Month: December 2006

Það var hefð hjá samtökum iðnaðarins í kringum áramótin að halda stjórnarfundi frá 12 á miðnætti til klukkan 8 að morgni nýársdags. Það er víst svo, að fólk sem stundar viðskipti á vegum samtaka iðnaðarins er þessi tími alveg sérstaklega erfiður. Í hugum landsmanna stendur í óskrifuðum lögum að ALLIR, sama á hvaða aldri, eiga að drekka eins mikið áfengi og þeir geta mögulega innbyrgt. Skiptir þá einu hvort viðkomandi sé í kaupsýslu hjá mikilfenglegu stórveldi eins og samtökum iðnaðarins. Mér er ekki kunnugt um hvernig þessu er háttað um þessi áramót, enda sagði í upp í stjórn fyrirtækisins.

Eftir heila nótt á stjórnarfundi langar manni ekki til að taka þátt í drykkju og gleði borgarinnar, þvert á móti langar manni bara miklu frekar til að deyja.

Fyrir þá sem ómögulega vilja drekka í sig óminni, en treysta sér ekki í að sitja stjórnarfund hjá samtökum iðnaðarins, geta þeir hinir sömu skellt sér dansiball hjá Anal klúbbnum á 42nd street. Þar er dansað og sprellað langt fram á morgun.
Anal klúbburinn er eini klúbburinn, þar sem þykir fínt að drekka 3 lítra af orkudrykkjum og eitt gallon af ofsoðnu kaffi. Enda er það eitt og sér ávísun á dæmalaust góða skemmtan, fyrir utan að fá tækifæri til að eyða stund með fólki sem veit hvar Davíð keypti ölið, hefur marga fjöruna sopið og kallar ekki allt ömmu sína.

Svo er alltaf möguleiki á að finna sér eitthvað næturgagn á Anal böllum, fyrir þá sem geta ekki brugðið sér niður í Down Town Centrale, nema með það eitt að markmiði að fá sér á hinn títtumrædda brodd. Næturgagnið þarf ekki að hafa neitt sérstakt til brunns að bera, nema kannski að vera þrifalegt og sæmilega vel til haft. Því minni deili sem þú kannt á viðkomandi, þeim mun betra.

Með þessum orðum óska ég þeim er heimsækja þessa síðu gleðilegt nýtt ár, þið hin sem nennið ekki að lesa skrifa mín, getið farið í rass og rófu.

Ég er kominn á þá niðurstöðu að það sé nauðsynlegur þáttur í mannlegum samskiptum að kunna að berja á fólki. Ég hef síðustu ár leitast við að efla sjálfan mig í samskiptum við fólk. Þetta átak mitt hefur mælst misvel fyrir, og stundum eru þessi svokölluðu samskipti sem ég á við fólk, alveg með eindæmum klaufaleg. Þegar illa fer, þá væri alveg andskoti gott að geta barið frá sér.

Og þar sem ég er búinn að gera þessa stórmerkilegu uppgögvun pantaði ég mér í gærkveldi með bláa e-inu, hnefaleikahanska, hnefaleikapúðastand og hnefaleikapullu á 180 ríkisdali, á genginu 72.28 kr.-. Þetta er ekki búnaður fyrir aukvisa, því þetta er hvorki meira né minna en Everlastboxing, og eins og allir sem einhverja glóru hafa í kollinum, þá gerir Sylvester Stallone(Rocky Balboa) öll sín innkaup á þessum vef. Mér finnst peningi þessum vel varið, sérstaklega þar sem fjármunir þessir stuðla að velferð undirritaðs.

Ég hef aldrei barið á einum né neinum. Ég hef til þessa ekki verið ofbeldishneigður(ekki nema í huganum), svo það liggur í augum uppi að ég þarf að hafa mig allan við að vinna upp fyrir öll þessi ár sem ég eyddi í kjaftablaður, í stað þess að berja bara þá sem ógnuðu tilveru minni.
Svo ég er óumdeilanlega að fara sinna löngu tímabærri köllun, sem ég kýs að nefna “9 spor í andlitið”. Ég hef hafist handa og skrifað á þartilgerðan lista alla þá sem ég tel hafa fyrirgert rétti sínum á málamiðlun og froðusnakki. Allir þessir 134 einstaklingar mega eiga von á heimsókn frá mér, þar sem ég geri upp gamlar sakir.

Allāhu Akbar (الله أكبر).

Undanfarnar tvær vikur hef ég legið húðlatur í dvala og ekki gert neitt sem skrifað verður á spjöld sögunnar. Sem er nýbreytni í mínu lífi, því yfirleitt hreyfi ég hvorki legg né lið, sé ekki einhver von um það að einhver taki eftir því og helst hrósi mér fyrir ómakið.

