Month: March 2005

“Staying Alive”

The worst is over.

www.cursivearmy.com

Mér áður ókunn ánægjutilfinning hefur tekið sér bólfestu í hrjóstugu lundarfari mínu. Ég er uppfullur af Tinna. Tinni er staðfastur, snjall, vinalegur og með umfram integrity. Ég horfi hress og opinn í alla enda á bjarta framtíðina. Ég hef fundið út að grunnurinn að öllu í lífinu er stærðfræði. Það er ekkert sem að stærðfræði nær ekki yfir. Ég hef þess vegna ákveðið að þó svo að ég sé tregur til, þá ætli ég að nota þrákelkni mína til að verða fluent í stærðfræði. Ég er einnig í þann mund að fara að gera félagslegar breytingar á lífi mínu. Ég eyði of miklum tíma einn með sjálfum mér. Þetta gerir það að verkum að ég er oft á tíðum óhæfur til mannlegra samskipta. Þannig að þegar ég stend frammi fyrir því að þurfa að viðhafa mannleg samskipti þá gapi ég og stama eins og vangefni homminn í Húsinu á Sléttunni.

Ég hata BWI. Djöfulsins drasl flugvöllur uppfullur af drasli, sóttur af drasli í drasl tilgangi. Ekki bætir úr skák að heyra að á næsta borði situr hún Gunna graða ættuð úr fjósi, búinn að hanga hérna í BNA í 2 vikur étandi ekkert nema stökkbreytta hamborga . Ég vona að ég þurfi ekki að sitja við hliðina á helvítis gyltunni.

Ha ég, hva ég er bara hress.

Þá held ég heim á leið. Fyrir alla muni látið renna í heitt bað fyrir mig því ég þarf að hugsa. Ég kem til með að sakna þessarar borgar. Ég er á því að þetta sé magnaðasta staðsetning sem ég hef heimsótt síðan ég fór til Ísrael. Ég skil að sjálfsögðu eftir mig rjúkandi rústir, ekki hef ég pláss fyrir þær í farangrinum.

Ég held ég hafi aldrei hrúgað á mig öðru eins magni af fötum. Ég hef um það grun að tískan hafi loksins tekið ástfóstri við mig. Ég er alveg fyrirmynda íslendingur í þessari ferð. Á mig hefur runnið kaupæði sem aldrei fyrr. Talandi um það að vera íslendingur, ég heyrði í einhverjum ógeðslegum landsbyggðaríslendingum hér á götum borgarinnar. Um mig fór hrollur. Ég get ekki sagt að ég hlakki mikið til að fara heim. En hér hef ég svosem ekkert að gera lengur. Ég hef að mestu til haldið mig á Manhattan. Ég hef gengið hér fram og aftur eins og fucking fáviti. Ég er á því að ekkert standist þessari borg samanburð.

Ég hef fallið fyrir Damien Rice í þessari ferð. Að fyrstu var það lagið The Blower’s Daughter úr snilldarmyndinni Closer. Ég er svona c.a búinn að spila það 40 sinnum á einni viku. Myndin Closer situr pikkföst í hausnum á mér. Mér finnst kuldinn í henni passa afar vel við uppákomur síðustu daga. Þetta er allt saman bara kjaftæði. Ég hefði betur mátt átta mig á því fyrir langa löngu síðan. Ég er furðulostinn yfir því hversu mikið djöfuls fífl ég hef hæfileika til að vera. Það er svo gott sem leitin af öðru eins djöfuls fífli. Nema þá kannski _ _ _ _ _ _ _.

Ég tel að það sé orðið töluvert síðan ég var jafn sáttur við líf mitt og tilveru. Það er kominn í mig þartilgerður Tinni, sem er mikil atorku og athafna tilfinning. Ég hef lokið við að skera Morris niður í trog, hann biður fyrir kveðju. Það er skítakuldi í New York og viðbjóðsleg rigning. Ég hef ákveðið að hér vill ég eiga heima. Grunur minn var á rökum reistur. Mér líður eins og ég sé staddur í miðri Woody Allen mynd.

