Svona eru jólin

Til að minnast fæðingu frelsarans hef ég og aðrir hér í heimili troðið í holu sem finna má á framhlið mannshöfuðsins – ógrynni af marglitum efnasamböndum með fjölbreytta áferð. Fögnuðurinn og gleðin seitlar um gúddí gúddí stöðvar líkamans þegar holan er fyllt af kræsingum. Hún er þá um stund upptekin við brytja og hræra saman þessum efnasamböndum, uns hún telur óhætt að sturta þeim niður, þar sem önnur líffæri taka til við enn frekari verkun. Eftir að gúmmilaðið hefur sullast eftir meltingarveginum, gúlpast restin niður í ristilinn og bíður þess að komast út um aðra holu á líkamanum. Sú stund er ekki síður ánægjuleg fyrir mannskepnuna, enda má segja að allar hennar gleðistundir eigi sér stað í gegnum holur á búknum. Eftir matarhátíðir eins og jólin getur þessi útskilun dregist. Ég hef tamið mér matarræði, sem virkar þannig á meltinguna að á morgni hvers dags skila ég af mér öllu sem ég innbyrti deginum áður. Hver dagur er nýtt upphaf með tandurhreinan ristil. En því er ekki að heilsa á hátíð Jesúbarnsins. Eftir borðhald aðfangadagsins, þurfti ég að bíða rúma tvo sólahringa eftir að svínið, súkkulaðið og piparkökurnar litu dagsins ljós og biðin reyndist mér erfið. Til að stytta mér stundir, tróð ég enn meira af súkkulaði í holuna á mér. Því meira sem holan fær að gera því meira heimtar hún að troðið sé í hana. Hún vill alltaf vera að. En nú segi ég stopp. Enginn kemur til með að segja mér að ég sé orðinn of feitur. Fólk er ekki þannig gert. Það vill að þér líki vel við það, og engum líkar vel við einhvern sem segir sannleikann, jafnvel þó að hann sé öllum kunnur nema þér.