SiggiSiggiBangBang

Það er ekki hægt að vera mikið meira 101, en að pissa yfir samnemendur sína í listrænum tilgangi. Það er ekki hægt að kalla sjálfan sig listamann að mér virðist án þess að handfjatla annað hvort kúk eða piss í listsköpun.
Þegar ég vann hjá hinu opinbera fékk ég að sjá video af manni upp í Heiðmörk, þar sem hann sprangaði um með einhverja gúmmí grímu, þar til hann staðnæmdist, gerði sér lítið fyrir, girti niður um sig og lét vaða þarna í grasið. Listunnendur sem voru viðstaddir þennan ófögnuð, klöppuðu af kátínu yfir þessu þrekvirki mannsandans. Bravó, bravó, þetta er svo magnað verk. Svo frumlegt. Kúkur og piss eru einmitt þau viðfangsefni sem hreyfa við fólki, og vekur það til umhugsunar um …… ég veit ekki hvað. Um gildi þess að eiga góðar hægðir. Eða að allir þurfa að kúka.

Finnst ég er svona menningarlegur þá þótti mér umfjöllun Milan Kundera um kúk í bókinni Óbærilegur léttleiki tilverunnar andskoti skemmtilegur. Öll þurfum við að fara á kamarinn, til að eiga þessa gæðastund með okkur sjálfum, en athæfið er eitthvað sem allir hafa orðið sammála um að þaga í hel. Rétt eins og um eitthvað tabú sé að ræða. Hann reyndar kallaði þetta kitch, sem er listrænn viðbjóður. Ekki að það þetta sé kannski orðið ákjósanlegt umræðuefni í fermingaveislum. En ég veit að elíta þessa samfélags, menn sem vega eitthvað í þessu þjóðfélagi hafa setið kvöldlangt á Kaffibrennslunni sálugu og rætt um gildi þess að eiga góðar hægðir.

Þrátt fyrir að ég hafi ekki til að bera akademíska þekkingu á tónlist, ætla ég að leyfa mér að mæla með hljómsveit frá Skotlandinu prýðilega, sem ber nafnið My Latest Novel. Í sumum lögunum er skoskur hreimur nokkuð áberandi. Söngurinn er dásamlegur. Ég gersamlega elska bönd sem skipa bæði kyn. Samsöngur beggja kyna, getur verið svo fullnægjandi, ef hann er vel lukkaður. Og þó ekki sé um samsöng að ræða, þá er það mín skoðun að það sé mikil búbót fyrir hljómsveitir þegar meðlimir eru af báðum kynum.

Ein af mínum uppáhaldshljómsveitum heitir Cursive, þar innanborðs var fallegur sellóleikari sem heitir Susan Cohen, nú er hún hætt og ekki er laust við að mér finnst bandið missa töluvert niður af aðlaðandi aðdráttarafli. Svona kannski aðeins kaldari tilfinning. Tónlistin þeirra hefur þó ekkert dalað, þrátt fyrir að blessuð stúlkan segði skilið við sveitina.

Ég er þá ekki endilega að tala um bakraddir heldur heldur meira hljómsveitir sem hafa til að bera tvo til þrjá aðalsöngvara. Eins og The Arcade Fire. Þar er samsöngurinn alveg sérstaklega vel úr garði gjörður. Ég held ég hafi hreint og beint tárast af gleði þegar ég heyrði fyrst í þeirri grúppu.

Það gerist að þrátt fyrir einlægan vilja mannskepnunnar til að vera hress og kát, að henni takist það engan veginn. Því hefur verið þannig farið hjá mér þá viku sem er brátt að renna sitt skeið á enda, að það virðist ekki skipta máli hversu margar Hemma Gunn möntrur ég hef kyrjað, mér hefur síður en svo tekist ætlunarverk mitt. Það kann að hljóma einkennilega að maður af mínu kaliberi, sem sagt hefur skilið við félagasamtökin, leitist við að ná sömu markmiðum og sett eru þar innan veggja.

En fari það í grábölvað. Ég vildi óska að ég gæti sungið og dansað dægrin löng.

