Og ekki ætla ég að taka af ykkur þá ánægju af því að syngja með því hér er textinn:
There may be trouble ahead.
But while there’s music and love and romance,
Let’s face the music and dance.
Be fore the fiddlers have fled,
Before they ask us to pay the bill,
And while we still have the chance,
Let’s face the music and dance.
Soon we’ll be without the moon,
Humming a diff’rent tune, and then
There may be teardrops to shed.
So while there’s music and love and romance,
Let’s face the music and dance.
Þ.e.a.s ef þau hefðu andskotast til að syngja allt lagið. En að dansa kunna þau.
Þessi útgáfa skilar að öllum líkindum betur textanum:
Ég man eftir eldri konu í Kópavoginum sem var talin meira en lítið skrítin. Hún var á sínum tíma glæsileg eiginkona embættismanns þar í bæ. En þegar hún eltist fór eitthvað að bresta í hausnum á henni. Ég veit ekki hvað ástand konunnar væri kallað nú á dögum, en á þeim tíma var almennt talað um að eldri borgarar með rugluna væru elliærir. Hún gat ekki tjáð sig nema í gegnum söng. Hún var mjög barnelsk og ef hún sá börn gekk hún rakleiðis til þeirra og spurði einhvern úr hópnum hvað hann eða hún héti og ef svo vel vildi til að viðkomandi barn héti annaðhvort Stína eða Siggi, þá brást hún í söng og söng dægurlag þar sem sá er sungið var um -hét annaðhvort Siggi eða Stína. Stína fékk þá óumflýjanlega lagið: “Hæ, Stína stuð, halló kalló bimbó.” Og ég þar sem ég heiti Sigurður og er oft kallaður Siggi fékk að hlýða á: “Sigurður var sjómaður, sannur vesturbæingur.” Nú ef einhver hét Katrín, þá varð útkoman: “Kata kát með ljósa lokka,” osfrv.
Fólki þótti almennt örlög hennar sorgleg, en ekki var að sjá að hún væri miður sín, -því ég sá hana aldrei nema brosandi út að eyrum.
Ég væri satt best að segja ekki mótfallinn því að dansa og syngja mig í gegnum þau ár sem eftir eru.
“There must be trouble ahead, trallallallalallallallalalala trallal”
