Month: April 2006

Rúnar Jensen stórvinur minn hefur bæst í hóp þeirra sem nota hið kærleiksríka og jafnframt heimilislega veflóka kerfi pymazine. Hann hefur skrifað sína fyrstu blog færslu og er hana að finna á vefslóðinni æðinslegu berserkur.com. Heiti kerfisins er samsuða orðanna python og promazin. Kerfið er skrifað í forritunartungumálinu python. Tilvist nafnsins promazin á rætur sínar að rekja til lyfjaheitisins Chlorpromazine. Þetta fína og flotta lyf tók ég inn til að létta mína lund, fyrir u.þ.b 7 árum. Það hafði það góð áhrif á mig og mína tilveru, sé ekki á minnst alla þá sem stóðu mér næst, – að ég svaf svo gott sem allt árið 1998, eða var það 1999. Lyfið hefur verið uppnefnt lyfjaspennitreyja og get ég hikstalaust mælt með því við hverja þá sem vilja ekki takast á við gráa og ömurlega tilveru. Gallinn er hinsvegar sá að tilveran hættir ekki að vera grá og ömurleg við inntöku. Þá er einmitt gott að hækka skammtana, þannig að viðkomandi sé meira og minna bara alltaf sofandi. Allt lífið verður í kjölfarið minna áberandi og maður verður minna var við hvernig fyrir manni er komið. Ég man óljóst að á þessum tíma átti ég kærustu sem tók sig til og pakkaði saman einn daginn og fluttist á brott úr hýbýlum mínum. Mér fannst það ósköp furðulegt. Ég meina hver vill ekki eiga kærasta sem maular deyfilyf í kílóavís. Ég hefði nú haldið að það væri bara æðinsgengilega kúl. Það er kannski bara sooooo last year’s.

Hjá hinu opinbera þarf ég stundum að sinna alveg afskaplega miklum leiðindum. Þessi leiðindi kallast á fræðimáli einu orði nemendur og er um að ræða alveg sérstaklega óheppilega uppfinningu. Ég er stundum ranglega spurður út í hluti sem ég hef einfaldlega ekki hundsvit á. Spurningarnar hafa nánast undantekningalaust eitthvað með prentara að gera. Þess ber að geta að ég hata prentara. Ég ekki bara hata þá, ég gersamlega þoli þá ekki. Ég hef meira að segja lagt mig sérstaklega fram um að vita ekkert um prentara. Í dag gerði ég alveg stórmerkilega uppgögvun. Ég komst að því með vísindalegum aðferðum að ég get á mjög öruggan máta komið fólki í skilning um það að ég fáist ekki við þessi skrípatæki, með því að svara því einfaldlega til að ég hafi engan áhuga á þessu tiltekna vandamáli. Þessi tilsvör mín féllu það vel í kramið, að ég ákvað með sjálfum mér að yfirfæra þau yfir á allt sem ég er spurður um. Þetta gerir það óneitanlega að verkum að ég þarf ekkert að gera, sem er mér alveg sérstaklega kærkomið þessa daganna.

The beautiful human beings that I am addressing in this entry, have not all mastered the sophisticated language of the ancient northern drunks. During the past days in Memphis TN in the superb company of my dear friend Rúnar and my new favorite Emme that I choose to label as the southern fairy, – I have realized that people simply just mean much more to me than I ever thought possible. I want to thank you for housing and nurturing me. I raise my voice in great confidence and say without any doubt that I had the best time, I have had this year.
I bow my head and say thank you, thank you, thank you.
Being picked up from the airport by the mischievous mrs. Morris(frú Sigríður), with her undying charms, and pleasant and somewhat arousing fragrance. I thank you mrs. Morris for being there to carry all the alchol I was forced into buying for my people. Not to mention all the cigarettes I bought for the sicilian.
Then when entering my grand castle on puke street, my dear friend Maria Teresa Stella Falabella(with a name like that you can only be proud), that did some housesitting had put up the set of balloons, visible to you in the included picture. Attached to every ballon is a comic she drew. Coming home from travelling has been somewhat difficult for me, but seeing the decoration made me very happy. One might think I have become soft and sentimental as a result to spending time with these mighty people, but soft and sentimental is what I have always been, and I am not ashamed of it.

Notes on food.
I have turned my back on greasy spoon, and am back to eating organic. Long live anorexia, my favorite disease.

