Dyraverðir

Ég þoli ekki að geta ekki brugðið mér út úr húsi, án þess að hitta einhvern sem ég þekki eða kannast við. Það ber ekki að skilja það sem svo að ég þekki einhvern aragrúa af fólki. Það er þó þannig að þegar maður býr á jafn einangruðum stað og í henni Reykjavík, þá kannast maður kannski við fleiri en færri. Ég las grein um helgina á nytimes.com um það hvernig það er að vera dyravörður í New York. Það er víst svo samkvæmt þessari grein að sumt fólk er sérstaklega afhuga því að búa í byggingum þar sem dyraverðir eru ráðnir til starfa vegna þess að þeir nenna ekki að bjóða sama manninum góðan daginn oftar en einu sinni á sama degi. Enn fremur þykir New York búum það ekki eftirsóknarvert að viðhafa eitthvað tjitt tjatt um veður og vinda við dyraverðina sína. Ég verð að játa að ég skil þetta alveg fullkomlega. Mér þætti vænt um að geta farið út í matvörubúð án þess að þurfa að eiga innihaldslaus samskipti við einhvern sem ég er rétt svo málkunnugur. Ég er farinn að hallast að því að þetta geti einfaldlega ekki verið manninum hollt að búa í svona þröngu samfélagi. Þetta er gersamlega óþægilegt. Ég geri mér fyllilega grein fyrir að ég er enginn samskiptakóngur, en ég hef samt sem áður mikið yndi af því að vera í kringum fólk. Mér persónulega leið stórkostlega í fólksfjöldanum á Times Square. Ég drakk í mig allar þær manngerðir sem urðu á vegi mínum. Ég átti á sama tíma ekki von á að einhver færi að hrella mig með viðurstyggilegum samskiptum.