Month: December 2008

Fyrir um tveimur árum síðan var ég staddur á Baltimore flugvelli. Ég var sorgmæddur eftir að hafa lokið þrálátum kafla í lífi mínu. Kafla sem ég kýs að kalla: The Burning Bridges Project, og entist mér í heil 10 ár (kaflanum lauk ekki þarna). Með súra blöndu af feginleik og ógleði stóð ég við hliðið og beið eftir komast inn í flughöfnina. Ekki steinsnar frá gekk maður fram og aftur, klæddur í dýr og flott jakkaföt. Honum var mikið niðri fyrir og talaði digurbarkalega á hinu ylhýra í farsíma, fullviss um að allir í flugstöðinni væru áhugamenn um það sem hann var að segja. Hann hafði, eins og ég, verið í New York. Meðan ég gekk fram og aftur Manhattan aumur í sálinni, var hann að landa tímamótaviðskiptum.

Hversu mikið sem ég reyndi að leiða hann hjá mér, tókst mér það ekki. Ég óskaði honum norður og niður, en reyndi þó að hafa taumhald á hugsunum mínum, þar sem samfélagið mitt hafði með aðstoð töfrabragða náð að telja mér í trú um að ég væri haldinn sjúkdómi sem heitir afbrýðisemi. Andskotinn hafi það, mér fannst hann bara samt vera eins og fábjáni.

Nú hinsvegar þykir ekki lengur töff að vera hott-sjott biss-ness-maður. Kvenfólki þykir meiri fengur í manni sem er vel skóaður, en einhverjum sjálfumglöðum fávita á stórum dýrum bíl.

Om nama shiva….. Om nama shiva….. Om nama shiva….. Ahhhhhhhhhhhhhhhh…

Ég vil biðja þann sem hefur verið að senda mér hugskeyti upp á síðkastið að hætta því tafarlaust. Þetta hefur truflandi áhrif á kosmósið.

Fyrir um ári síðan fékk ég mann, með reynslu af hugleiðslu og andlegum fræðum, til að kenna mér kúnstina að hugleiða. Hann hafði dvalið í eitt ár á hugleiðslubúgarði í Nýju Jórvík og lært að hugleiða og lifa í samfélagi við fólk með áhuga á andlegu lífi. Ég hafði þá lengi langað til að prufa, en aldrei verið jafn opinn fyrir því og þá.

Í fyrstu skiptin vorum við bara tveir. Hann uppfræddi mig um þessa tegund hugleiðslu og hvernig hún var framkvæmd. Hann hafði meðferðis disk, með konu sem talaði okkur seiðandi röddu inn í hugleiðsluna. Í allavega tvígang komst ég í afskaplega þægilegt ölvunarástand, sem var kærkomið frelsi frá róti hugans. Eftir að hafa hist í 3-4 skipti, og hugleitt bara tveir, bættist í hópinn ósköp indæl stúlka frá Þýskalandi. Hún var að ganga í gegnum erfiðleika í lífinu, þannig að við buðum henni að vera með, í von um að það gerði eitthvað fyrir hana. Það gekk fínt, þó svo að ég efist um að líf hennar hafi orðið léttara við hugleiðsluna.

Vinkona mín vissi að við værum þrjú að hugleiða heima og vildi ólm vera með. Hún var örlítið frábrugðin stúlkunni frá Þýskalandi, að því leitinu til, að hún hefur kynþokka. Eftir að við vorum orðin fjögur, breyttist stemningin í hópnum. Maðurinn sem fram að þessu hafði haft það eitt að markmiði að hjálpa okkur út úr myrkrinu inn í ljósið, varð allur annar í hátt. Hann hóf að mæta í sinni bestu skyrtu angandi af fínum rakspíra. Rödd hans varð hrjúfari og viðmótið smeðjulegra, en það hafði verið þegar við vorum aðeins þrjú.