Ég er alveg sérstaklega óánægður með þessa viðurstyggð sem gengur undir nafninu iPod. Það vekur ennfremur furðu mína hversu ægilega fínt og flott það þykir að láta sjá sig með iPod. Það er engu líkara en það sé orðið að einhverjum trúarbrögðum, hvaða spilara manneskja notar til að spila dægurlög. Þetta er meira að segja orðin sérstök uppspretta frískandi samræðna og gefur manni færi á að bera saman bækur sínar við aðra eigendur iPod-a. Dæmi eru um að heilu ólukkans hjónaböndin hafi orðið til við þessar aðstæður. “Hvað er diskurinn í þínum iPod stór” kann einhver að spyrja, eða “er þinn með litaskjá”. Það er nú þannig með mig farið að þegar eitthvað verður of vinsælt þá sé ég mig tilneyddan til að skyrpa á það. Það má vel vera að ég þurfi nauðsynlega á því að halda að þroskast eilítið, þó ekki væri nema til þess eins að eiga dýpri og innihaldsmeiri samskipti við það fólk sem slysast til að verða á vegi mínum. iPod-inn minn er svo ömurlegur að eftir 3-4 lög þá frýs hann. Sé hann fullhlaðinn af rafmagni, þá er nákvæmlega ekkert sem ég get gert nema að bíða eftir að hann verði rafmagnslaus. Ekki skrifa í comment kerfið mitt að það sé hægt að halda öllum tökkum inni til þess að endurræsa hann, því það einfaldlega virkar ekki. Þannig að ef eitthvað gerist, tildæmis ef hann dytti oní skúringarfötuna eða eitthvað álíka, að þá gæti ég stórskemmt mér við að horfa á hann bræða úr sér. Ég fengi nákvæmlega ekkert að gert. Því að þessi ógeð hjá Apple, eru svo hrokafullir að þeir hafa ekki séð neina ástæða til þess að bjóða upp á “shut down” möguleikann, því eins og allir vita þá virkar bara allt hjá Apple. Eins mikið og ég hata Microsoft, þá hef svo mikið meira en nóg af þessari apple dýrkun. Tíhíhíhíhí, sjáið hvað allt hoppar og skoppar á skjáborðinu hjá mér, er það ekki awesome.

Morgunmaturinn þennan morguninn samanstóð af stökkbreyttu nautabuffi steiktu upp úr svínafitu. Eggjahræringur búinn til úr eggjum, úr hænum sem éta sínar eigin hægðir í bland við verksmiðjuframleidda loðnu. Brauð ristað í djúpsteikingarpotti. Lak af því kopparfeitin. Efna- og litarbætt sulta. Erfðabreyttur appelsínudjús. Eftir fyrstu tvo bitana fann ég hvernig slæmskan dældist út í blóðið. Þá hefðið verið eðlilegt að láta staðar numið, en það gerði ég sko ekki. Ég hámaði þessa viðurstyggð í mig og hlustaði á uppáhaldskantrí lagið mitt, spilað í dæmigerðum glymskratta. Það tók mig án efa 8 klst að jafna mig eftir þessa máltíð. Hún var á leiðinni upp úr mér bróðurpart dagsins. Þetta er morgunmatur sem ég kem aldrei til með að gleyma.

Kæru íslendingar! Gleðilegt sumar og farsæld í hita og þunga komandi daga. Ég þakka ómetanlegan hlýhug og stuðning í tengslum við nýja stefnu í matarræði sem ég kýs að kalla á framandi tungu obesity. Talandi um obesity, þá hef ég orðið miklu minna var við fitubollur hérna í suðrinu, en ég átti von á. Ég var búinn að heyra þvílíkar hryllingssögur af fitubollum, þar sem annar hver maður er þjakaður af offitu. Ég get ekki séð að íslendingar séu á neinu undanhaldi í fitubollumálum. Við erum alveg orðin samkeppnishæf hvað þessi mál varða. Ég hef alla tíð verið alveg sérstaklega meðvitaður um hvert það aukakíló sem ég drattast með. Ég hef prufað að vera, frá því ég stálpaðist allt frá 63 kílóum upp í 100 kíló. Núna er ég um 80 kíló, sem er að mínu mati rétt rúmlega fyrirtak. Ég hugsa að ef ég myndi bæta á mig svona í kringum 6 kíló, þá stæði ég fyrr en ég ætti von á upp vinalaus, smánaður og útskúfaður úr hópi anorexíusjúklinganna sem ég kýs að kalla vini. Ég hef mig þessvegna allan við að koma mér niður í þá þyngd sem gerir mig það aðlaðandi að hægt sé að eiga við mig snurðulaus mannleg samskipti. Ég hef þessvegna hlaupið ekki einu sinni á dag, heldur tvisvar síðan ég náði heilsu. Það er ekkert yndislegra en að taka hlaupatúr hér í Memphis, í steikjandi sólinni. Ég hef hlaupið af eða á, síðan í haust en aldrei í jafnvel miklu prýðisveðri og hér í biblíubeltinu. Trén er svo stór, græn og falleg. Svo gott sem allir heilsa hvorum öðrum og spyrja sisona hvernig maður hafi það. Ég er kominn á þá skoðun að það sé hverjum einangruðum íslendingi bráðnauðsynlegt að ferðast mjög reglulega, bara rétt til að finna til smæðar sinnar. Við erum svo lítil og léttvæg. En samt sem áður þá högum við okkur eins og allt standi og falli með okkur.

