Feimni
Félagsfælinn með athyglissýki, er greining sem ég bjó til þegar ég sótti sessjón í andlegri þjálfun hjá Jedi meistaranum mínum: Obi Wan Kenobi. Óskiljanleiki lífsins hefur orðið þess valdandi að um þessar mundir er ég dálítið feiminn við að öskra og garga hér á vefsetri mínu. Eftir að hafa risið hátt í sýnihyglirunki og uppskorið í kjölfarið óskipta athygli meðbræðra minna, dreg ég saman seglin og breiði yfir haus. Ég spyr mig spurninga eins og hvort mögulegt sé að það fólk sem venur komur sínar hingað haldi að ég sé snældubandbrjálaður? Er ég kannski snarklikkaður? Er ég tilfinningalega opni bloggarinn? Er ég maðurinn hennar Jónínu hans Jóns?
Liði mér betur ef ég leggði allt mitt þrek í að sannfæra umhverfi mitt um að ég sé einn af heilsteyptari mönnum sem gengið hafa þetta land? Ef ég skrifaði and-femeníska pistla, væru þá ekki vaxandi líkur á að kynbræður mínir tæku mér opnum örmum og veittu mér þann skilning sem mér finnst ég hafa farið á mis við, verandi í endalausu félagi við bölvaðar teprur.
2007 verður skráð á spjöld minninga minna sem árið þar sem ég hafði ekki hugmynd um hvort ég átti að sitja eða standa.
Hvað um það. Talandi um feminisma: Ég sá Sóley Tómasdóttir í sjónvarpinu um daginn og hún hefur þennan eftirsóknaverða klassa, sem er svo vandfundinn hér norður í rassaborugati. Ég kann þó engin deili á henni. Ég hef aldrei lesið pistlana hennar, eða fylgst með þeim sem pirra sig á henni.