SiggiSiggiBangBang

Ég varð þeirrar lukku aðnjótandi helgina sem leið að sjá heimildarmyndina Cinemania. Myndin fylgir eftir Jack, Eric, Harvey, Bill og Robertu, sem eiga það sameiginlegt að lifa sínu lífi að megninu til innan veggja kvikmyndahúsa. Öll haga þau sínu lífi þannig að þau geti séð sem flestar kvikmyndasýningar. Þau koma sér upp flóknar tímaáætlanir stundum skrifaðar vikur fram í tímann til að þau missi alveg örugglega ekki af neinu sem ske kynni að væri þess virði að sjá. Öll koma þau fyrir sjónir hins almenna borgara sem hálgerð viðundur, en þegar maður fer að kynnast þeim þá verður manni það ljóst að þarna eru ekki neinir hálfvitar á ferðinni heldur fluggáfað fólk. Öll búa þau við bágborin kjör, en láta það lítið á sig fá hvernig fyrir þeim er komið svo lengi sem þau missa ekki af sýningu.
Hugsanlega hefðu þau öll getað látið til sín taka nánast á hvaða sviði sem er, en á einhverjum tímapunkti hefur eitthvað brostið og þau fundið sér skjól í öðrum heimi.

“I mean who wants to live in this reality?”

Cinemania

Hrottus Maximus hóf blóðugan blogferil með þessum veflók.
Þessi færsla er kannski með öllu óskiljanleg ef maður hefur ekki lesið þetta á undan. Það gleður mig sannarlega að Hrottus sé byrjaður að skrifa vefleiðara. Það gleður mig djúpt INNAN í mér. JÁ, INNAN Í MÉR!!!

Am I?

Am I to be paid?



But I have to?

Could I try to?

Do I have to?

..I still get rocks off



Am I?

Am I to be plain?

But I need to?

Could I get to?



Do I have to?

I’ll be alright

..I still get rocks off



and it’s so inviting the world

phrases song

and it’s so inspiring

that it might be all wrong

that I can seem to be alone

so long as you are gone



Am I?

Am I to be blamed?

But I need to?

Do I have to?

Could I get to?

I’ll be almost good

..I still get rocks off

and it’s so inviting the world

phrases song

and it’s so inspiring

that it might be all wrong

that I can seem to be alone

so long as you are gone



aahhh

Long gone

Now I know

I know how to call



You want



Am I?

Am I to be blamed?

But I need to?

Do I have to?

Could I get to?

I’ll be almost good

..I still get rocks off



and it’s so inviting the world

phrases song

and it’s so inspiring

that it might be all wrong

that I can seem to be alone

so long as you are gone

Það er full ástæða til að passa sig ->>>
20 Reasons Why you shouldn’t post your picture on the internet

Undirritaður er með eindæmum hissa yfir viðhorfi fólks til aðild okkar að friðargæslu í Kabúl. Það verður að segjast eins og er að afstaða okkar til þessara mála er alveg sérstaklega barnaleg. Afhverju kemur okkur til hugar að við séum svo til ósnertanleg fyrir þær sakir að við erum fædd norður í endaþarmsopi. Hverjum dettur það eiginlega í hug að vegna þess að við erum Íslendingar þjónum við einhverjum fallegri og friðsamlegri tilgangi á átakasvæðum. Friðargæslusveit er her, þó svo hann sé ekki árásarher. Og hvaða máli skiptir það hvað okkar menn í Kabúl voru að gera nákvæmlega í þessu byggðarlagi. Umræða um þessi mál hafa verið vægast sagt barnaleg. Það var enginn neyddur til að taka þátt í þessu svo mikið er víst. Þessir blessuðu íslendingar tóku sér þetta fyrir hendur alveg að eigin frumkvæði. Og hvað mega þeir ekki bera vopn til friðargæslu? Eiga þeir kannski að tala Shaheed-ana af því að sprengja sig upp í loft?

Skammist ykkar djöfuls smáborgarar!

