SiggiSiggiBangBang

Ég sat á kaffihúsi um daginn með hórunni henni fröken Sigríði. Við vorum í góðum fíling að ræða ýmiskonar viðskiptaklæki þegar maður nokkur kom aðvífandi. Honum var mikið niðri fyrir þegar hann beindi máli sínu að mér. Hann sagði eitthvað á þessa leið, ég ætla vona að ég hafi þetta rétt eftir.

Hann sagði: “Jæja, alltaf í boltanum?”. Ég missti andlitið og rétt meðan pússlaði sjálfum mér saman, reyndi ég að átta mig á því hvaðan ég þekkti þennan mann. Hvergi í mínum lífræna gagnagrunni fann ég samstæður við þennan mann.
“Já, Hemmi minn!” sagði hann og hló æðinsgengilega. “Er hann að gera gys að mér” hugsaði ég með sjálfum mér.

Í flestum aðstæðum geri ég sjálfkrafa ráð fyrir því að fólk sé að reyna að hafa mig að fífli. Það að ganga bara út frá því vísu að fólk sé að hæðast að mér finnst mér langöruggasta nálgunin. Ég er þá alltaf tilbúinn í átök og ef það er ekki verið að hæðast að mér, þá kemur það mér þægilega á óvart.
Taki hver þetta til sín og geri að sínu. Ég er bara hér á þessari jörð til að koma að gagni.

Þennan dag var í appelsínugulu buxunum mínu fínu sem ég keypti út í Mílanó í voða fínni búð. Þegar ég klæðist þessum buxum fæ ég oftar en ekki þá spurningu hvort ég sé hommi og í tilfelli þessa manns sem sýndi mér þennan yfirgengilega áhuga, varð ég alls ekki fyrir vonbrigðum.
“Ertu hommi?” spurði hann. Ég svaraði því til að það færi nú algerlega eftir því hver spyrði. Hann þagnaði og um stund taldi ég mig vera búinn að snúa á hann. Er sem ég hélt hann ætlaði annaðhvort að kýla mig eða hafa sjálfan sig á brott reif hann upp smokkapakka, sem hann var nýbúinn að festa fé í. Hann tilkynnti mér að þetta væru rifflaðir smokkar, sem væri sérstaklega gaman að nota í hommakynlífi. Fröken Sigríður, sem elskar allt sem er andstyggilegt skríkti af einskærri kátínu. Meiri urðu samskipti míns og þessa manns ekki.
Hann kann að hafa furðað sig á því að ég færi ekki bara rakleiðis niður á fjórar og beraði á mér óæðri endann, en ég get fullvissað hvern þann sem les þessar línur að ef það á fyrir mér að liggja að sænga með karlmanni, þá þarf eitthvað aðeins meira til að koma mér á löpp, heldur en Hemma Gunn frasar og ókeypis rifflaðir smokkar. Kallið mig pempíu en ég tel mig vera laganna megin í afstöðu mína til þessa máls.

Baghdad Burning

25 ára gömul stúlka, búsett í Baghdad er ábyrg fyrir áhrifaríkasta vefleiðara sem ég hef lesið frá upphafi þessa fyrirbæris. Hún hræðist að vakna á morgnanna því þá berast henni oftar en ekki fréttir af fólki sem látist hefur í nágrenni hennar. Fólk sem hún jafnvel þekkir og stendur henni nær. Í einni færslu missti hún vin sinn, sem var þrátt fyrir ástandið, vongóður, kátur og upplífgandi fyrir alla sem hann þekktu. Henni bárust email frá honum eftir að hann lést, og um stundarsakir kom henni til hugar að hann væri kannski ekki dáinn og tilkynningin um andlát hans hefðu verið mistök, þegar hún athugaði dagsetningarnar betur, komst hún á raun um að þau voru dagsett deginum áður, fyrir dauðsfallið.

Þetta fær mig til að hugsa. Mannanna hégómlega prjál. Sér í lagi hérlendis. Hér á Íslandi keppast allir við að steypa sér í skuldir, til að byggja upp ímynd sem þeir upplifa að geri þeim kleift að arka um göturnar borubrattir. Ímynd sem þegar öllu er á botninn hvolft skiptir engu máli, því hún varla fylgir viðkomandi eftir yfir móðuna miklu. Þeir hinsvegar sem ekki hafa ráð á að steypa sér í hégómlegar skuldir, kvarta sárann yfir því að geta ekki steypt sér í skuldir eins og hinir sem að þeim virðast hafa stóra og reisulega sjálfsvirðingu.

Ég er enginn eftirbátur hvað þetta snertir. Ég er stútfullur af hégóma. Er í sífellu með miklar áhyggjur af því hvort ég er of feitur eða hvernig afkoma mín kemur til með að vera, osfrv. Ég veit ekki hversu gott ég hef það. Ég hef það nefnilega alveg djöfulli gott. Ég hef satt best að segja aldrei búið við meira öryggi. Ekki nema þegar ég var polli heima í Löngubrekku. Ég hef aldrei verið betri til heilsunnar. Ég hef aldrei verið betur áttaðri á því hvar ég stend og hvert ég vill fara.

Samt sem áður, leyfi ég mér það að grenja yfir smæstu atriðum. Ó, ég er svo einmana. Ó, ég er svo feitur. Ó, ég er svo asnalegur.

Til helvítis með þetta. Ég hef það fínt. Ég þarf ekki að hafa áhyggjur af því að það fólk sem mér þykir vænt um sé sprengt í loft upp í tilgangslausu stríði.

