SiggiSiggiBangBang

Eftir rúma viku á ísklumpinum sé ég mér ekki fært að hanga hér lengur. Á morgun flýg ég með ástkærum föður mínum og elskulegri systur til Kanaríeyja. Ég hef heyrt að þetta sé ekki bara áfangastaður eldri borgara, dreifara og miðaldra sjúkraliða úr Breiðholtinu, heldur er þetta einnig ein sú almesta hommaparadís sem fyrirfinnst, fyrir utan San Fransisco.

Nú er rétti tíminn til að fara að hommast. Ég hef að þessu tilefni dregið fram rauðu hommaskónna mína, sem hafa vakið athygli samkynhneigðra um víða veröld. Nú verður hommast fram á rauða nótt. Ég hreinlega iða í homminu mínu.

Það kann að hafa farið forgörðum hér á vefsetri mínu, en ég drekk ekki áfengi. Ég hef ekki drukkið áfengi í rúm 6 ár. Ég hef verið ákaflega lítið fyrir það að sækja staði þar sem áfengi er haft undir hönd. Ekki vegna þess að ég er skíthræddur um að ég rjúki allt í einu til og þambi áfengi. Nei, meira vegna þess að mér leiðist ofurölvi fólk. Það er svo einkennilegt að íslendingar geta ekki með nokkru móti fengið sér í stóru tánna án þess að verða ógeðslega fullt og viðurstyggilega leiðinlegt.

Þetta er allt gott og blessað, nema hvað að íslendingar í flugvél á leið til Kanaríeyja eru yfirleitt alltaf sauðdrukknir. Í heilar fimm klukkustundir á ég eftir að heyra í pissfullum íslendingum syngja ættjarðarsöngva, alveg ævintýralega hressir. Einhver þeirra kemur til með að hafa eitthvað út á þjónustuna að setja. Sá hinn sami kemur til með að láta alla vélina blæða fyrir það hversu illa honum finnst hafa verið komið fram við hann. Ég á þá eftir að taka mig til og berja viðkomandi í klessu. Ég sé þetta myndrænt fyrir mér núna, er ég skrifa þessar línur. Og ekki er ég ofbeldisfullur maður.

Ég elska föður minn og systur. Ferðin er farin í tilefni af því að faðir minn á 75 ára afmæli. Hann er yndislegur. Ef ég verð eitthvað í líkingu við hann þegar ég er kominn á þennan aldur, get ég sáttur við unað. Ég er hinsvegar búinn að taka af þeim báðum loforð um að við stígum ekki fæti inn á hina svokölluðu dreifara og niðursetningaholu, sem hlotið hefur nafnið Klörubar. Hvað er í gangi spyr ég uppfullur hneykslan. Ef einhvern grunar það að ég ætli að fara langleiðina til Afríku til að éta einhverja helvítis ýsu, á einhverjum íslendingabar, þá er sá hinn sami að mínu mati búinn að fyrirgera rétti sínum til að anda að sér sama lofti og ég og þeir sem standa mér næstir. Hvernig kemur fólki þetta til hugar.

Djöfuls pakk.

En þetta er ekki vandamál þar sem ég veit að bæði systir mín og faðir eru sama sinnis og ég.

Nú, þessi veflókur eins og allir mínir veflókar var saminn í kærleik og ástúð. Hann endurspeglar það umburðarlyndi sem ég hef safnað í sarp minn síðan ég hóf óskeikula göngu mína hina beinu braut.

Veflókur þessi var innblásinn guði.
Já, guð er góður. DSG! DSG!

Það er leitun af öðrum eins snillingi.

Ég gerði tilraun til að horfa á tvær kvikmyndir í kvöld. Kyrrlátt kvöld í einstaklega gefandi félagsskap. Sú hin fyrri var The Black Dahlia. Ég sem alin var upp í dalíublómabeði suður í rassgati, átti kannski von á að þessi mynd höfðaði að einhverju leiti til mín, en því fór fjarri. Ég entist í heilar tíu mínutur yfir henni, þá var ég búinn að afgreiða hana sem óþolandi rusl.
Ég hér á árum áður, þegar lífið var mun betra en það er nú á dögum, var ég sérstaklega hrifinn af Brian DePalma. Hann á myndir sem ég elska, eins og Raising Cain með John Lithgow, The Fury, Carrie, og síðast en ekki síst Scarface. En nú er hann ömurlegur leikstjóri, sem býr til ömurlegar myndir. Skelfilegt er hvernig fer fyrir hæfileikaríku fólki.

Talandi um hæfileikaríkt fólk, þá ætla ég að vona svo sannarlega að eftirlætið mitt hann Darren Aronofsky, kúki ekki í buxurnar með nýjustu mynd sinni The Fountain, en hann gerði einmitt garðinn frægan með myndum eins og Pi og Requiem For A Dream.

Seinni myndin sem ég reyndi við var nýjasta mynd Almodovar Volver, ég gafst upp á henni eftir 30 mínútur, ekki það að mér hafi fundist hún óbærilega leiðinlega, meira það að meðfylgjandi enskur skýringatexti, var götóttur og lélegur.

