Fordómar og betrun
Undanfarnar vikur hef ég hugsað mjög óguðlegar hugsanir, sem eru andlega uppljómuðum manni af minni stærðargráðu – ekki samboðnar. Ég ákvað því að nú væri kominn tími til að refsa sjálfum mér og athuga hvort ég gæti ekki mögulega skolað úr sjálfum mér saurinn sem skólpast til í höfuðkúpu minni. Því varð úr, þegar góður félagi og mikill syndari Augusto Pinochet kom að máli við mig, að við sáum að ekki dygði neitt minna í refsingarskyni, en að hjóla sem leið liggur til Þingvalla og þaðan austur á Selfoss. Samkvæmt mínum mæli telur leiðin sú 100 kílómetra.
Við lögðum af stað, birgir af vatni og súkkulaði rétt upp úr hádegi á laugardegi. Ekki höfðu margir jeppaeigendur með felli- eða hljólhýsi í eftirdragi farið fram úr okkur, þegar ég fór að finna fyrir ólgandi fordómum. Ég missti sjónar af því að þarna er á ferðinni fólk sem þráir ekkert meira en að vera elskað eins og það er, en kemur ekki orðum að því. Og þar sem ég sté pedalana á hjólinu mínu, rann í stríðum straumum lýsi niður í augu mér og gerði mig blindan fyrir því að einhversstaðar á lífsleið þessarra manna hefði orðið misbrestur á, og ekki væri við þá að sakast. Einhver í ábyrgðastöðu gagnvart viðkomandi hefði svo ósköp einfaldlega getað faðmað hann og látið hann vita að hann væri einhvers virði, bara fyrir það eitt að vera til. Í stað þess, varð allt lífið að einni stórri átveislu, þar sem keppt var í hver gæti troðið mestu í sig áður en hann dræpist. En það var ekki það sem ég hugsaði, þar sem svitnaði á hjólinu mínu. Ég hugsaði meira eitthvað í líkingu við: Hjólhýsapakk sem treður í sig kartöfluflögum og glápir á raunveruleikasjónvarp, fyllir út í jeppabílana sína, meðan ég rembist við að rækta með mér umburðarlyndi og kærleik og hugsa tímamótahugsanir. En svona er það oft með mig. Ég gleymi andlegum vangaveltum og fer að hugsa um hvað fólk er ógeðslegt, í stað þess að sjá hlutina í víðara samhengi. Þá er stutt í ljóta fordóma, í stað umburðarlyndis og fegurðar.
Hér er svo mynd af Augusto Pinochet þar sem hann vottar – fyrir hönd okkar beggja – Steingrími Eyfjörð virðingu sína. Þess ber að geta að aldrei kom til greina að míga yfir þetta fallega skilti. Einnig var til mynd af mér, þar sem ég hylli Steingrím, en ég er svo asnalegur á henni, að ég get ómögulega verið að flagga henni hér á vefsetri mínu. Mér er svo umhugað um álit annarra.