Mér tókst að eiga mannleg samskipti í gær án þess að láta út úr mér einhvern viðbjóð. Það þykir furðu sæta hvað ég get verið orðljótur stundum. Ég sem er einlægur og yndislegur, uppfullur af kærleik og skilyrðislausri ást á meðbræðrum mínum. Mig minnir að það hafi verið á mánudaginn sem ég var að spjalla við afar indælan nemanda hér við skólann um lífið, tilveruna, drauma, brostnar vonir og sjálfsmorð, – þegar mér varð á að kalla einhverja illa upp aldna stúlkukind drullukuntu.
Þegar ég fór að hugsa um þetta eftir, þá komst ég að þeirri niðurstöðu að þetta væri nú sennilega ekki nógu sniðugt að nota svona viðbjóðsleg orð og þá kannski sér í lagi þegar maður er að kynnast nýju fólki. Ég sæi mig tildæmis niður á kaffistofu segjandi eitthvað ámóta í viðveru hæstivirts rektors. Hinsvegar þegar rektor er fjarverandi þá legg ég allan minn metnað í að tala sorp.
B hin hressa kíkti á kontorinn hjá mér í gær. Mikið hvað var gaman að sjá hana, hún lítur líka svona ljómandi vel út. Ætli hún sé komin á hráfæði?
Mér finnst “mudcunt” hljóma flottar. Þá hefði þetta líka getað verið svona:
Promazin: Hún er nú bara möddkönt
Nemi: Ha?
Promazin: Möddkönt…
Nemi:Ha? mödd hvað?
Promazin: Möddkönt, enska, drullukunta á íslensku.
Nemi: Jaá, hehe…
Já takk fyrir mig kærlega – það var voða skæs að koma á skrifstofuna.
Svo ætla ég nú bara rétt svo að vona að ég sé ekki komin út í hráfæði – það væri nú ekkert minna en agalegt.
Já Siggi minn. Þínir einstöku hæfileikar til mannlegra samskipta eru rómaðir hér um götur Reykjavíkur. Dettur mér alltaf í hug haglabyssu umræðan okkar á brennslunni þegar ég leiði hugann að þessum einstaka hæfileika þínum.
Hvenær á að bjóða uppá þessa skemmtilegu broskalla hérna á þessari blogg síðu?
hráfæði er bara fyrir vesalinga og harðkjarnarokkara.
Jahh, ég er nú bara fokking fáviti, en getur staðis að orðið “hægðaláfa” sé kannski frekar viðeigandi í dönnuðum selskap?