Ég kýs að kalla lífsstíl minn síðustu tvær vikur jóla- og hátíðaskap.

Einhver kann að halda ég sé andvígur jólunum, en það er einfaldlega rangt, því jólin er sá tími sem ég blómstra og nýt mín einna best.

Ég nýt mín best þegar ég er búinn að staðsetja mig þannig að tær mínar vísi beinustu leið upp í loft. Þetta er talsverð kúnst og ekki allir sem geta leikið þetta eftir, þannig að sómi sé af. Þetta er staða sem fer mér líka ákaflega vel. Ég er jafnvel tígulegur, er ég ligg sem liðið lík, með tölvuna í fanginu að horfa á þáttaröðina Lost, 54 þætti talsins.

Já, það kemur heim og saman. Ég er dottinn í óreglu.

Ég þessi andlegi maður. Jú, einmitt, sá hinn sami og henti sjónvarpinu sínu á haugana snemma á þessu ári. Sá hinn sami og hætti að neyta sykurs, drekka kaffi, reykja sígarettur, drekka áfenga drykki og leggja ástund á hluti sem glatt hafa mannsins hjarta í hundruðir ef ekki þúsundir ára.

En nú verður breyting á, því ég ætla að hesthúsa 500gr af belgísku súkkulaði sem ég keypti í feigðarför minni til Kanaríeyja. Ha ha ha, ég er verulega óþekkur í kvöld.

Já, nú verður gaman.

Rétt í þann mund sem mér þótti orðið ægilega leiðinlegt að vera til(gerist af og til), uppgögvaði minn kall Kimya Dawson sem er æðisgengilegur snillingur. Þvílík sæla og gleði sem tekið hefur af mér hús.

Ég er ástfanginn upp fyrir haus. Amy Goodman er þróttlaus aukvisi í samanburði við Kimya Dawson. Og hvað hét hún þarna í Pennsylvaníu, Ó mig auman, það er alveg stolið úr mér.

Ég ætla að taka þá áhættu að vísa í eitt af listaverkum þessar konu, lesendum þessarar síðu til óbærilegrar gleði og hamingju.

Já, gleði og hamingja. Ég er talsmaður gleði og hamingju.

My Heroes – Hidden Vagenda (2004)

Sjónvarpsþættir eða kvikmyndir, þar sem ein eða fleiri sögupersónur þjást af eiturlyfjafíkn eða alkóhólisma, er eitt af því þreyttasta og drepleiðinlegasta sem ég horfi á.

Undanskilin er að sjálfsögðu Requiem for a Dream, en það er ein af betri myndum sem búin hefur verið til um fíkn.

Ég á þá við myndir þar sem rauði þráðurinn í sögunni hefur ekkert með neyslu eða fíkn að gera, en samt er einum fíkli plantað inn í söguna til að gera hana örlítið safaríkari. Tilhvers, veit ég ekki, því hegðun fíkla er fucking leiðinleg og alveg gersamlega óáhugaverð.

Hinsvegar gamla góða geðveikin er prýðis skemmtan, en ef viðkomandi er geðveikur vegna neyslu á lyfjum eða áfengi. Djöfuls leiðindi.

Fíklar eru að mínu viti auvirðulegastu væluskjóður sem um getur á þessari jörð. Vandræðin og óhamingjan sem orsökuð er af fíklum er ævintýraleg. Og liggur nærri að megnið af óhamingju mannsins sé fíkn eða fíklum að kenna, ef hægt er að kenna einhverju um.

Því er það ógeðslega leiðinlegt að fylgjast með fíklum í sjónvarpi eða á tjaldi. Hin innri leiðindarbarátta sem viðkomandi þarf að etja. “Á ég að fá mér??”. “Nei, konan fer frá mér”. Drepleiðinlegt. Svo þegar aumingjans fíkillinn nær að snúa baki við fíkniefnunum, þá á öll heimsbyggðin að drjúpa höfði í lotningu fyrir djöfuls ræflinum.

Hætturnar leynast víða og ekki vanþörf á að hafa á gát. Karlmenn sem jafnvel koma fyrir sem dagfarsprúðir menn, gætu hugsanlega verið haldnir sjúkdómi sem kallast samkynhneigð. Þennan tengil “Sometimes you’ve got to wonder about the 50s, especially with its anti-gay propaganda” fékk ég rétt í þessu sendan frá kaupsýslukonunni henni fröken Sigríði, sem er að ég held lauslátasta semi-kona sem ég hef haft kynni af.