Í síðasta skiptið sem við hugleiddum komum við okkur fyrir á gólfinu, eins og áður, með púðum og teppum, til að sem best færi um okkur. Hugleiðslan hófst og ég lokaði augunum og reyndi hvað ég gat að hverfa úr þessum heimi inn í draumaveröld hugleiðslunnar. Alveg óumbeðið læddist sama hugsun að mér aftur og aftur. Sú hugsun, að meðan við hin vorum með lokuð augun að froðufella í andans heimi, var lærimeistari okkar með augun opin starandi á vinkonu mína, hugsandi tantrafistinghugsanir.

Ég vil þó taka fram að ég hafði þar engra hagsmuna að gæta. Mér var nokkuð sama þó þessi maður hefði kynferðislegan áhuga á vinkonu minni. En testosterónmagnið sem hann dældi inn í hugleiðsluna fór fyrir brjóstið á mér og eyðilagði fyrir mér ánægjuna að hugleiða í hóp. Allavega þessum hóp.

Í klukkutíma, beið ég í óþægilegum jógastellingum eftir að hugleiðslunni lyki. Þegar henni svo lauk, fórum við að spjalla saman, en ekki um andans málefni, heldur um ástina og erfiðleika henni tengdir.
Hans helsta umkvörtunarefni, voru íslenskar konur. Jú, hér var hann staddur á Íslandinu góða, rómantískur, með svo mikla ást að gefa, en einu konurnar sem hann tengdist voru þær sem hann endaði með upp í rúmi blindfullur eftir djamm í Reykjavíkurborg. Þær vildu einungis hólkast á honum eins og á tilfinningalausum hamborgarhrygg, en gáfu honum að því loknu ekki svo mikið sem símanúmer sem hann gæti hringt í.

Frá og með þessu kvöldi fjaraði vinskapur okkar út. Ég er honum þó þakklátur fyrir það sem hann kenndi mér, en ég hef aldrei átt lengi vingott við menn sem eyða öllum sínum tíma í neðri byggðum.

Ég hélt í áhuga minn á hugleiðslu, þó svo að ég hafi ekki stundað hana af neinu ráði síðan. Ég hef þó skoðað nokkur jógaafbrigði og prufað eitt og annað. Þessa daganna er ég að lesa bók, sem telst án efa til kvennabókmennta, en hún heitir Eat, Pray, Love – og er ákaflega innspírandi. Hana skrifar Elizabeth Gilbert, en heimur hennar hrundi eitt kvöld inn á baðherbergi í glæsilegri íbúð hennar á Manhattan. Í kjölfar hrunsins ákveður hún að skilja við manninn sinn og fyrra líferni. Hún heldur út í heim í leit að lífsgleði. Hún fer meðal annars til Indlands þar sem hún dvelur á svokölluðu Ashram, en það er einskonar hugleiðslumiðstöð. Þar heyjir hún hatramma orustu við sjálfa sig, sem hún lýsir af frískandi heiðarleika í bókinni.

Ég byrjaði í gær að hugleiða aftur. En í þetta skiptið einn.

Klukkan er 22:07 að kvöldi Þorláks. Nú klæði ég mig í úlpu og held út í illviðrið í þeim tilgangi einum að kaupa súkkulaðibitasmákökur í 10/11 versluninni á Eggertsgötu. Svona er þetta oft. Ég bara ræð ekki við mig.

Fátt gleður andstyggðina í mér meira en krassandi kjaftasaga um fallvaltleik ástarinnar, sérstaklega ef hún kemur mér reglulega á óvart. Kjaftasaga af þeirri tegund, þar sem annar aðilinn verður uppvís af ófyrirsjáanlegri kynlífshegðan. Svosem eins og að klæða sig í bleyju, eða vera meiri dýraunnandi en gengur og gerist hjá fólki uppalið í borg. Þegar ég heyri af slíku, kætist ég meira en ég þori að viðurkenna. Ég tala nú ekki um ef slúðrið inniheldur örlítið af ljóðrænu réttlæti. Drottinn minn dýri. Ekkert er skemmtilegra í tilverunni, en þegar einhver, sem unnið hefur til þess, fær makleg málagjöld. Það elska allir, þó svo að þeir gefi sig út fyrir að vera yfir það hafnir(það vantar ekki alhæfingarnar á þennan vef).