Ég var staddur á kaffihúsi snemma í morgun, þegar ég fyrirhitti Nick nokkurn Cave. Ég gerði mér lítið fyrir og pissaði bara í buxurnar mínar appelsínugulu. Þetta var ósköp vandræðalegt því ég var í beinni sjónlínu við meistarann. Sök sér hefði ég verið í gallabuxunum mínum, en að pissa í appelsínugular buxur er frekar áberandi. Óheppilegt atvik af þessari stærðargráðu fór ekki framhjá jafn athugulum manni og Nick Cave. Hann starði á mig. Mér leið eins og fórnarlambi Stagger Lee, en tók þá ákvörðun að láta þetta samt sem áður ekkert á mig fá, heldur pantaði mér kokhraustur einn einfaldan kaffi latte í götumáli.

Ég var mikill aðdáandi Nick Cave hér á árum áður. Ég man þá tíð að það rúmuðust aðeins þrír listamenn í mínu hjarta, Nick Cave, Polly Jean Harvey og Tom minn Waits. Eitthvað hefur þetta breyst í seinni tíð.
Ég var tildæmis staðráðinn í að sjá bæði Nick Cave og Tom Waits á tónleikum, og eftir það mætti gróðursetja mig. Ég hef í þrígang séð Nick Cave á tónleikum, en Tom Waits hef ég aldrei séð.

Hvað segir maður við Nick Cave, þegar maður hittir hann á kaffihúsi. Er við hæfi að kasta á hann kveðju og tilkynna honum það að hann standi augliti til auglitis við einn af hans stærstu aðdáendum.
Nei, þess vegna er best bara að pissa í buxurnar. Það er áhrifarík og örugg leið til að festa sjálfan sig í minni átrúnaðargoðsins. Hver gleymir manni sem gerir sér lítið fyrir og pissar í brækurnar. Enginn. Nákvæmlega enginn.

Þeir örfáu dagar sem ég dvaldi í New York rjátlast mér seint úr minni. Þetta voru vægast sagt einkennilegir dagar. Ég gekk fram og aftur Manhattan eins og ég væri vanheill á geði. Ekki að það skipti nokkurn mann máli þarna. En guð sé oss næstur, hvað ég skemmti mér konunglega. Ég sat á kaffihúsum og drakk í mig menningarlífið. Ég upplifði kringumstæður og umhverfið sem ég var staddur í eins og draum eða martröð. Ég var ekki alltaf viss um hvort það var. Það þarf því engan að undra að þegar ég heyri minnst á New York að ég bresti í söng, taki fáein dansspor og detti út um stund.
Ba ba barara, Ba ba barara, These little town blues, are melting away…. Ég þurfti ekki mikið að hafa fyrir mannlegum samskiptum þarna, þó svo að ég væri umkringdur mannmergðinni. Ég get talið mér á fingrum annarar handar hversu oft eða hvernig samskipti ég átti við fólk þarna.

#1 – Ég spurði mann í hótelafgreiðslu hvernig ég gæti fundið hótelið sem ég pantaði mér gistingu á.

#2 – Ég fór inn í raftækjaverslun á Times Squere. Eigendurnir voru upphaflega frá Frakklandi. Mig vantaði batterí í myndavélina mína. Þeir prúttuðu og gerðu að gamni sínu. Þeir spurðu hvað hárskera ég færi til. Einnig spurðu þeir mig á frönsku hvort ég væri frá Frakklandi, því ég væri með svo stórt nef.

#3 – Ég innritaði mig inn á Hotel Carter á Times Square. Konan sem tók við greiðslu var japönsk ásamt öllum öðrum í afgreiðslunni. Ég hafði það á tilfinningunni að fyrirvaralaust hæfi einhver skothríð í setustofunni.

#4 – Ég spurði konu í neðanjarðarlestinni hvernig ég kæmist til Brooklyn. Hún gaf mér leiðbeiningar sem gerði það að verkum að ég endaði upp á Coney Island.

#5 – Faðir og dóttir sem sátu á kaffihúsi dáðust af tölvunni minni og spurðu mig í kjölfarið á því hvaðan ég kæmi. Ég sagði þeim að ég væri frá Frakklandi.

#6 – Feitur gyðingur með gleraugu spurði mig á öðru kaffihúsi hvort ég væri með X40 módelið af IBM þeinkpöddu. Ég sagði svo vera og fór að tala um gæði vélarinnar minnar. Áður en ég vissi af var ég farinn að hljóma eins og ömurlegur sölumaður.

#7 – Ég keypti dæmigerða New York húfu. Afgreiðslukonan var kínversk og brosmild.

#8 – Ég keypti föt í GAP. Maðurinn sem var í queer eye for the straight guy, afgreiddi. Hann spurði mig um uppruna og ég sagi honum að ég væri frá Íglandi og að veðrið heima á klaka væri betra en í New York. Hann hló þurrum hlátri. Ég kýldi hann.