Jón Gnarr er óumdeilanlega einn af fyndnari mönnum sem þessi ísklumpur hefur alið af sér. Fyrir tilstilli hans, Óskars Jónasonar og Sigurjóns Kjartanssonar hefur orðið alger kúvending í fyndni á Íslandi. Ég kann þeim þakkir fyrir. Ef þeirra hefði ekki notið við, hefðum við öll haldið áfram að sætta okkur við Spaugstofuna sem mælikvarða um hvað telst fyndið. Fólk sem hlær sig máttlaust yfir Spaugstofunni er að megninu til dreifarar, sjúkraliðar og fólki sem ekki er komið á aldur en finnst samt æðislegt að fara til Kanaríeyja.

Þegar ég var að vinna hjá hinu opinbera þá varð Spaugstofan einu sinni að umræðuefni háttstemmdar kaffistofunnar, þá kvað sér kona til hljóðs sem ég hélt að væri alveg laus við fordóma. Kona sem í mínum huga gæti ekki sagt neitt misjafnt um einn né neinn. En mikið hafði ég rangt fyrir mér, þegar hún lýsti því fyrir mér hvernig hún hefði farið í boð helgina þar á undan, þar sem einn einfeldningurinn hefði dregið sig út úr gleðskapnum til að hlæja eins og fífl yfir Spaugstofunni. Hún sagði mér þetta í svo miklum yfirlætistón að ég gat ekki með nokkru móti varist því að fella hug til hennar, þar sem ég stóð andspænis henni á kaffistofu hinna útvöldu. Ég greip hana þvínæst í faðm mér og upphófst einn sá allra besti sleikur sem ég hef farið í.

Nú á dögum þykir fínt að vera í nöp við Jón Gnarr, eins og sjá má á þessum niðurstöðum google leitar, þar sem leitarstrengurinn er Jón Gnarr. Það þykir ekki fínt og flott að ræða af einlægni um nokkurn skapaðan hlut. Samanber hana Sirrí mína sem stjórnaði afskaplega vinsælum sjónvarpsþætti, sem var bæði skemmtilegur og ákaflega gefandi. Þá sér í lagi gefandi fyrir menn eins og mig, sem þjáist af skæðum offitusjúkdómi.

Að tala um Jesú er alls ekki töff.

Ég verð hinsvegar að segja að ég það er enginn pöblik fígúra í íslensku menningarlífi sem ég ber meiri virðingu fyrir en Jón Gnarr. Ég sá hann ekki alls fyrir löngu í Kastljósi hjá henni Evu Maríu Jónsdóttur hinni prýðilegu, ef ég man rétt. Þar ræddi hann af miklu hugrekki um skólakerfið, fordóma, kristni, lífið og tilveruna. Hann sagði að það hefði munað hársbreidd að tilvera hans hefði þróast í langlegu inn á geðdeild.
Það er kallað að eiga heima upp í rjáfri, inn við sundin blá. Fólk sem hefur aðsetur upp í rjáfri, á sér engar batalíkur.

Ég er enginn áhugamaður um kristni. Boðskapur Jesú var hinn prýðilegasti. Kærleikur og umburðarlyndi. En mannskepnan, sem og oft áður hefur tekið þann boðskap og búið til úr honum andstyggilega pólítík, sem ég get ekki með nokkru móti fellt mig við.

Það er hinsvegar algert aukatriði.

Það að fólk skuli setja sig upp á móti Jón Gnarr fyrir að þroskast og dafna er asnalegt. Það er engin ástæða til að taka öllu svona andskoti persónulega.

Það að skrifa veflóka er orðið tískufyrirbæri. Mér hefur til þessa verið lífssins ómögulegt að leggja stund á eitthvað sem þykir fínt og flott. Ekki vegna þess að ég legg allan mín metnað í að vera hallærislegur, heldur vegna þess að ég er þjakaður af afbrigðilegum kreddum.
Sumar af þessum kreddum eiga sér engan sérstakan uppruna, allavega ekki svo ég viti. Þá á ég við að ég hef ekki hugmynd um hvaðan þær koma, eða hver er ástæðan fyrir því að ég er haldinn þeim.

Hérna endur fyrir löngu, í lok árs 2002 hóf ég að skrifa veflóka. Pétur vinur minn hafði þá haldið úti blogsíðu í nokkra mánuði, sem ég hafði ósköp gaman af. Hann var því óumdeilanlega einn af frumkvöðlunum, ásamt katrin.is og Betu Rokk, sem þá var í sífellt á milli tannanna á fólki. Er hún ennþá að haga sér ósæmilega?

Þangað til í kvöld hefur blogsafn mitt aðeins náð aftur til ágúst 2003. Eftir örstutta leit fann ég hinsvegar færslur á webarchive sem ná allt til þess tíma sem ég skrifaði minn fyrsta veflók. Ég eyddi hartnær 3 klukkustundum að setja inn í rétta tímaröð allar þessar færslur. Frá mínum bæjardyrum séð, eru hér um talsverð verðmæti að ræða. Allavega fyrir mig og mína, sem kannski eiga eftir að lesa þessar færslur í ókominni framtíð.