Með tilkomu fésbókarinnar er nú hægt að fylgjast betur með tilhugalífi náungans, en áður. Ein stúlka á mínum vinalista, hefur skipt um næturgagn 6 sinnum á frekar stuttum tíma, og ekki er annað að sjá en að hún sé alltaf jafn ástfanginn, ef eitthvað er að marka yfirlýsingar hennar, og myndir af henni knúsandi nýtilkominn kærasta. Jú, ég viðurkenni að það er frekar sorglegt af einsetumanni á fertugsaldri, að velta sér upp úr lífi annarra. En ég ræð ekki við mig. Ég elska það. Fésbók er líka fyrirtaks vettfangur fyrir annars vegar fólk með strípiþörf, og hinsvegar gluggatjaldapervert eins og mig.

Og ekki er nú minna skemmtilegt að fylgjast með ástinni á bloggsíðum. Bloggskrifari byrjar með einhverjum, verður ægilega ástfanginn, skrifar ástsjúkar færslur, birtir myndir af sjálfum sér, opinmynntur, með fjarrænt augnaráð, ullandi upp í viðkomandi. Svo eftir einhverjar vikur, stundum mánuði, er allt búið. Færslurnar eru jafnvel látnar hverfa. Svo líður og bíður, þangað til sama saga endurtekur sig. Ástsjúkur undirritaður hefur sjálfur birt myndir af sér, í þessu hættulega ölvunarástandi.

Eitthvað segir mér að afstaða mín til þessara mála, eigi eftir að koma í hausinn á mér.

Fyrir tíma vefskrifa, var hægt að skemmta sér við að rífa í tætlur ritmál sem manni þótti leiðinlegt. Fljótafgreitt og umfram allt bráðhollt fyrir sálina. Ef pistillinn var með eindæmum leiðinlegur, þótti snjallt að hafa pappírinn, sem í flestum tilfellum var Morgunblaðið, meðferðis á salernið. Þannig gat maður á ljóðrænan máta gefið skít í skoðanir sem voru á skjön við manns eigin. Ekki man ég þó til þess að þetta hafi verið tíðkað á mínu heimili, þó svo að ég hafi heyrt því fleygt að Morgunblaðið væri hinn besti skeinipappír.

En þetta er erfitt að gera í nútímanum, án þess að eiga til þess tækjakost. Ég les mikið á netinu, hvort sem það eru blogg, fréttir, eða pistlar. Í þessari tíð er það farið að gerast æ oftar að ég les yfir mig af niðurdrepandi leiðindardrasli. Þá garga ég innan í mér og ég finn fyrir löngun til að skemma eitthvað.

Til að fá útrás fyrir ólund mína hef ég fest fé í prentara. Ekki get ég farið að grýta tölvunni minni í vegg, í hvert skipti sem ég fæ upp í kok af pirrandi lesmáli. Það yrði andskoti kostnaðarsamt. Þannig að ef ég les núna eitthvað sem fer hræðilega í taugarnar á mér, þá prenta ég textann út, hnoða honum saman, hendi í gólfið og hoppa á honum. Þessi nálgun, kemur mér umsvifalaust í jóla- og hátíðarskap.

Eftirmáli:
Nú er ég hef lesið þessa færslu yfir til að athuga málfræði og orðalag, finnst mér hún svo leiðinleg að ég hef prentað hana út til að beita hana fyrrnefndri aðferð.