#9 – Ég lenti í þvargi við annan afgreiðslumann sem heimtaði að fá að taka af mér bakpokann, meðan ég skoðaði mig um í versluninni. Ég sagði að fyrr dræpist ég.

#10 – Gamall sjónlaus maður reyndi eftir fremsta megni að hjálpa mér með bækur sem ég hafði hug á að kaupa. Á endanum þurfti ég að slá inn í tölvuna leitarorðin, því hann sá ekki almennilega á skjáinn. Mér fannst hann hið mesta fyrirtak.

#11 – Í verslunarmiðstöð einni hitti ég fyrir ísraela sem var að selja dauðahafssölt. Ég sagði honum ævisöguna mína og hann sagði mér sína. Eftir að hann hafði laugað á mér hendurnar upp úr allskonar gúmmilaði, keypti ég af honum krem og saltdrullu sem ég gaf vinkonu minni þegar heim var komið.

#12 – Ég var stöðvaður af tveimur ungum mönnum sem sannfærðu mig um að gerast sponsor fyrir barn á Chile. Þeir sýndu mér mynd af henni, þar sem hún var nánast að drepast úr hor. Núna, einu og hálfu ári síðar fékk ég aðra mynd af henni þar sem hún er búin að bæta á sig minnst 10 kílóum. Hef ég af þessum sökum ákveðið að draga úr fjárframlögum til hennar. Í kjólinn fyrir jólin, segi ég í bréfi til fjölskyldu hennar.

#13 – Á leið minni frá New York hitti ég stúlku sem gaf sig á tal við mig á lestarstöðinni. Hún bjó á Long Island. Í lestinni til Baltimore sagði hún mér ævisöguna sína og ég sagði henni ævisöguna mína. Hún var kolgeðveik og vorum við litin hornauga af öðrum farþegum.

Það er sem gerst hafi í gær.

Mikill urmull er til af sjúkdómum sem hrjá aumt mannkynið. Sjúkdómar bera torskilin heiti sem einungis er á færi þartil útbúinna fræðimanna að skilja. Þekkjast þeir oftar en ekki á akademískri ólund sem er þrálátur fylgifiskur þess að vera langskólagenginn.

Í lífsins ólgusjó er manninum nauðsyn að kunna nafn á þeirri óhamingju sem hrjáir hann. Það er engum blöðum um það að fletta að eitthvað amar að okkur öllum. Þar fyrirfinnast engar undantekningar þori ég að fullyrða. Það er ólíklegt að manneskja þurfi ekki einhvern tímann á lífsleiðinni að takast á við einhvern ára sem veldur viðkomandi ásamt öllum sem til hans þekkja einhverjum óþægindinum ásamt vel útilátnum skammti af helberum leiðindum.
Það er við þessar aðstæður sem margir gleyma sér gersamlega í þeirri sjúkdómsgreiningu sem þeim hefur verið útrétt af fyrrnefndum uppáklæddum og langskólagengnum. Fólk yfir höfuð er sjúkdómsgreiningunni fegið og margir, þó ekki allir, lifa sig af mikilli ástríðu inn í hlutverk sjúklingsins. “Já, ástæðan fyrir því að mér hefur ætíð liðið bölvanlega er vegna þess að ég er með vélindabakflæði!” gæti einhver tilkynnt digurbarkalega í fjölskylduboði eða á viðskiptafundi. Í þessu tilfelli er búið að koma nafni yfir ófögnuðinn og þrátt fyrir að ekkert verði kannski að gert, líður sjúklingnum mun betur með að geta kallað sig sjúkling. “Hann er svona vélindabakflæðismanngerð!”, gæti einhver sagt um viðkomandi, eða “Hann er með persónuleika gallsteinasjúklings!” Þarna er sjúklingurinn orðinn sjúkdómurinn. Innhald hans er sjúkdómur og allt lífið fer í að vera sjúklingur.

Þess ber að geta að þessi veflókur er ekki skrifaður með þá í huga sem berjast fyrir lífi sínu vegna veikinda.

