Ísland
Í staðinn fyrir að fara á tónleikana á Klambratúni, fór ég einsamall í Fríkirkjuna að hlusta á Ragnar Bjarnason, Önnu Siggu og Helenu Eyjólfsdóttur, ásamt kvinntett Carls Möller syngja og tralla íslenzk dægurlög. Ég skemmti mér regulega vel. Áheyrendur voru hvattir til að syngja með og það gerði ég og tók hraustlega undir í lögum eins og Fyrir átta árum, Tandeleijó og Litla Flugan hressa og prýðilega. Ragnar Bjarnason er goðsögn í lifanda lífi. Hann er ekki bara góður söngvari, heldur hefur hann frískandi og skemmtilegan persónuleika, sem lætur engan ósnortin.
Það er eitthvað sem hefur gerst innra með mér, sem gerir það að verkum að ég hef að einhverju leiti sæst við uppruna minn. Ég er farinn að kunna að meta séríslensk fyrirbæri, eins og Gufuna, íslensk dægurlög, harðfisk og fleira í menningunni sem hægt er að segja að einkenni Ísland og íslendinga. Fyrir þessu fann ég, þar sem ég sat í kirkjunni, með löndum mínum á öllum aldri. Ég fann fyrir að við áttum eitthvað sameiginlegt, þó það væri ekki meira en að við kynnum textanna við lögin sem flutt voru. Þetta er töluverð breyting á viðhorfum mínum til föðurlandsins. Ég hef alveg síðan ég skreið yfir tvítugsaldurinn viljað hafa mig á brott, með það eitt að markmiði að snúa aldrei aftur. Afneita uppruna mínum, taka aðra trú, gera allt sem að í mínu valdi stóð til að gleyma landi og þjóð. Ég er því himinlifandi með þessi sinnaskipti; ég gæti þó vel hugsað mér að búa á nokkrum stöðum í heiminum, áður en yfir lýkur.