Og þar sem ég fylgdist með furðufuglunum í Góða Hirðinum, varð mér ljóst að ég smellpassaði þarna inn. Ekki bara er ég furðufugl, heldur er ég líka orðinn einsetumaður í pinkulitlu timburhúsi, svotil úr alfaraleið, eða í litla Skerjafirði. Ég á án efa eftir að daga uppi sem illa hirtur kall sem safnar ónýtu postulíni. Allt sem ég geri er óhefðbundið og á skjön við eðlilegt háttalag karlmanns nær fertugu. Hvar er vísitölukrypplingafjölskyldan sem gert er ráð fyrir að ég sé búinn að koma mér upp?

Ó, ó, ó, ég sá ekki líf mitt svona fyrir. En samt – þetta er andskoti notalegt. Og ekki minnkuðu kósíheitin, við að ég lagði kaup á tvíbreiðan sófa, eða öllu heldur einbreiðan sófastól fyrir offitusjúkling, eða tvo samrýnda einstaklinga sem ekki eru feimnir við að sitja þétt upp að hvoru öðru. Feng sjúíið er farið fjandans til, en Jesús, María og Heilagur andi, hér er huggulegt um að litast. Einsetumaðurinn er líka sérstaklega heimakær þetta misserið. Það er varla að ég fari út úr húsi. Ég hef enga andskotans þörf fyrir það. Ekki nema þegar ég neyðist til að skreppa út í akademíu, til að gera akademíska hluti með puttunum mínum. Hér eru menningarkirtlarnir alltaf starfandi. Ég hlusta á tónlist, sem lætur mér líða eins og ég eigi enga samleið með meðbræðrum mínum. Les bækur, sem auðga anda minn og færa mér nýja og spennandi sýn á dauðann og fallvaltleika mannskepnunnar. Horfi á kvikmyndir í hæsta gæðaflokki. Borða baunir og grænmeti. Brenni kaloríum á fjölþjálfa sem skreytir húsakynni mín. Lífið er déskoti gott.

Að menningarverðmætum.

Það er ekki oft að ég finn eitthvað í ruslahaug amerískrar kvikmyndagerðar, sem ég verð reglulega hugfanginn af. Þetta hefur þó gerst núna í tvígang, á jafn mörgum dögum. Í gær sá ég myndina The Visitor, og er þetta ein sú manneskjulegasta mynd sem ég hef séð á árinu. Hún er um ekkil, sem er prófessor við háskóla í Connecticut. Hann hefur kennt eina grein, síðustu 20 árin, en einnig skrifað bækur um efnahagsmál. Hann er reglulega óhamingjusamur, en reynir mjög að finna einhverja gleði í lífinu. Hann er mikill áhugamaður um klassíska tónlist, og langar til að læra á píanó til að létta sína lund. Hann kallar til hvern kennarann á fætur öðrum, en mislíkar þeir allir. Vegna forfalla, neyðist hann til að fara til New York til að flytja erindi í tengslum við doktorsritgerð sem skrifuð var undir hans handleiðslu. Svo vill til að hann á íbúð í Queens, sem staðið hefur auð í lengri tíma – eða það heldur hann. Þegar hann kemur þangað kemst hann að því að íbúðin er allt annað en tóm. Þar býr múslímskt par. Hann frá Sýrlandi og hún frá Senegal. Í fyrstu fleygir hann þeim á dyr, en sér svo að sér og býður þeim að vera þangað til þau finna sér annað húsnæði. Þarna hefst atburðarrás sem breytir lífi hans.

Önnur mynd, aðeins síðri, en samt góð. Ég hef minna um hana að segja, þar sem ég hef ekki klárað hana. Það eru þó örfáar klisjur sem fara í lítillega í taugarnar á mér. Þetta er myndin Gran Torino, eftir Clint Eastwood. Hún er um dæmigerðan gamlan amerískan rasískan prumpukall sem býr í frekar blönduðu úthverfi. Hann er harðgerður, eins og Clint er bestur. Býr við hliðina á víetnamskri fjölskyldu, sem hann hefur ekkert sérstakt dálæti á, enda gamall hermaður úr Kóreustríðinu. Götugengi gerir aðsúg að fjölskyldunni, og Clint vopnaður rifli skakkar leikinn. Upp frá því er hann álitinn einskonar hetja meðal víetnamanna í hverfinu, sem færa honum gjafir og gúmmilaði. Hjartnæm þroskasaga, sem gott er að gráta yfir.

