SiggiSiggiBangBang

Ég er nú kominn á 5ta season af Sex and the City. Þar sem ég er búinn að lifa og hrærast í þessum þáttum undanfarna daga hefur vaknað hjá mér löngun til að fara aftur til New York. Nú mun vera orðið ár síðan ég fór í sögulega ferð mín til Philadelphia. Ferðalag mitt endaði svo “óvænt” í New York og á ég ekki í erfiðleikum þrátt fyrir aðstæður að segja án afdráttar að ég gersamlega féll fyrir borginni. Þó verð ég að viðurkenna að fyrstu 45 mínúturnar leið mér bölvanlega og hefði vel getað hugsað mér að hoppa upp í næstu lest til Timbaktú. Hávaðinn, fólksfjöldinn, auglýsingaskiltabrjálæðið og háhýsin görguðu á mig þannig að ég varð skíthræddur. Eftir að hafa komið mér fyrir á einu því viðbjóðslegasta hóteli/hreysi sem ég hef augum litið fór ég að finna fyrir værð af einhverjum toga. Þá daga sem ég átti þarna eyddi ég í að ganga fram og aftur um Manhattan. Ég gerði eina tilraun til að fara til Brooklyn en endaði upp á Coney Island, eftir það lagði ég ekki í að yfirgefa Manhattan. Ég sat á kaffihúsum, í Central Park, veitingastöðum, bíóhúsi á 42nd street og gerðist meira að segja sponsor fyrir litla stúlku á Chile í gegnum samtök sem heita Children International ( mæli með því ). Mér er minnistætt hótelið sem ég var gestur á. Ég vill benda þeim sem ferðast á þessa staði að nýta sér netið í að velja sér gistipláss. Hefði ég skipulagt ferð mína til New York hefði ég getað gert einfalda leit af hótelum á usenet. Eins og sjá má á tenglinum hér að neðan að þá fær Hotel Carter ekki beint flottustu einkun. Ég hinsvegar verð að viðurkenna að mér fannst mjög skoplegt að gista þar og rétt rúmlega það. New York var einn af þeim atburðum síðasta árs sem stendur upp úr og trjónir að einhverju leiti á toppnum í fölnaðri minningunni.

Það er fátt eitt betra en að liggja veikur heima í hlaði þegar maður á öll season af Sex and the city.
Já, það stemmir ég er búinn að liggja yfir þessum prýðilegheitum síðan á þriðjudag. Ég hef séð megnið af þessu áður á þeim tíma þegar þetta var dagskrárliður hjá blessuðu ríkissjónvarpinu sem allt elskar og kveður með kossi.
Það kann einhverjum að þykja það einkennilegt að
fulltíða karlmenni eins og ég hafi gaman af, en mig skiptir það ekki svosem ekki miklu máli, allavega ekki í dag. Ég hef aldrei verið uppfullur af karlmennsku, né átt vinahóp sem samanstendur af karlmönnum sem eru svo sérstaklega uppteknir af því að vera karlmenn. Varðandi þessa ágætu þætti þá er ég kominn á þá skoðun að ég kann best við hana Miranda. Carrie Bradshaw hefur ætíð farið í taugarnar á mér vegna þess að hún minnir mig óþægilega á ónefnda stúlku í Brandararíkjunum sem ég átti vingott við í c.a 8 ár. Stafræn lyktarlaus samskipti til allrar guðs lukku, allavega að stórum hluta til. Allir taktar, kímnigáfa, hegðun, andstyggð ásamt vangaveltum eru svo gott sem þær sömu fyrir utan þessa endalausu tengingu við trúarbrögð og uppruna. Ég hef ekki orðið var við að Carrie sé mjög svo upptekin af trúmálum. Djöfuls máli skiptir það eiginlega hver manns uppruni er.
Miranda er mér hinsvegar að skapi. Hún er sú eina sem ég getsamhæft með. Samantha er einum of lausgirt fyrir minn smekk. Hún er mjög fyndin en ekki beint aðlaðandi. Blessunin hún Charlotte sem
mér þykir ósköp vænt um er bara alltof mikill kani/kjáni*. En
nú bíður mín fjórði þáttur úr fjórða season, ég er allur áiði af einskærum spenningi.

* Góð viðhorf.