Ég hef lokið einu af erfiðari verkefnum lífs míns. Ég er þreyttur og ég hlakka til að komast heim til Íslands. Ég er merkilega sáttur við málalok. Ég kann vel að meta New York. Andrúmsloftið hér er alveg einkennilegt. Ég hugsa að annað hvort samlagist maður New York á fyrstu klukkustundunum, eða bara alls ekki. Fyrsta klukkutímann fór um mig hrollur og viðbjóðstilfinning. Þegar líða fór á daginn var ég orðinn mun líflegri. Ég hef alveg hug á að eyða einhverjum tíma hér við aðrar aðstæður en þær sem ég er að koma úr.

Við komu mína til borgar hins himneska friðar, (eða var það eitthvað annað sem þessi borg er kennd við?) þá neyddist ég til að taka neðanjarðarlest mér til mikils hryllings. Klukkan var seint að kveldi og megnið af því fólki sem var þarna saman komið var meira en lítið einkennilegt. Mér fannst sem ég hefði lallað inn í kvikmynd Martin Scorcese Taxi Driver og átti von á að einhver hæfi skothríð hvað og hverju. Ég var meira en lítið skelkaður, það verður að segjast eins og er. Ég var eiginlega bara felmtri sleginn.

Milesovic er hress gaur og mér finnst að hann eigi að fá íslenskan ríkisborgararétt. Það er gott í honum kallinum. Hann er bara misskilinn, svona rétt eins og þessi gamli aumingjans maður sem var ofsóttur af Shimon Wiesenthal stofnuninni vondu, hér árdaga. Aumingjans maðurinn orðinn gamall og hokinn, fullgildur íslendingur og þar af leiðandi hjartahreinn með óspjallaðan feril sem altardrengur. Þar að auki var hann pabbi fótboltabullu. Ég vill að Ísland verði einmitt land hinna misskildu. Það hefur hvort eð er verið það hingað til. Ég fæ engan veginn nóg af þessari þrautagöngu velviljaðra manna sem vinna dag og nótt að því að fá gyðinginn og gyðingahatarann hann Bobby Fischer hingað til landsins. Hva gyðingahatur.. Isss… Þetta er bara í nösunum á honum og okkur vantar einmitt fleiri menn með róttækar skoðanir á kynþáttum og trúarhópum. Einhvern kannski jafn hressan og Milesovic.

Frelsum Milesovic!

Þessi gullfallega stúlka er sellóleikari hljómsveitarinnar Cursive. Hún á ættir sínar ekki að rekja til neinna drulluháleista, því hún tilheyrir Cohn ættinni, sem er síður en svo ömurleg ætt. Það hefur tekið mig reyndar dágóðan tíma að venjast tónlist Cursive, en ég er núna orðinn gersamlega háður henni. Þetta er ekki þessi hefðbundna sjálfsmorðstónlist sem ég hef lagt hlustir við, heldur er þetta ívið rokkaðra. Þannig var nú það. Blog dagsins er semsagt um tónlist, en ekki hvað ég er frústreraður á ákveðinni manneskju.

Vel á minnst. Í gær hafði við mig samband gömul vinkona mín, sem ég varð svo lánsamur að kynnast fyrir 10 árum á Kibbutz Shefayim. Ég var þar staddur á fyrsta ferðalagi mínu til Ísrael, í þeim sérstaka tilgangi að verða þjóð minni til skammar. Guð sé oss næstur, það eru 10 ár síðan. Mér er alveg um og ó hvað tíminn líður. Það eru einnig 8 ára síðan ég kynntist henni **** blessaðri. 8 djöfulsins ár. Jeminn einasti. Fyndin stelpa hún ****. Ég hef innréttað alveg sérstakt pláss í hausnum á mér fyrir hana og mér gengur djöfullega að segja henni upp leigunni.

Eins grunlaus og ég er um framhald alls á þessari plánettu, þá er ég á því að lífið komi fram við mig af sérstakri fágun þessa daganna. Mér finnst það alveg merkilegt hvað einföldustu hlutir koma mér svona líka skemmtilega á óvart. Ég sé fulla ástæðu til að brosa út í bæði, en hef að sjálfsögðu á fullan vara.