hnakkar
Ég sat á kaffihúsi, eins og svo oft áður. Ég var búinn að taka þá ákvörðun að draga mig gersamlega í hlé, en virðuleg frú Sigríður nauðaði í mér, þangað til ég lét til leiðast og hélt með henni á vit ævintýranna. Þar sem við sátum og drukkum kaffilaði, varð ég þess áskynja að á næsta borði höfðust við tveir til þess ætlaðir hnakkar. Þeir ólíkt mér og hórunni, voru skornir, massaðir og alveg óaðfinnanlega fínir í taujinu. Þeir báru sig mannalega, og hefur sjálfsagt liðið eins og ekkert væri þeim ómögulegt, þar á meðal að tækla allar þær tjellingar sem voru á nærliggjandi borðum. En þeim varð ekki kápan úr því klæðinu, því alveg ófyrirséð reif ég undan jakka mínum, afsagaða haglabyssu. Ég spratt á fætur og stökk að borðinu þar sem þessir tveir herramenn sátu, og rétt áður en ég skaut af þeim hausinn, sagði ég kalt og yfirvegað: Þið tæklið ekki fleiri tjellingar í þessu lífi. Hávaðinn ætlaði mig að æra er ég tók léttilega tvisvar í gikkinn. Þar sem áður sátu tveir hnakkar með aflitað hár, voru blóðslettur og heilatæjur. Ég lét haglabyssuna síga. Vandræðaleg þögnin var rofin þegar allir á kaffihúsinu hófu að klappa fyrir mér. Ég hneigði mig, og veifaði gestunum. Ég settist því næst aftur við borðið mitt.
Ekki leið á löngu þangað til þjónustustúlkan kom hlaupandi með franska súkkilaðitertu. Ég rétti fram höndina í mótmælaskyni og sagði glaðbeittur: Nei, takk mín kæra, ég er í megrun. Ég var ánægður og sáttur með sjálfan mig. Þvílík sjálfstjórn. Einhvern tímann, hefði ég skóflað þessari tertu í mig umhugsunarlaust.