Óviðeigandi gleði.

Einkennilegt en mér til mikillar furðu varð ég uppvís að lítilsháttar gleði. Ekki samt svo mikið að hægt sé að draga mig i dilka. Bara rétt nóg til að ég brosti aðeins út í annað og hugsaði með sjálfum mér að þetta væri nú bara næstum því þolanlegt. Þetta er að sjálfsögu gersamlega á skjön við persónutöfra mína og ekki laust við að ég færi hjá mér. Og hvar upplifði ég þessar yfirnáttúrulegu tilfinningar. Hvar annars staðar en í súrri svitafýlunni af viðbjóðslegu world class fólkinu. Þegar ég var búinn að brosa/glotta nógu lengi með sjálfum mér fannst mér mál til komið að fara að hatast aftur út í ónefnda persónu vestanhafs.

Ég fór vísindalega í gegnum það hvað ég væri æðislega góður maður og hvað þessi manneskja væri hryllileg.

Þetta líf er nú svolítið skrítið. 🙂

Ég reyndi að endurvekja ástandið í mynd.
Hún ber greinilega þess merki að um ofleik er ræða.