Fyrir tíma vefskrifa, var hægt að skemmta sér við að rífa í tætlur ritmál sem manni þótti leiðinlegt. Fljótafgreitt og umfram allt bráðhollt fyrir sálina. Ef pistillinn var með eindæmum leiðinlegur, þótti snjallt að hafa pappírinn, sem í flestum tilfellum var Morgunblaðið, meðferðis á salernið. Þannig gat maður á ljóðrænan máta gefið skít í skoðanir sem voru á skjön við manns eigin. Ekki man ég þó til þess að þetta hafi verið tíðkað á mínu heimili, þó svo að ég hafi heyrt því fleygt að Morgunblaðið væri hinn besti skeinipappír.
En þetta er erfitt að gera í nútímanum, án þess að eiga til þess tækjakost. Ég les mikið á netinu, hvort sem það eru blogg, fréttir, eða pistlar. Í þessari tíð er það farið að gerast æ oftar að ég les yfir mig af niðurdrepandi leiðindardrasli. Þá garga ég innan í mér og ég finn fyrir löngun til að skemma eitthvað.
Til að fá útrás fyrir ólund mína hef ég fest fé í prentara. Ekki get ég farið að grýta tölvunni minni í vegg, í hvert skipti sem ég fæ upp í kok af pirrandi lesmáli. Það yrði andskoti kostnaðarsamt. Þannig að ef ég les núna eitthvað sem fer hræðilega í taugarnar á mér, þá prenta ég textann út, hnoða honum saman, hendi í gólfið og hoppa á honum. Þessi nálgun, kemur mér umsvifalaust í jóla- og hátíðarskap.
Eftirmáli:
Nú er ég hef lesið þessa færslu yfir til að athuga málfræði og orðalag, finnst mér hún svo leiðinleg að ég hef prentað hana út til að beita hana fyrrnefndri aðferð.
Já ég þarf að prufa þetta.
Ég þekki mann sem dúndrar alltaf gemsanum sínum í vegginn þegar honum mislíkar eitthvað. Engum sögum fer af því að hann geri í því að finna og lesa illa ígrundaðar skoðanir fólks settar fram öðrum hálfvitum til ánægju og yndisauka en gemsinn hefur gengið nokkrum sinnum í endurnýjun lífdaga.
Af þessu hefur hann lært þá einföldu lexíu að kaupa sér alltaf ódýrasta símann hverju sinni.