Hér eru arkvívurnar sem upp á vantaði:

Nóvember 2002

Desember 2002

Febrúar 2003

Mars 2003

Maí 2003

because you’ll will meet them on your way down.

Þetta er lögmál.

Ég er búinn að missa tölu á því hversu oft ég hef þurft að beygja mig niður í duftið og viðurkenna fyrir sjálfum mér að ég sé stútfullur af kjaftæði.

Já, það er merkilegt til þess að hugsa, en ég var einu sinni hrokafullur maður.

Rétt upp úr aldamótunum síðustu neyddist ég hinsvegar til að endurskoða afstöðu mína til heimsins og taka á nokkrum smávægilegum skapgerðabrestum sem hömluðu mér í leik og starfi.

Ekki alls fyrir löngu hitti ég manneskju sem telur að hún sé komin á þann stað í lífinu að hún hafi efni á að líta niður á annað fólk sem stendur henni ekki jafnfætis. Þegar þessi tiltekna manneskja varð á vegi mínum, var nýbúið að ávíta hana fyrir ókurteisi gagnvart starfsfólki neðar í launastiganum. Ég veit fyrir víst að í þeim heimi sem þessi ákveðna manneskja þrífst, þá er ókurteisi og ruddaskapur ekki liðinn.

En því í ósköpunum er ég að pæla í þessu?

Eins og ég hef áður minnst á, þá hef ég sjálfur orðið uppvís af hroka. Ég hef hinsvegar komist að því með vísindalegum aðferðum að lífið virðist hlaðið lögmálum sem gera manni ekki kleift að komast upp með bull og kjaftæði. Fyrr eða seinna, þarf maður að gjalda fyrir drambið í sjálfum sér.

Er ég ennþá með fordóma fyrir dreifurum og fólki búsettu í Breiðholti. Já, ekki spurning.

Það væri tvímælalaust “ljóðrænt réttlæti”, ef ég seinna meir dalaði uppi annaðhvort í Breiðholti eða út á landsbyggðinni. Og bráðfyndið.

Eftir umtalsvert sukk á ferðalagi mínu til Kanaríeyja, hef ég ákveðið að setja sjálfan mig enn og aftur í súkkulaði og majonesbann.
Hvað þetta snertir, er mér óhætt að fullyrða að ég og hún Oprah mín erum eitt.

Ég er búinn að vera í aðhaldi frá því ég nánast man eftir mér. Aukakíló þóttu alls ekki fín á mínu heimili. Of feitt fólk var þriðja flokks og átti bara að halda sig til út á landsbyggðinni eða upp í Breiðholti.

Ég er mikill súkkulaðikall, hvernig sem það kann nú að hljóma. Ég á ekki í miklum vandræðum með að taka tollinn sem samanstendur af M&M og 1kg af svissnesku súkkulaði og maula hann á einni kvöldstund.

Einnig á ég það til að drekkja þeirri sorg sem fylgir því að vera ég, í jumbó umbúðum af rjómaís.
Ég fann einmitt á Kanaríeyjum í miðri sódómunni, ísbúð sem ég tók ástfóstri við. Ég var einn um neysluna til að byrja með, en áður en að ég vissi af var ég búinn að draga systur mína niður í svaðið með mér. Hún er einnig búinn að vera í aðhaldi síðan hún var barn.

Spurning hvaðan þessar hugmyndir koma?

Við sleiktum botn neyslu okkar einn blíðviðrisdaginn þegar við fórum tvisvar í þessa sömu ísbúð til að hesthúsa þriggja kúlu motherfucker ís.

En til allrar guðs lukku er þessari ferð lokið. Tollinum er ég búinn að koma að megninu til út til fólks sem ég hef óbeit á.
En í ískápnum liggur samt sem áður 1/2kg af svissnesku súkkilaði og hálfur poki af M&M. Hinn helminginn hökkuðum ég og systir mín í okkur á leið frá flugvellinum.

Ég er kominn í straff og snerti ekki á þessum gersemum. Því ég veit það endar með geðveiki og dauða. Eða þá í Afmyndaður Anonymous samtökunum. Ég átta mig reyndar ekki á því hvort er verra, geðveiki, dauði eða Afmyndaður Anonymous.

Hinir svokölluðu vinir mínir, reyndu að freista mín fyrsta daginn minn í aðhaldi, með afskaplega girnilegri súkkulaðiköku. Þeir eru óþverrar.
Já, óþverrar segi ég.

—

Vinur minn er byrjaður að spila á harmonikkuna sína. Mér er farið að þykja svolítið vænt um hann.

En jólin. Ég hata jólin.