runkbindindi

Nú er hráfæði bara málið. Ég sat á sóðabúllu djöfulsins, Grænum Kost um daginn þegar inn kom trúboði hráfæðis. Hann tjáði mér og hinni óforbetranlegu frú Sigríði sem er uppgjafahóra að við værum að láta oní okkur bráðdrepandi viðbjóð sem ætti eftir að skila sér í kvalarfullum dauðdaga fyrir okkur og fjölskyldu okkar. Hann sagði að hann væri allur betri eftir að hann byrjaði
á hráfæði. Að hann væri orðinn meiri mannvinur fyrir vikið og hefði ekki þessa óstjórnlegu löngun til að vinna illvirki í tíma og ótíma. Ég og druslan hún frú Sigríður vorum felmtri slegin yfir þessari yfirlýsingu, þá sér í lagi vegna þess að við höfum orðið þess var að við erum sífellt að
rogast með viðbjóðslegar hugsanir um það hvernig við getum gert einhverjum eitthvað til miska. En nú er okkur orðið það ljóst að ástæðan fyrir því hversu miklir drulluháleistar við erum hefur með mataræði okkar að gera og einasta svarið við þessu er að láta skilyrðislaust af neyslu á soðnum eða
steiktum mat, því það eru afurðir djöfulsins. Ég fæ því reyndar seint gleymt þegar aðalmál málanna hér um árið var að fara í þartilfundið runkbindindi. Það þótti einnig vera sérstaklega við
hæfi að tala um þetta öllum stundum, hvar svo sem maður var staddur. Svo var að þegar maður fyrir
hræðilega slysni hitti einhvern sem setið hafði sömu akademísku fundi og maður sjálfur, þá fór kumpánlegt spjallið einhvern meginn svona fram.

persona non grata #1: Já, sæll vertu.
persona non grata #2: Nei, blessaður.
persona non grata #1: Já og hvað segirðu gott.
persona non grata #2: Bara helvíti gott, ég er nefnilega kominn í runkbindindi.
persona non grata #1: Já há…
persona non grata #2: Já, þetta er besta gjöfin sem ég hef gefið sjálfum mér. Hefur þú ekki prufað að hætta að runka þér?
persona non grata #1: Heyrðu, ég þarf einmitt að drífa mig heim að vaska upp. Bæjó….