Robert Ginty

Ég hef verið að íhuga hvaða stefnu ég á að taka í þessum færslum mínum. Það að agnúast, fussa og kasta róg á andstyggilegt fólk hefur alla tíð klætt mig alveg sérstaklega vel. Mér líður betur með sjálfan mig eftir á og er þess fullviss að ég sé langt yfir alla meðalmennsku hafinn og ætti umsvifalaust að verða sæmdur heiðursorðu sem að fer vel við snyrtilegan klæðaburð minn, helst þá orðu sem að glitrar duglega. Eftir svona “ég þoli ekki úrkynja mannkynið og skammast mín fyrir að vera íslendingur/smáborgari” blog leggst ég aftur í rauða fallega sófann minn, gef frá mér sælustunu og hugsa með sjálfum mér hvað allir aðrir en ég eru mikil fífl og hvað Robert Ginty á sínum tíma hefði nú verkað kjúklinginn vel í myndinni The Exterminator. Þar var þó á ferðinni alvöru karlmaður með afar sterka réttlætiskennd. Eitthvað annað en þessir hommalingar sem þykjast ætla að koma einhverju í verk í kvikmyndum nútímans.

Ég er semsagt um þessar mundir að endurskoða blog og blogmenningu og ég verð að segja að blogmenningin hefur vaxið og dafnað síðan ég fór fyrst að fást við þetta fyrir tveimur árum síðan. Á þeim tíma fannst mér þetta með eindæmum hálfvitalegt og það að þetta væri helst fyrir illa gefið fólk, eða fólk sem hefði verið alið upp í sveit. Þetta sem og flest annað sem ég bít í mig var vanhugsað. Ég hef undanfarnar vikur, eða síðan ég hreinsaði til í myndaalbúminu mínu skoðað fjöldann allan af blog vefum víðsvegar um heiminn og ég er mjög hrifinn. Ég sé það í hendi mér að þetta er kjörin leið til að kynnast ólíkri menningu, fólki, trúarbrögðum osfrv.

Meira um blog menningu síðar.