Am I?
Am I to be paid?
But I have to?
Could I try to?
Do I have to?
..I still get rocks off
Am I?
Am I to be plain?
But I need to?
Could I get to?
Do I have to?
I’ll be alright
..I still get rocks off
and it’s so inviting the world
phrases song
and it’s so inspiring
that it might be all wrong
that I can seem to be alone
so long as you are gone
Am I?
Am I to be blamed?
But I need to?
Do I have to?
Could I get to?
I’ll be almost good
..I still get rocks off
and it’s so inviting the world
phrases song
and it’s so inspiring
that it might be all wrong
that I can seem to be alone
so long as you are gone
aahhh
Long gone
Now I know
I know how to call
You want
Am I?
Am I to be blamed?
But I need to?
Do I have to?
Could I get to?
I’ll be almost good
..I still get rocks off
and it’s so inviting the world
phrases song
and it’s so inspiring
that it might be all wrong
that I can seem to be alone
so long as you are gone
Undirritaður er með eindæmum hissa yfir viðhorfi fólks til aðild okkar að friðargæslu í Kabúl. Það verður að segjast eins og er að afstaða okkar til þessara mála er alveg sérstaklega barnaleg. Afhverju kemur okkur til hugar að við séum svo til ósnertanleg fyrir þær sakir að við erum fædd norður í endaþarmsopi. Hverjum dettur það eiginlega í hug að vegna þess að við erum Íslendingar þjónum við einhverjum fallegri og friðsamlegri tilgangi á átakasvæðum. Friðargæslusveit er her, þó svo hann sé ekki árásarher. Og hvaða máli skiptir það hvað okkar menn í Kabúl voru að gera nákvæmlega í þessu byggðarlagi. Umræða um þessi mál hafa verið vægast sagt barnaleg. Það var enginn neyddur til að taka þátt í þessu svo mikið er víst. Þessir blessuðu íslendingar tóku sér þetta fyrir hendur alveg að eigin frumkvæði. Og hvað mega þeir ekki bera vopn til friðargæslu? Eiga þeir kannski að tala Shaheed-ana af því að sprengja sig upp í loft? 
Ég átti afar ánægjulega 6 veikindadaga heima í hlaði hjá mér. Ég fagna því ákaft þegar ég er lasinn því þá þarf ég ekki að eiga samskipti við andstyggilegt og illa lyktandi fólk í kjetheimum.
Ein af uppáhaldssenunum mínum er að finna í kvikmyndinni Donnie Darko. Í senunni situr Donnie tíma hjá leikfimiskennaranum fröken Farmer, þar sem hún er að bókstaflega að troða upp á nemendur sína sjálfshjálparaðferð sem skiptir lífinu í tvo meginþætti: kærleik og ótta.
Ég staðsetti boruna á mér miðsvæðis í Reykjavíkurborg fyrir næstum tveimur árum síðan. Leigusalinn minn er yndislegur drengur með gullhjarta. Fyrir utan gluggann hjá mér eru tveir mjög vel sóttir skemmtistaðir. Um hverja einustu helgi safnast saman heil hjörð af fólki í þeim tilgangi að hrista ærlega úr klaufunum eftir erfiða viku á skrifstofunni. Oft á tíðum er mjög glatt á hjalla og uppábúnir íslenskir karlmenn taka oftar en ekki lagið. Mér til mikillar furðu verður fótboltalagið “Ó le Óle Óle Ó Ey Óley Óley” fyrir valinu hvernig sem á því stendur. Ég að sjálfsögðu sé ég þetta sem kennslustund í því hvernig maður getur án mikillar fyrirhafnar glætt gleði í hjörtum nærstaddra með því að grípa til söngs. Þetta álít ég án allra efasemda mikilvægan lið í að leggja ástund á hressleika.
Til allrar guðs lukku er Gísli Marteinn í sjónvarpinu í kvöld. Hér er á ferðinni mikill gleðigjafi með gifurlega beitta og skarpa kímnigáfu. Hann er ekki bara spaugsamur, heldur er hann afskaplega vel að sér í pólítík og gáfaður með eindæmum. Á þeim tíma sem ég var að alast upp þá var það mælikvarði á hressleika manns hversu vel maður náði að herma eftir einhverri af fígurunum hans Ladda í þættinum á ‘Á tali hjá Hemma Gunn’. Gilli Martin hefur svo sannarlega hafið það hvað það er að vera hress upp á æðra tilverustig.
Ég sat kynningarfund hjá Tæknival síðastliðinn föstudag. Þar töluðu nokkrir vel til hafðir danir ensku. Enska töluð með dönskum hreim hefur ámóta skemmtanagildi og að syngja ættjarðarlög berrassaður eftir að vera búinn að maka á sig laxasalati. Fyrir hvern og einn sem á kynningunni sat var á boðstólnum einn lítill súkkulaðimoli. Kynningin var svo ánægjuleg að ég lét mig dreyma um alla súkkulaðimolana sem lágu óétnir á nærliggjandi borðum. Þegar ég hélt ég væri um það bil að láta lífið sté inn einn sá hressasti Svíi sem ég hef á ævi minni séð. Nú, einhver kann að hafa fordóma gagnvart Svíþjóð og fíflunum sem þar búa, en ef það er eitthvað sem að keyrir allt um koll þá er það uppáklæddur Svíi sem segir brandara. Ekki skemmdi það fyrir að umræddur Svíi var skuggalegur líkur snillingnum Patrick Bateman úr myndinni American Psycho. Ég þarf vart að tíunda að ég gekk af þessari kynningu sem betri maður.
Nú þykir fínt meðal betri stétta þessa lands að tala um hver sé pappakassi og hver ekki. Það gefur augaleið að þessi talsmáti léttir verulega andrúmsloftið og stutt er í flissið. Það er eiginlega sama hvar maður sest niður til að fá sér kakó forte með double rjóma, þegar menn og málefni ber á góma er talað um hversu mikill pappakassi þessi eða hinn sé og ef viðkomandi hefur staðið sig vel í einhverju þá er stutt í að einhver skelli sér á læri og gubbi “JÁHÁ, HANN ER SKO ENGINN PAPPAKASSI”. Oft er hlegið vitleysingslega eftir önnur eins ummæli og gleði viðstaddra leynir sér ekki, og að lokum halda allir heim á leið með kærleik og hamingju í hjarta sínu.
In heaven everything is fine