Lífið er gott, Gott, GOTT!

Og til að létta stemninguna á vef þessum, eftir skrif um málefni í þyngri kantinum, geri ég hér aðgengilega myndbandsupptöku, sem ég tók ófrjálsri hendi af þúskjá, þar sem Maria Pia Molinari sópransöngkona syngur Lacrimosa úr sálumessu Preisner: Sálumessa fyrir vin.
Lacrimosa, er að finna, eftir því sem ég best veit, í öllum sálumessum. Lacrimosa, þýðir grátur, eða syrgjandi.

Ég hef undanfarna mánuði lagt mig niður við Preisner og hlustað á nánast allt sem hann hefur samið. Ég hélt í fyrstu að hann hefði einungis samið tónlist fyrir kvikmyndir, en komst að því að hann á líka sjálfstæð verk, eins og Requiem for a friend.

Að mínu mati eru Sanctus og Lacrimosa, bestu lögin í þessu verki. Flutningur Maríu er ákaflega fallegur, og finnst mér hann jafnvel betri en á plötunni. Hljómgæðin eru þó ekki upp á marga fiska, og má heyra hljóðið rifna tvisvar, eða þrisvar. Lagið byggist upp fram yfir aðra mínútu, en þá ætlar allt um koll að keyra. Fegurðin er guðdómleg, ef menn eru þannig þenkjandi, og ekki laust við að ég verði örlítið ölvaður af því að hlusta á þetta.

Ef einhver getur bent mér á tuttugustu, eða tuttugustu og fyrstu aldar höfunda, sem svipar til Preisner, yrði ég viðkomandi ægilega þakklátur.

Ég hef rakið sögu bátsins Þráins NK á timarit.is. Fyrsti textinn sem finna má um bátinn er skrifaður 1948 í Morgunblaðið, þar sem auglýst er eftir háseta á línuveiðar. Þráinn er þá 60 tonna dallur.
8 árum síðar voru gerðar á honum gagngerar breytingar. Skipt var um stýrihúsið og íbúðir skipverja lagfærðar að mun. Ný og glæsileg 80 hestafla Mannheim vél var skipt út fyrir vél á síðasta snúningi. Ganghraði bátsins er um 10 sjómílur og þykir það ekki slæmt.

1956 og fram á sjöunda áratuginn má finna fjöldann allan af aflafréttum, þar sem báturinn, ásamt öðrum síldarbátum, mokveiða síld. Þá snerist líf á Íslandi um síld og manngildi fólust í að afla, eða verka hana. Árið 1962 er Þráinn settur í þurrafúaviðgerð og stækkaður úr 60 tonnum í 90 tonn. 1964 aflar Þráinn 4650 málum af síld. Hann er þó ekki aflahæstur það árið, því Jón Kjartansson hefur vinninginn með 16.800 mál.

Í byrjun nóvember 1968 er Þráins NK saknað ásamt 10 manna áhöfn. Níu úr áhöfninni eru frá Vestmannaeyjum, en einn úr Kópavoginum. Sá úr Kópavoginum bjó í Auðbrekku, rétt fyrir neðan þar sem foreldrar mínir byggðu sér hús. Hann hét Einar Þorfinnur Magnússon, og var mikill öðlingur og stórvinur pabba. Síðast sást til bátsins í vonzkuveðri frá Hjörleifshöfða, þar sem hann stefnir á Vestmannaeyjar. Leit að bátnum var hætt rúmri viku eftir að hann hvarf og áhöfn talin af. Meðal þeirra sem skrifa minningargrein, er Árni Johnsen.