Jæja, fína og flotta heilsugúmmilaðimataræðið mitt er farið til andskotans. Ég er ekki búinn að háma í mig svínakjöt einu sinni, heldur í tvígang. Ég verð að viðurkenna að ég fagna því glæpsamlega að bragða á einhverju öðru en því sem ég hef rennt svo mjúklega niður undanfarna þrjá mánuði. Ég uni mér prýðilega í Memphis. Ég ætla aldrei að koma aftur til Íslands. Þið getið semsagt öll með fullri virðingu fyrir ykkur og þeim sem standa ykkur næst, farið í þartilgert endaþarmsop. Bara að sprella. Alltaf stutt í grínið. Hress hress hress, eru einkunnarorð mín.

Ég var ginntur á árlegan fund hjá félagasamtökunum. Ég hef aldrei áður farið á þennan fund og verð að viðurkenna að ég hafði nokkuð gaman af. Ég vill að gefnu tilefni hafa orð á því að ég hef ekki í hyggju að skreyta fleiri samkomur með nístandi nærveru minni. Ég hef átt það til að stinga inn nefinu á tyllidögum og er þá án undantekninga spurður hvort ég hafi ekki skilað inn félagsskirteininu. Einn úr röðum yfirvaldsins spurði mig einmitt í kvöld og gaf ég þá viðkomandi þartilgerða grettu, hún virkaði alveg prýðilega verð ég að segja. Hún virkaði það vel að ég er að hugsa um að nota þessa grettu í mannlegum samskiptum í framtíðinni. Ég hef verið á því að best sé að garga bara á fólk ef að það gerist full nærgöngult, en nú er ég kominn á þá skoðun að eitt stykki gretta gerir nánast alveg sama gagn, plús það að hún vekur mun minni athygli. Það fer ekki framhjá neinum sem les þessa veflóka mína að ég er mikill áhugamaður um mannleg samskipti og er sí og æ að reyna að finna upp sársaukalausar aðferðir til að þrífast í þessum heimi. Þetta var því dagur framfara fyrir mig og kann ég fólkinu sem kom mér í selskap þakkir fyrir.

Það er um 27 °C hiti í Memphis og glampandi sól. Það vill nefnilega svo skemmtilega til að ferð mín þangað hefst einmitt næstkomandi laugardag. Ég verð að játa það upp á mig að ég kann mun betur við mig hlýindum, heldur en í óútreiknanlegri veðráttu okkar Íslendinga. Í kulda og trekk er ég að mér virðist mun oftar veikur með hor og slæmsku í skrokkinum. Ég hef ekki skoðað þessi mál vísindalega, eins og tíðkast á mínum heimili, en reynslan og almenn rökvísi leiða þessa niðurstöðu mína. Ég hef það í hyggju þegar fram í sækir, að kaupa mína fyrstu kytru í útlandinu mikla. Ég hef ekki ákveðið hvar, en á síðustu vetrarmánuðum hefur mig reglulega dagdreymt um lítið sætt hús í sól og gleði, þar sem ég sé sjálfan mig í afbragsformi iðka ashtanga jóga í kvöldsólinni, lesa bækur á veröndinni, elda gúmmilaði og drekka ferskan ávaxtasafa, osfrv. Ég man að ég og portkonan hún fröken Sigríður eyddum heilu föstudagskveldi í að skoða þessháttar hýbýli á alnetinu fína og flotta.
Í fyrri ferðum mínum til Brandararíkjanna hef ég verið að eltast við stúlkurassgat, en að þessu sinni er ég að fara að heimsækja góðvin minn hann Rúnar Jensen sem þar býr ásamt vel lukkaðri eiginkonu sinni.