Ég þekki þetta af eigin raun, þar sem ég undirritaður var sjúkdómsgreindur af uppástríluðum sérfræðingum sem ætti helst að banna öll mannleg samskipti. Ég fór í kjölfarið á því að vera orðinn yfirlýstur sjúklingur að haga mér algerlega samkvæmt þeim sjúkdómi sem greindist með. Ég fór að klæða mig í samræmi við sjúkdómsgreininguna. Sækja viðeigandi kaffihús. Umgangast fólk sem þótti við hæfi . Hlusta á músik sem passaði best við, o.s.frv.
Ég talaði um sjúkdóminn minn látlaust og hafði hann með mér í farteskinu hvert sem ég fór, öllum til óbærilegra leiðinda. Svo kom á daginn að ég var bara ekki með einn né neinn sjúkdóm, heldur var ég bara að kljást við lífið eins og það birtist fólki, með tilheyrandi skini og skúrum.
Það má segja að ég hafi verið eilítið umkomulaus þegar ég komst að þessu. Hver er ég eiginlega ef ég hef ekki einhverjum sjúkdómi um að kenna þegar miður fer?
Er ég kannski maðurinn hennar Jónínu hans Jóns?

Einu sinni endur fyrir löngu varð ég ástfanginn upp fyrir haus. Í þessu sjúka ástandi sendi ég viðfangsefni númer eitt segulbandsspólu með laginu ‘Innocent When You Dream’. Ég sagði í meðfylgandi bréfi(skrifað á pappír) lag þetta minna mig dýrindis ásjónu viðkomandi. Hafði þetta lag þó ekki undir neinum kringumstæðum haft nokkuð með mig og þessa manneskju að gera. Reyndar var tónlistarsmekkur minn á þessum tíma ættaður frá allt annari stúlku. Stúlku sem ég átti vingott við fyrir andskoti mörgum árum. Hún er húsfrú í dag með börn og jeppa.
Undanfarin mánuð hef ég hlustað töluvert á þetta lag, sem mér þykir enn þann daginn í dag afskaplega fallegt. Ég hef einnig náð að spila það á klarinettinn minn prýðilega við óumdeilanlegan fögnuð allra sem eiga hlut að máli.

Sönglagatextinn er eitthvað á þessa leið:

Það er fullkomlega leyfilegt að ímynda sér undirleik á klarinett, meðan rennt er í gegnum textann.

Árin liðu og til allrar guðs lukku rjátlaðist þessi geðveiki af mér. Nú er ég ísköld og jafnframt afskaplega þroskuð manneskja sem ekkert bítur á.

Ég fór í hljóðfæraverslun fyrr í dag með gleði og glaumkonunni henni fröken Sigríði. Mig vantaði blöð í nýja og fína klarinettinn minn. Ég bað mann á þrítugsaldri að aðstoða mig. Ég sagði honum að ég hefði nú marga fjöruna sopið og nú langaði mig til að læra á klarinett.
Hann horfði á mig og fyrirlitningin lak af honum. Ég bað hann vinsamlegast um að selja mér tvo kassa af klarinettblöðum og eina nótnabók með heitustu smellum fyrr og síðar.
Hann spurði mig hvort ég vildi nótnabók með bítlunum eða coldplay. Það var þá sem ég missti mig og hrækti framan í hann. Honum varð hverft við og spurði hvað í andskotanum gengi að mér, hvort ég væri eitthvað klikkaður. Ég sagði honum að hann hefði horft á mig með fyrirlitningu og hefði átt þessa slummu inni fyrir spjátrungslegt yfirlætið sem hann sýndi mér og fjölskyldu minni sem ætti um sárt að binda um heim allan.
“Fjölskylda, hvaða helvítis rugl er þetta” spurði hann meðan hann þurrkaði klaufalega hrákuna úr andliti sínu.
“Ég er að tala um bræður mínar og systur í samtökum iðnaðarins” hreytti ég í hann. Hann fölnaði umsvifalaust og rétti upp hendina eins og öðlingurinn ég hefði það eitt í hyggju að vinna honum tjón.
“Já, bræður mínir og systur hafa verið fótum troðin af dusilmönnum eins og þér, en nú er nóg komið” sagði ég og glotti illkvittnislega. Ég greip klarinett úr hillu og hóf að spila á hann “When the saints come marching in”. Áður en ég vissi af voru allir í búðinni dauðir úr leiðindum. Ég opnaði þá peningakassann og hirti allt úr honum. Tölti svo á svarta svaninn og keypti mér eggjasamloku, sem ég át með lostafullri áfergju.