Einar Þorfinnur var litlu eldri en ég er nú, þegar þetta var. Í gegnum árin hef ég heyrt mikið um þennan mann, og ég því eðlilega forvitinn um afdrif hans og persónu. Hann var einstakt ljúfmenni, enda pápi minn ekki þekktur fyrir að laða að sér rustamenni. Sagan innan fjölskyldunnar segir að Einar Þorfinnur hafi birst pápa mínum í draumi. Í draumnum útlistaði hann fyrir honum í smáatriðum hvernig báturinn fór niður. Síðar, hvort sem það var í þessum draumi, eða einhverjum öðrum, kom pabbi að vöggu, sem hann taldi að væri mér ætluð, enda móðir mín ófrísk af mér þegar þessi draumur var dreymdur. Er hann gengur nær vöggunni sér hann að í henni liggur Einar Þorfinnur. Ég veit ekki hvort þessi draumur hafi ráðið úrslitum með nafngiftina, en ég vil þó trúa að svo sé. Mörgum árum síðar, var ég hætt kominn og lá inni á spítala milli heims og helju. Þá dreymdi pabba minn Einar Þorfinn aftur, þar sem hann stendur við sjúkrabeð mitt. Ég þarf svosem ekki að hafa orð á að ég lifði þá raun af.

Timarit.is er mikill snilldarvefur. Þegar ég var krakki, þá gróf ég mig heilu og hálfu daganna í blaðastafla í kjallara á gömlu húsi í hverfinu okkar. Þá tíðkaðist, hjá eldra fólki að safna dagblöðum. Í stórkostlegum nútímanum er hægt að gera textaleit í öllum dagblöðum sem gefin hafa verið út á þessu landi. Það er ævintýralegt! Ég byrjaði að leita af Einari Þorfinni, til að lesa um sjóslysið og kannski nokkrar minningargreinar. Áður en ég vissi af, var ég búinn að lesa mig í gegnum alla sögu bátsins, frá því hann var og hét, þangað til hann hvarf og fannst aldrei aftur.

Föstudagskvöldinu var vel varið í lestur á bók Orra Harðar: Alkasamfélagið. Ég hef haft áhuga á að lesa hana síðan ég heyrði af henni fyrst, og skal það engan undra þar sem ég er sjálfur útkast úr samfélagi andans. Ég vil þó árétta að ég er enn allsgáður, og hef verið það á níunda ár.

Ég gerði þau mistök, að spyrja menn innvinklaða í regluna, álits á henni og ekki lágu þeir á skoðun sinni frekar en fyrri daginn. Hann er bara gramur! sagði einn. Það er ekki komin nein reynsla á edrúmennskuna hans! sagði annar og néri saman höndum óþolinmóður, eins og hann væri að bíða eftir að Orri færi aftur að drekka brennivín. Ekki höfðu þeir þó mikið annað en flett bókinni í bókabúð, enda ekki borgunarmenn fyrir henni. Hvað um það. Ég las bókina í einum rykk og er himinlifandi. Mér fannst reyndar Orri nota orðið “einatt” einatt, enda til mýmörg orð, með sömu merkingu, sem hægt er að nota jöfnum höndum.

En nánast allt sem Orri segir um AA samtökin, tek ég undir. Hafi maður á annað borð viðbjóð á sértrúarsöfnuðum, eru litlar líkur á að maður þrífist innan veggja HaHa samtakanna, þar sem hrokinn, yfirlætið, óumburðarlyndið og viðbjóðurinn sem þar lifir lífinu lifandi(er hægt að lifa lífinu dauðu?), á sér aðeins hliðstæður hjá öðrum kimahópum sem notast við “farðu okkar leið, eða þú deyrð” hugmyndafræðina. Ég veit ekki hvort eitthvað hafi breyst í AA samtökunum á þeim fjórum árum síðan ég stimplaði mig út, en ég segi það frá rótum hjarta míns: Ef AA er eina leiðin, er miklu betra að vera bara dauður! En sem betur fer, er það ekki raunin.

