svo gott sem ósigrandi. Boðskapurinn er sá að raunveruleg ást sé einungis tímabundið hugarástand sem deyr kvalarfullum dauðdaga þegar fólk fær sínu framgengt í allri sinni djöfuls andstyggð.
Ég náttúrulega samþykki það. Ég meina, – ekki er ég fólk.

The blonde one in Sideways was a much nicer person. Don’t you think?
Maria T.

Paper and people purges var blog sem ég fann fyrir slysni um það hversu nauðsynlegt það er að flokka fólk niður eftir því hversu miklu máli það skiptir mann. Ég hef fylgst með skrifum þessarar konu og hef fundið margt nýtilegt í því sem hún hefur fram að færa. Ég hef reyndar útilokað fólk í gegnum tíðina, og sömuleiðis hef ég verið gerður útlægur. í sumum tilfellum er þetta kerfisbundin og jafnvel úthugsuð aðgerð. Það er þó ekki alltaf þannig, því sumir eiga ekki einu sinni það inni að maður leggi mikla vinnu í að kasta þeim á dyr. Sisona bandar maður bara hendinni pent, svipað og Benjamin Horne í Twin Peaks þegar hann hafði ekki áhuga á nærveru viðstaddra. Að komast á þann punkt að maður vill ekki eiga samskipti við einhvern getur reyndar tekið töluverðan tíma. Það fer hinsvegar ekkert fyrir ofan garð og neðan þegar maður hefur tekið þann pól í hæðina að gera einhvern útlægan úr sínu lífi. En hvað þarf fólk að gera til að það verður hluti af almenni hreingerningu. Í sumum tilfellum þá þarf það ekki að gera neitt annað en að vera bara fucking leiðinlegt. Fólk sem tildæmis heldur það að það hafi alltaf eitthvað snjallt fram að færa við svo gott sem allar aðstæður vinna sér inn sess í hreingerningu hjá mér. Fyrir það fyrsta þá bað enginn viðkomandi um skoðun á málinu til að byrja með. En það skiptir litlu, þegar sjálfskipaður snillingur hefur svo mikinn áhuga á að heyra sína eigin rödd tala um eitthvað sem hann hefur kannski aldrei upplifað. Svo að sama skapi finnst mér ekkert óeðlilegt að ég sé látinn sigla minn sjó eftir að kaffæra fólk í djöfuls leiðindum.

Jú, svei mér þá, blondínan í Sideways virtist mun indælli.

Ég hef gert smávægilegar breytingar á vefnum mínum. Ég hef reyndar einu sinni áður eytt út myndunum mínum, en af óskiljanlegum orsökum poppuðu þær upp aftur eins og eitthvað sem vill ekki deyja. Ég hinsvegar sný ekki aftur með neinar af þeim myndum sem ég hef birt hér á vef mínum. Ég sé enga ástæðu til að núa sjálfum mér því um nasir, hversu mikið djöfuls flón ég er. Á stundum sem þessum, gargar eitthvað innra með og fyrirheit fögur vakna til lífssins.

Hún situr enn pikkföst í mér þessi magnaða mynd. Mér tókst að hlæja mig vitlausan yfir sársaukafyllstu atriðinum. Ég held samt sem áður að salurinn hafi ekki fylgt mér eftir í sumu af því sem mér þótti alveg sérstaklega fyndið. Uppáhaldssenan mín er án efa þar sem hann neyðist til að tala við fyrrum eiginkonu sína og núverandi eiginmann. Sársaukinn og viðbjóðsleg líðanin lekur af honum í þessu atriði. Paul Giamatti handleikur angist sögupersónu sinnar af einstakri fagmennsku. Það hvarflar aldrei að manni annað en að hann hafi upplifað alla þessa niðurlægingu sjálfur.
Ekki er svo laust við að maður geti samhæft með aðalpersónunni. Það er jú ákveðin kúnst að vera alvöru lúser.

Til eftirbreytni í mannlegum samskiptum.

Ég var staddur í afgreiðslu svitaræktarinnar Laugum þegar ég varð var við mann sem ég þekkti nokkur deili á. Ég hugsaði með mér, – skildi hann hafa tekið eftir mér? Ég hef nefnilega komist að því á vísindalega máta að ef ég læt sem ég taki ekki eftir fólki þá þarf ég ekki að heilsa því kumpánlega, eða reyna eitt né neitt á stórkostlega hæfileika mína til mannlegra samskipta. En þessi maður varð við mig var þar sem hann stóð alveg þétt við hliðina á mér í afgreiðslunni. Svo ég neyddist til að heilsa honum. Hann spyr hvort ég sé hress og ég sagðist vera staddur á barmi andlegrar fullnægju. Vegna seinagangs í afgreiðslu komst ég ekki hjá því að spyrja hann úti hans einkahagi. Hann sagði mér að hann væri sölumaður hjá virtu fyrirtæki. Ég sem ekki hafði hugmynd um hvernig ég ætti að halda þessu samtali áfram svaraði því til að ég gæti aldrei unnið vinnuna hans. Tilsvar mitt kom þannig út að ég liti niður á starfsgreinina og hann væri í mínum augum drulluháleistur. Samtalinu lauk þarna vegna snarpra umskipta í fitubrennsluheiminum.
Ég hinsvegar argaði og gargaði innra með mér yfir því hvað ég er hræðilegur í samskiptum. Þetta kvöldið grét ég mig í svefn, meðan ég saug þumalputtann.

Í dag er dagur hamingju og gleði. Í dag fær ég afhendan nýjan Thinkpad X40 laptop. Þetta kemur óneitanlega íveg fyrir það að ég fari á Nasa um helgina þar sem ég ætla að sýsla við að setja upp Debian og tweak-a hann að mínum þörfum.