Ég fór með rangt mál í síðustu færslu. 50FOOTWAVE er ein af þeim hljómsveitum sem Kristin Hersh er í. Fyrsta albúm þeirra heitir “Free Music”.

Ég skemmti mér alveg prýðilega á tónleikum Throwing Muses. Ég kann Fóstradamus enn og aftur þakkir fyrir. Það var gaman að sjá hana Kristin Hersh. Hún er stórglæsileg, komin á fimmtugsaldur. Ég hef meira fylgst með sóloferli hennar og á mér þann draum að sjá hana spila sóló. En það var heljarinnar kraftur í Throwing Muses og undirritaður dillaði sér fram og aftur eins og oft þykir við hæfi á tónleikum sem þessum.

Eftir tónleikana fór ég á kaffihús með félögum mínum. Ég fékk þá til að uppfræða mig um hvernig koma eigi kvenfólki til. Það vill svo óskemmtilega til að ég kann engan veginn að stíga í vænginn við konur. Mig er farið að gruna að bein tengsl séu milli þess hversu ömurlegur ég er og hversu illa mér gengur að ganga í augun á kvenfólki. Þessir félagar mínir hafa verið sæmdir heiðursverðlaunum samnorrænna samtaka riðla. Þeir gátu þar af leiðandi sagt mér hvernig ég kæmi breddum til, en það er nafngift sem þeir nota yfir konur. Ég er þessum félögum mínum ævintýralega þakklátur fyrir að sjá aumur á mér. Það stendur ritað í Kabbalah að þráin til að gefa af sér skjóti sjálfum dauðanum ref fyrir rass. Hafa félagar mínir svo sannarlega skilað af sér góðu dagsverki í þágu mannkyns.

Þess ber að geta að nýjasta plata Throwing Muses er hægt að ná í frítt á alnetinu prýðilega. Hún heitir 50FOOTWAVE og hana er hægt að ná í innanlands hér.

Það vill einmitt svo skemmtilega til að ég ætla að fara annað kvöld og sjá hana Kristin mína Hersh. Hún er ekki neinn aukvisi né er hún eftirbátur. Hún er frumkvöðull þeirra kvenmanna sem yfirgefa ekki heimili sitt án þess að vera búin dúkahníf, ef ske kynni að þær þyrftu að koma sjálfum sér fyrir kattarnet. Þetta er þankagangur sem mér þykir afskaplega hagkvæmur. Hver veit hvað kemur upp í hita og þunga dagsins, maður gæti jú þurft að kúpla sig endanlega út og er þá ekki gott að vera með dúkahníf í buddunni. Konur af þessu tagi hafa haft einstaka hæfileika til að koma undirrituðum til. Það er eitthvað innra með mér sem fer rakleiðis í gang. Hjarta mitt tekur kipp og ég vill óður og uppvægur umfaðma viðkomandi að mér, í óendanlegri áður óþekktri hamingju.

Mér leiðist skelfilega þessa daganna. Ég yfirleitt uni mér vel í félagi við sjálfan mig. Það kann engri undrun að sæta. Ég í mínum eigin félagsskap er hress og opinn í alla enda. Ég syng, dansa og dásama það að vera til. Núna hinsvegar leiðist mér. Ég þarf að velta því fyrir mér hvernig ég get drepið tímann þangað til ég hverf á vit ævintýra í draumaheiminum mínum prýðilega.

Þegar ég upplifi vökuna sem helber leiðindi, dreymir mig oft mjög hressilega. Mig dreymir að ég sé leyniþjónustumaður í fjarlægum löndum, með allt á tæru. Ég þarf að leysa afar flókin verkefni sem ég einn er fær um. Í þessum draumum sem eiga að bæta mér upp helvítis leiðindin sem ég upplifi yfir hábjartan daginn, tekst mér yfirleitt að ná betri stjórn atburðarásinni, en ef um venjulega draum væri að ræða. Mér gengur að sama skapi allt eftir sem ég reyni í draumnum. Ég er umvafinn kvenfólki og manneskjum sem vilja ólmar eiga mig sem trúnaðarvin. Líf mitt öðlast að einhverju leiti fullnægju sem ég missi af meðan ég þarf að halda mér vakandi.

Hversu mikið ætli sé að marka draumfarir. Ég oftar en ekki hef dreymt að tennurnar séu að detta úr mér. Samkvæmt andlegum fræðiritum sem ég hef gluggað í, þá er manni uppálagt að skoða gang sinn sérstaklega vel ef maður missir tennurnar í draumi.

Í einhverju fræðibókmenntum sem ku vera álíka leiðinleg aflestrar og Mein Kampf eftir Adolf Hitler, er línan “Hver er ég til að segja, að guð sé ekki til?”. Hver tengslin milli þeirrar línu og draumfara er, veit ég ekki. Mér fannst ég bara þurfa að koma því áleiðis að leiðinlegri bók hef ég ekki hálfpartinn lesið, heldur en málgagn félagasamtakanna. Tilhvers ég þurfti að koma því áleiðis, er mér alger ráðgáta.

Guð, draumfarir. Ætli niðurstaða mín sé ekki sú að ég þegar mér leiðist daglegt amstur, þá þarf ég mikið á því að halda að tileinka mér þankagang sem slítur mig frá öllu því sem ég tel að skipti máli í heimi hér og finni mér líf í andlegum heimi, fjarri tísku og eril mannfólksins.