Ég átti afar ánægjulega 6 veikindadaga heima í hlaði hjá mér. Ég fagna því ákaft þegar ég er lasinn því þá þarf ég ekki að eiga samskipti við andstyggilegt og illa lyktandi fólk í kjetheimum.
Fyrir þá sem ekki vita þá skiptist veröldin upp í tvo heima, sá fyrri kallast kjetheimur og svo seinni er hinn stafræni heimur sem þú ert í núna. Frá mínum bæjardyrum séð er þetta dásamleg þróun þar sem með nútíma tölvutækni er mönnum eins og mér kleyft að halda uppi afar siðfáguðum samskiptum. Hinsvegar hættir þeim til sem dvelja of lengi í hinum stafræna heimi að eiga í talsverðum erfiðleikum með að stynja upp orði í hinum vonda og grimma kjetheimi. Þeir sem hinsvegar kunna vel á hinn stafræna heim geta stjórnað sínu umhverfi mun betur en í kjetheiminum. Ef eitthvað leggst illa í mann eða fer fyrir viðkvæmt brjóstið í stafrænum heimi þá er hægt að setja viðkomandi ‘object’ í ‘blokk’, eða jafnvel bara eyða því sísvona með þartilgerðri ‘on the fly’ aðgerð.

Í veikindum mínum kolféll ég fyrir New York bandi sem kallar sig Blonde Redhead. Sveitina skipa ítalskir tvíburar og japönsk stúlka að nafni Kazu Makino. Það er orðið talsvert síðan ég varð svo hrifinn af hljómsveit að ég réði engan veginn við mig. Fyrir þá sem hafa einhvern tímann hafa haft gaman af annaðhvort Sonic Youth eða Pixies mæli ég með lögunum: I Still Get Rocks Off, Missile og Distilled. Þetta eru lög sem eru fyllilega til þess fallin að koma manni á bragðið.

Ein af uppáhaldssenunum mínum er að finna í kvikmyndinni Donnie Darko. Í senunni situr Donnie tíma hjá leikfimiskennaranum fröken Farmer, þar sem hún er að bókstaflega að troða upp á nemendur sína sjálfshjálparaðferð sem skiptir lífinu í tvo meginþætti: kærleik og ótta.

Upphafsmaður þessarar sjálfshjálparstefnu er gervilegur sykursætur öfuguggi leikinn snilldarlega af engum öðrum en Patrick Swayze.

Fröken Farmer sem hefur tileinkað sér þessa stefnu telur víst að sjálfshjálparstefna Swayze sé ofurandleg lausn við öllum mannlegum krankleikum. Hún á afar aðlaðandi máta kynnir þessa stefnu skólayfirvöldum og fær að lokum að iðka hana í kennslustundum sínum. Með fullan bekk af nemendum neyðir hún Donnie Darko til að taka þátt í verkefni sem fylgir Swayze pakkanum. Verkefnið felst í því að staðsetja hvar ákveðið athæfi á heima á sérstökum skala ótta og kærleiks. Hún kallar skalann lífslínuna: FEAR <----------------------->LOVE.
Donnie er látinn lesa upp litla dæmisögu um prakkarastrák sem stelur peningaveski, hann á síðan að ákvarða hvar athæfi prakkarans eigi heima á lífslínunni. Í stað þess að taka þátt í skrípaleik fröken Farmer, ákveður hann að hella úr skálum reiði sinnar og útskýra fyrir fröken Farmer að það sé harla erfitt að taka lífið og skipta því upp í tvo einfaldaða efnisflokka, þar bæri að taka tillit til allrar litaflóru mannlegra tilfinninga. Eftir kjarnyrtan pistil biður hann hana vinsamlegast að taka þessa andstyggðar lífslínu og þrýsta henni varfærnislega upp í endaþarmsopið á sér.

Af gefnu tilefni þá vill ég taka það skýrt fram að þetta blogg er eingöngu til þess ætlað að runka sjálfshyggju minni. Það hefur engan æðri tilgang og á síður en svo að verða að gagni.

The Null has spoken!

Ég staðsetti boruna á mér miðsvæðis í Reykjavíkurborg fyrir næstum tveimur árum síðan. Leigusalinn minn er yndislegur drengur með gullhjarta. Fyrir utan gluggann hjá mér eru tveir mjög vel sóttir skemmtistaðir. Um hverja einustu helgi safnast saman heil hjörð af fólki í þeim tilgangi að hrista ærlega úr klaufunum eftir erfiða viku á skrifstofunni. Oft á tíðum er mjög glatt á hjalla og uppábúnir íslenskir karlmenn taka oftar en ekki lagið. Mér til mikillar furðu verður fótboltalagið “Ó le Óle Óle Ó Ey Óley Óley” fyrir valinu hvernig sem á því stendur. Ég að sjálfsögðu sé ég þetta sem kennslustund í því hvernig maður getur án mikillar fyrirhafnar glætt gleði í hjörtum nærstaddra með því að grípa til söngs. Þetta álít ég án allra efasemda mikilvægan lið í að leggja ástund á hressleika.