Ég hef skrifað fáeina pistla hér á vefsetri mínu um andstyggilega og gersamlega óþolandi nágranna mína. Það gleður mig í hjarta mínu að vera kominn með upp í hendurnar tól til að tækla þetta fólk. Í fyrradag barst mér nefnilega sending alla leið frá Nýju Jórvík í U and S of the A. Já, það stemmir. Klarinettinn sem ég pantaði mér á ebay er kominn í heim í hlað. Nú verður refsað. Ég hef ekki tölu á því hversu oft ég hef verið vakinn upp á nóttinni með allskonar skrílslátum. Rifrildi, barnsgrátur, fólk að skrönglast og allskonar búkhljóð sem ég tel ekki við hæfi að tíunda hér á siðprúðum vef mínum. En nú er komið að skuldadögum hér á laugaveginum. Það er ekki elsku mamma eitt né neitt. Ég hef safnað töluvert af gremju í sarpinn, sem ég hyggst blása í klarinettinn minn fína. Ég hugsa að ég verði orðinn fær í að halda tónleika eftir nokkra mánuði. En fram að því verð ég að æfa mig með tilheyrandi óhljóðum.
Til að sannreyna vopnið, fékk ég fröken Sigríði í heimsókn til mín. Eftir að hafa nostrað við hana, reif ég fyrirvaralaust upp klarinettinn og hóf að spila fyrir hana Óð til gleðinnar eftir Beethoven. Eftir að hafa spilað það þrisvar sinnum fyrir þessa landsfrægu gleðikonu, ætlaði hún að hjóla í mig og berja mig. Ég var hvergi banginn og henti henni út. Maður býður ekki syndinni í kaffi.
Einnig er ég búinn að læra að spila “Twinkle, twinkle little star” eða “Leiftraðu, leiftraðu litla stjarna” eins og það heitir á svellköldu móðurmálinu. Þetta er skemmtilegt lag sem léttir mína lund.

Já, nú verður gaman.

Það kemur fólki regulega á óvart en ég hef í gegnum lífshlaup mitt orðið uppvís af hroka og öðrum persónulegum vanköntum. Eftir grát gnístandi tanna í samtökum iðnaðarins, sem og úti í hinum harða heimi viðskipta hef ég gersamlega látið af hroka. Ég er ekki bara orðinn hrokalaus heldur er ég að komast á þá skoðun að hrokafullt fólk sé án undantekninga illa gefið eða þá fokking fávitar. Annaðhvort ef ekki bæði. Mér er svo ómótt yfir hrokanum í sumu fólki að ég hef látið sannfærast um að fólk af þessu tagi eigi einfaldlega ekki skilið að lifa meðal góðborgara á borð við undirritaðan.

Ég sit reyndar stundum með fólki sem hefur það álit á sjálfum sér að allir eða í það minnsta flestir séu vanvitar í samanburði við það. Þegar ég heyri fólk tala á þessum nótum, þá vaknar óhjákvæmilega sú spurning í huga mér hvað þessir vanvitar eigi að gera í ljósi þess að þeir eru þessum sjálfskipuðu snillingum ekki samboðnir. Þeim er kannski bara greiði gerður með að lóga þeim.
Það vekur upp í mér skelfingu að ég stundaði þetta á árum áður. Það kemur meira segja fyrir enn þann daginn í dag að ég stytti mér stundir með því að tala um það hver sé fáviti og hver ekki. Mér er hinsvegar fyrirmunað að skilja hvaðan þessar hugmyndir mínar eru ættaðar. Eru þær ekki uppspretta minnar eigin minnimáttarkenndar. Kannski er ég bara svo hugmyndasnauður að mér dettur bara ekki neitt merkilegra í hug en að tala um þá sem ég af einhverjum óskiljanlegum ástæðum tel vera fávita. Því meira sem ég hugsa um það því sannfærðari verð ég að það er ekki hægt að þrífast í þessum heimi, með þessi viðhorf.

Ég hef þessvegna á því hug að losa mig við þessa viðurstyggð. Það kann að hljóma einkennilega en því meira sem ég heyri af áfellisdómum um fólk í kringum mig, þeim mun meira langar mig til að vera laus við dómhörku og hroka. Sumum kann að þykja ég vera orðinn meir með aldrinum. Mér er skítsama hvort ég sé meir eða hversu mikið kúl ég missi í brækurnar. Til helvítis með allt kúl og allar þær vítisvélar sem notaðar eru til að blása egóblöðruna upp þangað til ekkert annað rúmast í lítilli og aumri tilveru einnar manneskju.