Þá er guðs blessuð helgin komin. Það verður að segjast eins og er að ég er því afar feginn. Djöfuls myrkrið umlykur allt og alla. Ég hef í seinni tíð verið tregur til að viðurkenna að skammdegið hafi áhrif á minn orðrómaða og vítt umtalað hressleika, en ég verð að viðurkenna að gólandi geggjaður hundshausinn nær stundum í rassgatið á mér. Mikið rétt ég sagði “rassgat”. Það er að sjálfsögðu ekki gott til afspurnar ef almenningur getur ekki gengið að mér vísum í “Hemma Gunn” skapi. Þegar ég var starfsmaður í Anal fyrirtækinu stoðaði lítið að sýna það út á við að kusk væri að finna á hressleikanum eða eins og Abraham Lincoln sagði: “Hver maður er eins hress og hann ásetur sér að vera.” Jæja, í skítaboru með þessar vangaveltur. Cursive er hljómsveitin sem ég er að hlusta á núna. Ég er alveg harðákveðinn að ég ætla ekki að láta hvert það snilldarband sem spilar hér á þessu klakadrulluspenaskeri fram hjá mér fara. Það að ég hafi ekki vitað hver Blonde Redhead voru þegar þau tróðu hér upp í f**king annað skiptið er svo gott sem óafsakanlegt.
Comments are closed.