Cohen gadol

Sá hefur ekki lifað né elskað, sem ekki hefur haft kynni af listamanninum Leonard Cohen.
Sökum þess hversu mikið mér leiddist fyrr í kvöld, skrapp ég í bíóhús með 5 mínútna fyrirvara. Ég sat þar einn við hliðina á fínni frú sem ég passaði mig á að horfa ekki framan í. Ég hélt kannski að ef ég myndi horfa framan í hana, þá myndi hún myrða mig með augunum.
Núna stendur yfir kvikmyndahátíð í Reykjavík og eru þar nokkrar myndir sem ég hef áhuga á, þar á meðal þessi sem ég sá í kvöld sem heitir Leonard Cohen: I’m Your Man. Ég hef lengi verið aðdáandi Leonard Cohen, eða frá því ég var u.þ.b 15 ára. Um það leiti sem ég uppgögvaði hann, kom hann hingað til landsins og hélt tónleika sem ég því miður varð af.
Ég eins og svo margir aðrir, varð fyrir miklum áhrifum frá honum. Ég lét mig dreyma um að flytja til Montreal, búa í iðnaðarhúsnæði, með blikkandi neonskilti fyrir utan gluggann hjá mér. Drekka rauðvín dægrin löng og skrifa bókmenntir. Draumur minn var allur í svarthvítu.
Leonard Cohen er frá mínum bæjardyrum einn af þessum mönnum sem virðist lífinu mikilfenglegri. Hann er það að sjálfsögðu ekki. Hann hefur þó verið tekinn í einhverja óskilgreinda gúrúatölu, ekki bara sem tónlistarmaður heldur líka sem manneskja. Ég sé alls ekki eftir að hafa farið á þessa mynd, en ég hefði kosið að sá sem gerði myndina hefði vandað sig aðeins betur og verið kannski aðeins frumlegri í klippingu og eftirvinnu. Einnig þoldi ég illa að sjá í endann á henni að róninn hann Mel Gibson var einn af framleiðundunum. Mel Gibson er einn af þeim mest óþolandi mönnum sem til er í sjóbissnessnum.