ÉG LEITAÐI BLÁRRA BLÓMA

Ég leitaði blárra blóma
að binda þér dálítinn sveig
en fölleit kom nóttin og frostið kalt,
á fegurstu blöðin beit.

En ég gat ei handsamað heldur
þá hljóma sem flögruðu um mig,
því það voru allt saman orðlausir draumar
um ástina, vorið og þig.

En bráðum fer sumar að sunnan
og syngur þér öll þau ljóð
sem ég hefði kosið að kveða þér einn
um kvöldin sólbjört og hljóð.

Það varpar á veg þinn rósum
og vakir við rúmið þitt.
Og leggur hólátt að hjarta þínu
nýtasta blómið sitt.

Ég veit ég öfunda vorið
sem vekur þig sérhvern dag.
Sem syngur þér kvæði
og kveður þig með kossi hvert sólarlag.

Þó get ég annað en glaðst við
hvern geisla er á veg þinn skín.
Og óskaðasöngur, ástir og rósir
sé alla tíð saga þín.