Í AA samtökunum er mikið talað um Guð! Flest ræðuhöld þar innan veggja hafa eitthvað með Guð að gera. Þeir sem eiga í erfiðleikum með Guð, hafa sæst á að Guð sé ósköp þægilegt þriggja stafa orð yfir æðri mátt, en æðri máttur er samt í flestum tilfellum ekkert annað en Guð. Oh well.

Eftirfarandi átti sér stað þegar ég var að byrja mína edrúgöngu bakvið luktar dyr HaHa samtakanna:

Hér segir af konu einni sem sat fundi með vöðvastæltum manni sem sá henni kynferðslegan farborða. Rétt er að nefna að fátt er rómantískara á HaHa fundum, en pör sem allir vita að eru að hólkast á hvoru öðru. Þessi unga kona, réttir upp hendi og óskar eftir að fá að tala. Þegar hún fær svo orðið, samanstendur tal hennar af fornri frægð, uppgjöri og hversu dásamlegt er að vera kominn í höfn, í andlegum skilningi. Hún gjóir augum til mannsins, sem hefur það fyrir vana að stinga typpinu sínu inn í hana, og segir: Síðan ég tók guð inn í líf mitt hefur threesome, öðlast alveg nýja merkingu. Ég sem var og er hjartahreinn, þusti á salernið til að gubba, og má segja að þessi ræða hafi gert mig edrú á svipstundu. Svona er guð nú óður!

Þess má svo til gamans geta að ég les alla pistlana mína yfir upphátt og nota til þess Georg Bjarnfreðarson röddina mína.

Þegar líða fór að kvöldmat, tók ég upp beittan hníf og hóf að saxa niður grænmeti í salat af þeirri gerð sem oft er á borðum hér í litla Skerjarfirði. Á fóninum var Preisner og Söngurinn um sameiningu Evrópu. Léttur í lundu söng ég undir. Ég verð þó að viðurkenna að ég kann ekki allan textann utanbókar. Eftirfarandi man ég þó:

Agapen de me echo
og
Outen eimi

Þegar ég syng undir með Preisner, ræsir heilinn menningarkirtilinn sem framleiðir gúddí gúddí menningarboðefni, sem láta mér líða vel í sálinni. Þá hugsa ég með sjálfum mér eitthvað í líkingu við: Mikið er ég nú menningarlegur! og svo andvarpa ég nautnalega og brosi fjarrænu brosi, líkt og þegar ég geng örna minna.

Bank, bank, bank.

Hver andskotinn er þetta? garga ég innan í mér. Ég lýk upp útihurðinni, sem er svo skemmtilega staðsett í eldhúsinu. Fyrir utan standa tveir ungir stuðningsmenn Jesú Krists Jósefssonar. Ég legg með semingi frá mér paprikuna og hnífinn. Þar sem ég er ekki orðrómaður fauti, heldur vel upp alinn og fallega innréttaður, býð ég þessum ungu herramönnum inn úr kaldri rigningunni. Illa áttaður var ég þó þar sem ég var næstum búinn að loka á nefið á heilögum anda. Ég bara sá hann ekki!

Ekki voru guðssynirnir innviðum sætabrauðshússins ókunnugir, þar sem þeir tóku hús á mér í síðustu viku. Ég átti ekki von á að sjá þá aftur, ekki að ég hafi sýnt þeim ókurteisi, né viðhaft ósæmilegt athæfi. Ég sagði þeim þó að ég hefði ekki á áhuga á Jesú, þrátt fyrir að nærvera heilags anda væri nánast áþreifanleg. En út af því að ég vil helst aldrei gera lítið úr hugsjónum annarra, þá lofaði ég þeim því að ég skyldi lesa falleg myndskreyttan bækling, sem þeir færðu mér að gjöf.
Bæklingurinn sýnir Jesú gera allskonar guðlegar kúnstir. Hann inniheldur líka töluvert af texta um stefnumál Jesú. Texta sem ég trassaði að lesa.