Ég hef því látið af kvikmyndaglápi þetta kvöldið og ætla þar af leiðandi að gleyma stað og stund með hjálp bókarinnar The Kite Runner. Hún er um tvo vini sem alast upp í Afganistan á þeim tíma sem að viðbjóðslegir Rússar ráðast þar inn. Þetta er erfið, en jafnframt mjög hjartnæm bók um andstyggð mannskepnunnar. Þessi bók hefur vakið áhuga minn á múslimum og togstreitu þeirra í gegnum söguna.

Það er eitthvað alveg sérstaklega kynþokkafullt við þessar vísindaskáldsögur sem voru kvikmyndaðar á áttunda áratugnum. Hér gefur að líta Jenny Agutter, ekkert smá hot sem Jessica 6 í myndinni Logan’s run. Myndin gerist í fjarlægri framtíð, þar sem hámarksaldri er haldið í 30 árum til að sporna við offjölgun. Á 30 ára afmælisdeginum er viðkomandi svo sprengdur upp á þartilgerðri samkomu. Snyrtileg og jafnframt skemmtileg afþreying það.

Ég er kominn yfir þennan leyfilega hámarksaldur. Heilum sex árum, meira að segja. Er ég að þroskast eitthvað í takt við aldurinn? Það er milljón dollara spurningin. Stundum leyfi ég mér að efast.

Jenny Agutter er orðin eldgömul kelling. Pakkið sem var með mér í barnaskóla er samansafn af köllum og kellingum. Stúlkan sem ég var einu sinni brjálæðislega ástfanginn af, er orðin gömul bitur kelling. Hún telur það meira segja framför frá þeim tíma sem hún var ung, léttlynd og ævintýragjörn.

Ég get þó ekki annað en hlegið af þessu öllu saman. Enda grátbroslegt þetta líf. Ég get ekki beðið eftir því að sjá, hvað gerist í næsta kapítula.

Þrátt fyrir fögur fyrirheit um að snúa aldrei aftur til föðurhúsa, á ég miða með flugleiðavél norður í ballarhaf. Ég er búinn að lenda í mörgum ævintýrum hér í landi hinna frjálsu, þar sem smjör drýpur af hverju strái. Ég dvaldi megnið af þessum tíu dögum hjá alveg sérstaklega prýðilegu fólki í Memphis Tennessee. Kann ég þeim bestu þakkir fyrir að púkka upp á mig.

ME! Thanks for having me. You and your husband are adorable creatures.

Síðustu daga þessa ferðalags hef ég ferðast lítillega í norðrinu. Þar uppgögvaði ég að því fer svo fjarri að ég sé kominn yfir þá áráttu að gera hræðileg mistök. Það að leggja stund á að gera hryllileg mistök, er eitthvað sem ég gerði snemma að sérstöku áhugamáli og má segja að ég hafi hafið þetta tómstundargaman mitt upp á “akademískan level”, ef svo má að orði komast. Einhver skyldi ætla að hægt væri að læra af hryllilegum mistökum, en því er ekki þannig farið í mínu tilfelli. Því oftar sem ég brenni mig, því sólgnari verð ég í að leika mér að eldinum.
Svo fór ég að hugsa það í framhaldi af öllum þessum hræðilegu mistökum sem ég hef ástundað, að það að gera mistök, og jafnvel hræðileg mistök er kannski eitthvað sem er ekki svo hræðilegt, svona þegar öllu er á botninn hvolft. Þetta er niðurstaða sem ég kom niður á þegar ég keyrði Interstate 95 south, á leið minni til Baltimore. Ég gæti verið heima í hlaði að horfa á raunveruleikasjónvarp í stað þess að vera í fjarlægu landi að gera nokkur vel útilátin mistök. Og þegar ég hugsa það lengra í þessu samhengi, þá held ég taki nokkur prýðileg mistök, með tilheyrandi bömmerum fram yfir raunveruleikasjónvarpið. Því það kemur blóðinu á hreyfingu og minnir mannvesæld á borð við undirritaðan að hann er á lífi.

Ég hef stofnað Samtök Íslenskra Þráhyggjusjúklinga, eða SÍÞ. Við ætlum að hittast 2-3 í viku til að diskútera málin. Mér finnst kominn tími til að fólk geri sér grein fyrir að þetta er áþreifanlegt vandmál, sem þarf að leysa. Ég er númer eitt þráyggjusjúklingur og númer tvö manneskja.

Það er ýmislegt sem ég þarf að komast til botns í, eins og tildæmis afhverju Grétar Einarsson er hættur að heilsa mér út á götu. Var það eitthvað sem ég sagði? Eru það appelsínu buxurnar mínar? Hef ég fitnað? Er ég out?

Er einhver nákominn þér þráhyggjusjúklingur?

Í bók sem ég var að enda við að lesa, eru menn sem setja sig upp á móti ríkisstjórninni sendir í útlegð til Íslands. Sú tilhugsun er nóg til að fleiri milljónir manna halda sér á mottunni og lifa eftir reglum samfélagsins.

Þetta mætti kannski nota á þá sem heiminum stendur ógn af.