SiggiSiggiBangBang

Ég er mikill fréttafíkill, en mikil dauðans djöfuls leiðindi þótti mér þessi fréttaflutningur af þessum bévítans bruna. Allt gott og blessað með það að kveikna skildi í einhverri andskotans dekkjahrúgu. Mér fannst þetta tilkomumikið í um það bil tvær mínútur. Í fréttatímanum var lopinn teygður alveg út í það óendanlega. Það var talað við slökkviliðsstjórann, lögreglustjórann, forvarnarfulltrúann, rauðakrossmann, einar 10 kellingar og mann í forsvari fyrir þetta djöfuls fyrirtæki. Já, svo var þetta blásið upp sem mikið samsærismál, þar sem þarna væri á ferðinni hræðilegt fyrirtæki sem að sinnti engum forvörnum og hver ætti að standa skil á þessu öllu saman og afhverju sameignin hefði ekki verið þrifin nógu og vel og hvar var nemendaráð. Svo var “Ísland í dag” helgað þessu stórbrotna máli. Sjálfsagt var haldin könnun um það hvort að kellingin sem að komst ekki heim ætti að höfða mál gegn manninum sem að kom ekki dekkjunum í lóg. Ég persónulega gafst upp á þessu drullufrussi og sneri mér að hannyrðum.

Sökum þess hversu mikið ég þusa og nöldra yfir því hvað allir eru ómögulegir verður blog mitt að þessu sinni skjall og slepja.

Mér til mikillar gleði sat ég fyrirlestur Sigurjóns Sighvatssonar um feril sinn sem kvikmyndagerðarmaður og framleiðandi. Frá mínum bæjardyrum séð, þá er Sigurjón einn af meiri kúlistum þessarar þjóðar og þá ekki einungis fyrir þær sakir að hafa starfað með uppáhalds leikstjóranum mínum honum David Lynch. Það skemmdi þó engan veginn fyrir mér hversu líkir þeir tveir eru bæði í fasi og útliti. Ef ég léti einhvern tímann skrifa ofaní mig persónuleika, þá vildi ég óska þess að sá persónleiki líktist eitthvað framkomu og háttalagi David Lynch. Það þarf engan að undra það, því hér er á ferðinn afar dagfarsprúður maður með yfirnátturuleg listrænt innsæi.

Velgengni Sigurjóns hinsvegar er mér persónulegur innblástur og sýnir mér það að maður getur verið bæði íslendingur, kúl og frægur í sömu andrá, ólíkt Gilla nokkrum Martin sem er svo sannarlega pappakassinn í þessu máli.

Uppfinning nasista er rétt handan við hornið. Viðbjóðsleg jólin eru nefnilega að koma. Helga Möller og aðrar andstyggðarfígúrur fara á kreik til þess eins að gera okkur lífið óbærilegt. Ég verð þó að viðurkenna að mér þykir svolítið vænt um ljósin í skammdeginu, en djöfuls jólalögin, piparkökurnar og runkógeðsjólasveinninn eru ekki í neinu uppáhaldi hjá mér. Var ég búinn að nefna ógeðsleg jólalögin og helvítis piparkökurnar?

Í gærkveldi þar sem ég sat við litlu sætu kjöltutölvuna mína keyrandi stýrikerfi hins frjálsa heims, hugsandi um frið og kærleik á jörðu sendi góður vinur minn mér tengil á vefsíðu í gegnum skjótvirka skilaboðasendinn(instant messenger). Ég sem þekki vin minn eitt af hlýhug og harðsvíruðum púrítanisma elti tengilinn inn á myndavef hjá stúlku einni sem ég kannaðist lítillega við. Stúlka þessi sem er með eindæmum fögur, virtist þarna hafa lent í vafasömum félagsskap með eiginmanni sínum. Mér varð um og ó yfir myndefni þessu og fann hjá mér þörf til að ræða þetta við sérstakan trúnaðarvin minn hana Frú Sigríði. Frú Sigríður, hún er nátturulega bara með gufubað í efri byggðum, sagði ég. Frú Sigríður sem er alveg sérstaklega víðsýn og vel áttuð benti mér á að þarna væri á ferðinni alveg afskaplega vel gefin stúlka og ég ætti að skammast mín fyrir að draga þessar viðbjóðslegu ályktanir. Mig rak í rogastans og ég varð felmtri sleginn í sömu andrá og ég tók andköf yfir vanþroska mínum, sem er svo sannarlega ekki til eftirbreytni. Í stað þess að staldra við í hásæti mínu fór ég að íhuga orð frú Sigríðar, þar sem hún sagði: “útlitið vinnur gegn þessari stúlku”. Já sei sei og viti menn, aldrei hafði mér dottið þetta í hug. Og þar sem ég horfði yfir myndirnar af stúlkunni þar sem hún snæddi typpi, áttaði ég mig á þessu öllu saman og brast í grát. Hvernig ætli það sé að vera fallegur?????? Að vera hundeltur af illa lyktandi runkköllum með þá fullvissu að það besta sem geti komið fyrir þig sé að þér sé ________í ________og _______ að því búnu __________ svo að _________ eins og svín . Það getur ekki verið yndislegt! Ég vill þakka frú Sigríði fyrir að opna upp á gátt og hleypa ljósinu inn í myrkur huga míns.

