Þegar ég var um og yfir tvítugt, þá þótti fínt að vera hress. Allir, sem ekki höfðu með einhverjum ráðum komið sér á skjön við samfélagið, með því tildæmis að láta leggja sig inn á geðdeild eða loka sig inn í fangelsi, kostuðu öllu því sem þeir áttu til, í það að vera hress.
Ég hef aldrei verið hress. Ég var ekki hress þá og ég er ekki hress núna. Þrátt fyrir að ég beri í brjósti mér kærleika á borð við Jesú nokkurn Krist, umber ég engan veginn hresst fólk. Frá mínum bæjardyrum séð, er hresst fólk sú tegund fólks sem ég tel mestu ástæðu til að varast. Það er enginn alltaf hress, það er ómennskt.
Á þessum tíma voru ekki margar útvarpsstöðvar í boði, það var held ég Gufan, Rás 2 og Bylgjan. Ég vann í bæjarvinnu Kópavogskaupstaðar og það var svo langur vegur frá því að ég væri hress. Á vinnustað mínum glumdi í Bylgjunni, frá morgni til kvölds. Sú útvarpsstöð var álitin fersk og mun hressari en uppvakningarnir á Gufunni og Rás 2. Vinsælasti útvarpsþáttinn var í höndum tveggja manna sem skapað höfðu sér það orðspor að vera þeir flippuðustu og hressustu í bransanum. Þeir hétu Jón og Gulli. Þeir voru svo frægir og svo vinsælir að þeir voru með svokallað ‘sidekick’, sem ég veit ekki hvað útleggst á íslensku, kannski aukanúmer, eða persóna af því tagi, að ef sú staða kemur upp í útvarpsþætti að það verður allt í einu leiðinlegt, eða að dampurinn dettur niður í lengur en 6 sek, þá er leitað á náðir aukanúmersins til að rífa upp stemmninguna, áður en hún dettur dauð niður. Þetta ‘sidekick’ hét Jóhannes á fóðurbílnum.
Eins og ég segi, það er ómanneskjulegt að vera alltaf hress.
Gæti þessi staða hafa komið upp í útvarpsþætti Jón og Gulla.
“Ég get ekki meir Jón”, andvarpaði Gulli meðan hann gróf andlitið í höndum sér. “Ekki fara með þetta í loftið, spilaðu aftur lagið með Madonnu!”, gargaði Jón á aðstoðarmanninn, sem brást skjótt við. Það var rautt ljós á hljóðnemanum, sem stóð upp úr miðju borðinu sem Gulli var farinn að grúfa sig niður í.
Jón, ekki alveg viss um hvernig hann átti að haga sér í þessum aðstæðum, klappaði höndinni klaufalega á öxl Gulla; svona eins og hann hafði séð í bíómyndunum.
Hann hafði aldrei séð félaga sinn hann Gulla svona niðurdreginn. Af tvíeykinu, hafði Gulli alltaf verið sá hinn hressari. Saman höfðu þeir verið ósigrandi. Ósigrandi og vellauðugar stjörnur í útvarpi á Íslandi.
“Ég þoli þetta ekki lengur! Ég hreinlega þoli þetta ekki!”, kjökraði Gulli. “Ég vildi að ég væri dauður!”
“Hvað kom fyrir maður? Afhverju ertu ekki hress? Ertu svona út af því að Blikar töpuðu fyrir KR?” Jón tók eftir því að hann var farinn að klappa Gulla óþarflega fast á öxlina. Ég má ekki missa móðinn, hugsaði Jón, er hann fann fyrir áður ókunnugum ótta.
“Ég er ömurlegur!” grenjaði Gulli. “Hvað er ég að gera hér? Ég er ömurlegur!”
“Hvað er þetta maður! Vertu hress maður! Þú ert bara að ganga í gegnum eitthvað tímabil! Þetta líður hjá! Þú þarft bara að fá þér að ríða! Eða detta í það! Vittu til, allt verður gott!” Jón var ekki um það viss, hvort hann væri að hughreysta Gulla eða sjálfan sig.
“Jóhannes á fóðurbílnum er tilbúinn á línu eitt”, kallaði aðstoðarmaðurinn. “Hahahahhahahahahhahhaha, ég er að keyra yfir heiðina, hahahhahhahahaha”, glumdi í Jóhannes á fóðurbílnum.
Gulli leit upp og þerraði tárvott andlit sitt, með rjómagulum vasaklút. “Er þetta hann Jóhannes okkar?” Rödd Gulla titraði eilítið, en ekki það mikið að hægt væri að merkja það á honum að hann hefði verið að gráta.
Jón andaði léttar. Hann taldi að óhætt væri að banka höndinni hressilega á bakið á Gulla, sem hann og gerði. “Gott að þú ert búinn að ná þér Gulli minn!” Honum hafði síður en svo verið skemmt yfir þessari uppákomu félaga síns.
Það var engu líkara en Gulli hefði fengið í sig vítamínssprautu. Sorg og sút var á bak og burt. Tímabundið hliðarspor, sem tilheyrði fortíðinni. Gulli var maðurinn í núinu.
“Settu okkur í útsendingu”, gólaði Gulli á aðstoðarmanninn. Aðstoðarmaðurinn taldi niður úr þremur.
“Kæru hlustendur, við erum komnir með Jóhannes á fóðurbílnum á línuna! Jóhannes! Er bara verið að keyra heiðina, hahhahhahhaahhahaa, hhahhhahhahahhahhahahhahaha”
Gulli hafði aldrei verið hressari.
Það leiðinlegasta sem ég veit er að hlusta á nágranna mína skrönglast. Nágrannar mínir hér á Óðinsgötu leggja svo sem ekki oft kapp á þessa iðju, en þá sjaldan sem þeir lyfta sér upp þarf ég að hlusta á það. Verð ég þó að segja að ég hef haft nágranna sem hafa staðið sig mun betur en þeir sem búa hér á hæðinni fyrir ofan mig. 
Lífið er búið að vera alveg sérstaklega leiðinlegt frá því að ég gerði þau hræðilegu mistök að vakna í morgun. 
Dr. Lawrence Jacoby er ein af dásamlegum uppfinningum snillingsins David Lynch. Hann kemur fram í eftirlæti mínu til margra ára, Twin Peaks.
Your CD has been gently taken from our CD Baby shelves with sterilized contamination-free gloves and placed onto a satin pillow.