Lífsspeki uppgjafaflagara
Síðan mér var þröngvað inn í þennan heim, hef ég verið orðrómaður fyrir lífsgleði, glaðlegt yfirbragð, heilbrigða sjálfsmynd og Hemma Gunn hressleika. Með þessa mannkosti, er engin hætta á að karlmaður nær fertugu þurfi að eyða dögum sínum í einsemd og hallæri. Konur og fíngerðir karlmenn bítast um að eiga félag við mig. Kræsileg stefnumót fylla síður Agendubókar minnar. Ekki alls fyrir löngu hitti ég undurfagra konu, sem hafði fyrir stefnumótið fullan hug á að fara í sleik við mig.
Sæl og blessuð, segi ég glaðbeittur með Bylgjufrískandi röddu minni. Komdu sæll, segir hún og í augum hennar blikar sönn ást. Eftir að hafa rætt vítt og breitt við hana um sjálfan mig og í hversu örum vexti fyrirtækið mitt er, þá brotnar eitthvað innra með mér sem gerir mér ómögulegt að halda uppi dampi í samræðunum. Ég veit að ef ég ætla að ná því takmarki að stinga tungunni á mér upp í þessa ungu konu, og jafnvel njugga þvagfærunum mínum saman við þvagfærin hennar, þá verði ég að halda áfram að vera hress og virka á hana eins og ég sé vænlegur til undaneldis.
Þú ert lygari! skrækir rödd innan úr hausnum á mér. Ég veit ekki afhverju þessi rödd kveður sér alltaf til hljóðs þegar mikið er í húfi, en hún virðist innifalin í þessari gerð af manneskju sem ég er. Öll samskipti eru bölvaður leikaraskapur! svara ég röddinni pirraður. Ég heyri út undan mér, ungu konuna tala af mikilli innlifun um hversu dásamleg henni finnist börn vera og að henni langi að eiga minnst tvö sjálf. Á meðan – held ég áfram að rífast við sjálfan mig um hvernig öll mín tilvera er byggð á lygi.
Ég veit ekki hver ég er, heyri ég allt í einu sjálfan mig segja við ungu konuna. Hún hváir. Ég er búnn að týna sjálfstraustinu mínu, segi ég óttasleginn. Mér fallast hendur. Hún horfir vandræðalega á mig. Ég finn að ég hef umbreytt stemningunni. Já…… segir hún og teygir já-ið eins langt og hún þarf meðan hún gerir fyrirspurn á töfluna “viðbrögð við einkennilegum athugasemdum” í bíólógískum gagnagrunni sínum. Já……. Þrátt fyrir að ég vilji helst reyna að segja eitthvað hressandi, sem eykur líkur mínar á gleðistund, tekst mér það ekki. Og án þess að ég vilji það, held ég áfram að tala. Ég trúi ekki á ástina! Ég held að ástin sé einungis efnasamskipti sem verða til þegar manneskjan finnur hjá sér þörf til að fjölga sér. Það sem gerist þar á eftir, er tilbúningur. Hjónaband er deyjandi fyrirkomulag. Það eina sem maðurinn vill, er að líða örlítið betur. Að enda þjáningu sína. Þannig að allt sem hann tekur sér fyrir hendur er í þeim eina tilgangi að búa til gúddí gúddí boðefni sem slá á sársaukann. Það er ekki til neitt gott eða vont í heiminum. Enginn er í raun og veru góður og enginn er í rauninni vondur. Við erum bara maskínur á höttunum eftir gúddí gúddí efnasamskiptum.
Ég sé að hún er orðin náföl og horfir á mig eins og hún eigi sér þá ósk heitasta að hverfa af yfirborði jarðar. Í nístandi þögninni geri ég mér grein fyrir að ég er svo gott sem búinn að eyðileggja stefnumótið. Ég reyni að bjarga því sem bjargað verður með að syngja handboltalagið: Við gerum okkar, gerum okkar, gerum okkar besta…. En ég finn að það er sama hvað ég reyni að fríska upp andrúmsloftið, – ég er búinn að glata ást þessarar ungu stúlku. Það leggst engin með manni sem er hættur að geta logið að sjálfum sér og öðrum. Unga konan kveður mig í flýti og segist ætla á Vegamót. Ég held heim á leið, með hausinn fullan af arðbærum hugmyndum.