Ég þoli illa að sitja vinnufundi. Ég sat einn í dag og mér tókst alveg án þess að ætla mér það að vera alveg einstaklega leiðinlegur. Það var mér bara svo eðlislægt að vera með leiðindi að ég þurfti nánda nærri ekkert að hafa fyrir því. Ég man að þegar ég vann á spítala voru haldnir vinnufundir minnst tvisvar á dag. Reyndar voru þeir ekki kallaðir vinnufundir heldur hétu þeir því fína nafni rapport. Mér þóttu þeir alveg sérstaklega skemmtilegir því þeir gengu meira og minna út á að tala um hægðir. Ég hef óneitanlega verið mikill áhugamaður um svokallaðar fyrirtakshægðir síðan ég þáði laun fyrir störf mín í heilbrigðisgeiranum. Á vinnufundunum sem ég sit á nú til dags er mikið talað um hvort er betra, windows eða skopparakringlustýrikerfið MacOSX. Þeir ganga einnig út á að kaffæra þá sem fundinn sitja í hinum og þessum orðaskrúða sem enginn skilur, ekki einu sinni þeir sem viðhafa gjálfrið. Þetta er ákveðin tækni sem ég hef ekki náð að tileinka mér. Dæmi um þetta er að segja eitthvað eins og: “Infrastrúkturinn er optimæseraður sem gerir obbjektana mjög rídundant”. Þegar er einhver byrjar að tala svona er hægt að ganga að því vísu að flestir þeir sem sitja fundinn annað hvort zóna út, eða þeim finnst þetta hljóma gáfulega, en skilja þetta engan veginn nógu vel til að segja að þetta sé fucking kjaftablaður.
Þá fannst mér nú skemmtilegra að tala um hægðir.

Ég þoli ekki að geta ekki brugðið mér út úr húsi, án þess að hitta einhvern sem ég þekki eða kannast við. Það ber ekki að skilja það sem svo að ég þekki einhvern aragrúa af fólki. Það er þó þannig að þegar maður býr á jafn einangruðum stað og í henni Reykjavík, þá kannast maður kannski við fleiri en færri. Ég las grein um helgina á nytimes.com um það hvernig það er að vera dyravörður í New York. Það er víst svo samkvæmt þessari grein að sumt fólk er sérstaklega afhuga því að búa í byggingum þar sem dyraverðir eru ráðnir til starfa vegna þess að þeir nenna ekki að bjóða sama manninum góðan daginn oftar en einu sinni á sama degi. Enn fremur þykir New York búum það ekki eftirsóknarvert að viðhafa eitthvað tjitt tjatt um veður og vinda við dyraverðina sína. Ég verð að játa að ég skil þetta alveg fullkomlega. Mér þætti vænt um að geta farið út í matvörubúð án þess að þurfa að eiga innihaldslaus samskipti við einhvern sem ég er rétt svo málkunnugur. Ég er farinn að hallast að því að þetta geti einfaldlega ekki verið manninum hollt að búa í svona þröngu samfélagi. Þetta er gersamlega óþægilegt. Ég geri mér fyllilega grein fyrir að ég er enginn samskiptakóngur, en ég hef samt sem áður mikið yndi af því að vera í kringum fólk. Mér persónulega leið stórkostlega í fólksfjöldanum á Times Square. Ég drakk í mig allar þær manngerðir sem urðu á vegi mínum. Ég átti á sama tíma ekki von á að einhver færi að hrella mig með viðurstyggilegum samskiptum.

Það er ekkert leyndarmál þó svo ég sé ekki síröflandi um mitt fyrra líferni, að ég átti eilitlum erfiðleikum með ákveðnar tegundir lyfja sem ég mér algerlega að óvörum gleypti í ótæpilegu magni. Ég dreg ekki dul á það, en sárasjaldan nenni ég að tala um þetta. Það þýðir þó ekki það, að ég hugsi ekki oft um þetta líferni sem ég tileinkaði mér í svo mörg ár..

Þetta mun vera tvöhundruð sjötugasti og áttundi laugardagurinn sem ég vakna upp allsgáður. Ég tel ekki daganna, vikurnar, einungis árin. Ég hef reyndar ekki verið meðlimur í Hí Hí og Ha Ha samtökunum um árskeið. Ástæðan fyrir því er ekki sú að ég kunni illa við hopp og hí, reyndar alveg þvert á móti. Ég ætla heldur ekki að gera grein fyrir því hvers vegna ég er ekki félagi hvorki hér, né nokkurs staðar annars staðar. Ég hef oft reynt að útskýra þetta fyrir fólki í einhverju tjitt tjatti, en mér leiðist það.

Ég er á því að fólk eigi bara að fá að syngja hver með sínu nefi. Það þurfa ekki allir að syngja Óli skans, hvað þá heldur Ólei Ólei Ólei, sem er án ef það lag sem er efst á lista hjá fólki sem viðhefur skemmtan fyrir utan gluggann minn helgi eftir helgi.

Ástæðan fyrir þessari færslu er sú að mér finnst magnað og undravert að geta vaknað á laugardagsmorgni án teljandi vandkvæða. Ég fór núna tildæmis út í morgun og hljóp u.þ.b 6 kílómetra. Eg varð var við fólk/uppvakninga á götum borgarinnar sem virtist vera á leið heim, ósköp framlágt eftir ævintýri næturinnar. Eftir því sem ég heyrði í gegnum svefninn þá var mikið við að vera á laugarveginum prýðilega í gærnótt. Ég hugsa að það sé kominn tími til að flytja.