Skömmustulegur settist ég niður með ungu trúboðunum í dönsku stofunni. Undir glumdi Preisner. Þeir höfðu orð á hversu falleg tónlistin væri, þannig að ég spilaði ásamt Sönginum um ESB, Sanctus úr sálumessu Preisner: Requiem for my friend. Við ræddum hitt og þetta vítt og breitt, og ég komst meðal annars að því að annar þeirra hefur yndi af að skrifa ljóð. Hann er rómantískt þenkjandi. Foreldrar hans gera þær kröfur á hann að hann fari í laganám, en honum langar ekki neitt til þess. Hann vill skrifa ljóð og spila á hljóðfæri. Þegar hann sagði mér að honum væri uppálagt að læra að verða lögfræðingur, hrækti ég á gólfið fullur af vanþóknun. Ég sagði honum að þeir sem færu í lögfræði, væri oft á tíðum hugsjónafólk sem tryði því að það gæti gert eitthvað til að breyta heiminum til hins betra, en að útskrift lokinni, neyddist það til að ráða sig til óþverralögfræðifyrirtækis, til að borga skólagjöldin. Hjá óþverra lögfræðifyrirtækinu, sem án ef er keyrt áfram á eldsneyti kapitalískra gilda, gloprar það niður fallegu hugsjónunum einni af annarri, þangað til ekkert er eftir nema samviskuleysi og köld græðgi. Ekki lét ég fylgja með mónalóknum, að ég hefði sjálfur horft upp á manneskju sem mér þótti vænt um breytast úr fallegri ungri hugsjónakonu, í harðsvíraða freðýsu, sem hugsaði ekki um neitt nema peninga og success.

Ég vildi að mamma væri sama sinnis, sagði aumingja maðurinn. Talið vék að Jesú og heilögum anda, sem hafði fram að þessari stundu ekki haft sig mikið frammi. Ég verð að viðurkenna að ég er ekkert fyrir að presentera lífsspeki mína fyrir mönnum sem hafa fundið sannleik sem virkar fyrir þá. Ég reyndi eins auðmjúklega og mér var unnt að koma þeim í skilning um að ég hefði engan áhuga á Jesú. Það er satt. Ég hef enga þörf fyrir að gaspra um trúmál, eða hvað ég trúi eða trúi ekki. Að rökræða svona mál, er ekki eitthvað sem virkar vel á Jíhadið mitt. Samt stóð ég mig ítrekað að því að reyna að rökstyðja að ég tryði ekki á Jesú, Guð, sköpunarsöguna. Að ég væri handviss um að gúddí gúddí tilfinningin sem fylgir því að biðja bænir, sé einungis líkaminn að bregðast við einhverjum hughrifum með framleiðslu á gúmmilaðiboðefnum, og það hefði ekkert með heilagan anda að gera. Ég kunni vel við þessa menn. Ég reyndi að gera mér það í hugarlund hvernig ég kæmi þeim fyrir sjónir. Þeir eru úr samfélagi, þar sem ætlast er til að fólk fylgi reglusettum sem innihalda ásamt leiðindarhjónabandi, fallega litla girðingu og garðslöngu. Sjálfsagt hefur þeim fundist, maður nær fertugu, sem býr einn í dúkkuhúsi með svínfeitum ketti í litla Skerjarfirði, hjálpar þurfi. En ég sannfærði þá um að það er alveg sama hversu erfiður róðurinn í lífsins ólgusjó verður, Jesú Kristur Jósefsson er ekki og verður aldrei minn maður.

Í þessu myndbandi má sjá feitan hebreskan skógarkött stökkva eina og hálfa mannhæð.