Hamingja

Mánuð og tólf dögum betur, hef ég og heitmey mín til margra mánaða búið við nokkuð óþægilegar aðstæður, sem tekið hafa meira á sálartetrið en að sitja pakkaður inn í bómul í litlu timburhúsi í 101 Reykjavík. Hugtökin hamingja og andstæða þess, óhamingja hafa ítrekað komið í hugann.

Í einu herbergi af fimm í kjallara á gistiheimili, sem er 70% niðurgrafinn, með íslenskt par í næsta herbergi sem telja samanlagt mörg hundruð kíló, sit ég nakinn í myrkrinu búinn að maka á mig majonesi og flodeskúmmi og spyr sjálfan mig tilvistarspurninga. Yfirvigtarparið, vaknar til lífsins upp úr miðnætti. Þá fara þau að mala innantóma vitleysu. Skella hurðum og borða ostabrauð sem þau hita í brauðgrilli.

Heitmey mín er lasin, hún er með slæmskuna miklu. Þetta er í annað skiptið sem hún verður veik síðan við komum til landsins. Um daginn beit hana óféti í andlitið og hún blés út og líktist meira Joseph Merrick, en sjálfri sér. Hún var sett á margsorta fúkkalyf framleiddum á hinum og þessum stöðum í Evrópu sem við eigum aldrei eftir að heimsækja. Hún, ólíkt mér, tekur erfiðleikum með sérstöku jafnaðargeði. Þannig virðist hún vera, allavega á yfirborðinu. Mig grunar þó að hún reyni að slá mig af þegar ég sef. Hún hellir kannski yfir mig vatni, þar sem ég hrýt á rafmagnsteppinu og dreymi drauma um hluti sem aldrei geta orðið. BzzzZzzzzZzzzzZz… Ekkert ráðrúm til að hugsa um farinn veg.

Herbergið lyktar af bragðmiklum ost, sem heitir Agnes. Ég átta mig á að ég er að sturlast, myrkrið, lyktin af ostinum, sem ég setti ofan á brauð í morgun – hverfur ekki úr herberginu. Lyktin er farin að smjúga inn í heilann minn. Agnes segir mér að drepa. Annaðhvort verð ég að drepa heitmey mína eða sjálfan mig. Nú eða bæði, eins og hefð er fyrir í Ameríku.

Hefur þér einhvern tímann þótt vænt um einhvern sem þú þekkir ekki neitt?

Á sama gistiheimili, býr annað íslenskt par. Þau eru svo fúl að það kostar þau sérstök átök að bjóða góðan daginn. Góóóóóð aaaaa aaaa n daaaaaag iiiiiiiiii nn. Áreynslan er svo mikil að þau svitna. Hún, örlítið meira fráhrindandi en hann, brosir brosi sem stendur yfir í þúsund millisekúndur, svo verður hún brúnaþung og köld eins og grænn frostpinni. Nema að grænir frostpinnar eru úr öðrum heimi, en hún er frá Íslandi. Íslandinu góða.

Hin orðrómaða íslenska hlýja og mannkærleikur.

Í gær sá ég bút úr Annie Hall. Woody gekk manna á milli og spurði pör, hver lykillinn væri að arðbæru ástarsambandi. -Mér hugkvæmdist því, þegar ég hitti óaðlaðandi parið inn í eldhúsi í dag, að ganga á þau og spyrja þau hvað hamingja væri og hvað það væri í þeirra lífi sem gerði þau svona andskoti hamingjusöm. En þess í stað þá hreytti ég út úr mér: FOKKIÐ YKKUR!

Nei, ég gerði það reyndar ekki, en mig langaði til þess.