Ég horfði á alveg fyrirtaksmynd í afar þýðum og dagfarsprúðum félagsskap sjálfs míns. Myndin sem varð fyrir valinu var “Team America: World Police”.
Fyrir mann eins og mig sem er afar alvörugefinn og þolir engan fíflagang á heimilinu er þetta svo sannarlega skref upp á við, miðað við einkasafn sem einkennist af dauða, djöful og samsæriskenningum. Í myndinni er ein af betri samfarasenum kvikmyndasögunnar. Mér verður yfirleitt óbjótt af uppáferðum í kvikmyndum, en þarna hlóg ég og öskraði eins og vitleysingur af kæti og ánægju einni saman. Ég mæli alveg hikstalaust með þessari mynd sem á rætur sínar að rekja til SouthPark gauranna. Í þessari brúðumynd er tekið á viðhorfum bandaríkjamanna til heimsins og aðgerðum í þágu frelsisins svokallaða. Ég var alveg furðulostinn yfir sumum atriðunum, því þeim er gersamlega ekkert heilagt þessum mönnum. Myndin hefur fengið talsverða umfjöllun vestanhafs, og er skiptar skoðanir á herlegheitunum.

team america á rotten tomatoes

Ég neyðist til að boða þeim sem áttu von á mér á dansiballstaðinn Nasa í kvöld forföll mín. Það vill svo óskemmtilega til að ég er með stóra bólu á kinninni og get ómögulega farið út úr húsi við þessar aðstæður.
Þið verðið bara að dansa án mín.
Ég ætla þess í stað að sitja heima og horfa á Davíð Oddson tala um veikindi sín í þættinum hans Gilla Martin.

Eins og sjá má þá tók ég aðeins til í myndaalbúminu mínu. Þetta er það sem er kallað á fræðimáli “að hreinsa til í fortíðinni”.

Einu sinni þegar ég var bágstaddur tók ég að mér að hanna vefsíðu fyrir byggingarfyrirtæki hér í borg. Að ofanverðu er ein af hugmyndum mínum fyrir þetta afar fína fyrirtæki. Því miður féll hún engan veginn í kramið hjá þessum sérstöku heiðursborgurum. Ég persónulega hef aldrei fengið það skilið.

Þegar ég sá vef þessa fyrirtækis seinast var afar traustvekjandi mynd af eigandanum að tala í gsm síma, með svona ‘ég redda þessu fyrir hádegið’ svip. Það hefur hugsanlega verið meira ímyndin sem þeir vildu présentera. Ég hugsa samt að þeir hefðu selt meira út á grafíkína mína.

Ég varð þeirrar lukku aðnjótandi helgina sem leið að sjá heimildarmyndina Cinemania. Myndin fylgir eftir Jack, Eric, Harvey, Bill og Robertu, sem eiga það sameiginlegt að lifa sínu lífi að megninu til innan veggja kvikmyndahúsa. Öll haga þau sínu lífi þannig að þau geti séð sem flestar kvikmyndasýningar. Þau koma sér upp flóknar tímaáætlanir stundum skrifaðar vikur fram í tímann til að þau missi alveg örugglega ekki af neinu sem ske kynni að væri þess virði að sjá. Öll koma þau fyrir sjónir hins almenna borgara sem hálgerð viðundur, en þegar maður fer að kynnast þeim þá verður manni það ljóst að þarna eru ekki neinir hálfvitar á ferðinni heldur fluggáfað fólk. Öll búa þau við bágborin kjör, en láta það lítið á sig fá hvernig fyrir þeim er komið svo lengi sem þau missa ekki af sýningu.
Hugsanlega hefðu þau öll getað látið til sín taka nánast á hvaða sviði sem er, en á einhverjum tímapunkti hefur eitthvað brostið og þau fundið sér skjól í öðrum heimi.

“I mean who wants to live in this reality?”

Cinemania

Hrottus Maximus hóf blóðugan blogferil með þessum veflók.
Þessi færsla er kannski með öllu óskiljanleg ef maður hefur ekki lesið þetta á undan. Það gleður mig sannarlega að Hrottus sé byrjaður að skrifa vefleiðara. Það gleður mig djúpt INNAN í mér. JÁ, INNAN Í MÉR!!!