SiggiSiggiBangBang

Ennþá brennur mér í muna,
meir en nokkurn skyldi gruna,
að þú gafst mér undir fótinn.
Fyrir sunnan Fríkirkjuna
fórum við á stefnumótin.

En eg var bara, eins og gengur,
ástfanginn og saklaus drengur.
Með söknuði ég seinna fann að
við hefðum getað vakað lengur
og verið betri hvort við annað.

Svo var það fyrir átta árum,
að ég kvaddi þig með tárum,
daginn sem þú sigldir héðan.
Harmaljóð úr hafsins bárum
hjarta mínu fylgdi á meðan.

En hver veit nema ljósir lokkar,
lítill kjóll og stuttir sokkar
hittist fyrir hinumegin?
Þá getum við í gleði okkar
gengið suður Laufásveginn.

Í fyrrinótt dreymdi mig andstyggilegan draum. Ég var staddur í miðri unglingahrollvekju. Mig dreymdi að ég væri með einhverju fólki í einhverri kommúnu í Kópavogi. Ekkert af þessu fólki þekkti ég.
Við vorum að leita af vinkonu okkar sem hafði ekki sést í ótilgreindan tíma. Við hófum leitina í herberginu hennar. Við opnuðum fataskápinn hennar og þá láku blóð og jarðneskar leyfar hennar út í stríðum straumum. Ég fylltist skelfingu og vaknaði til allrar guðs lukku.

Það er orðið mjög langt síðan mig dreymdi martröð.

———————————

Af gefnu tilefni vill benda þeim sem koma hérna inn á vefsíðuna mína til að hafa hægðir, að ég eyði athugasemdum af því tagi út, með þartilgerðum ‘eyða’ takka sem ég var svo snjall að hafa með í kerfinu mínu glæsilega. Ég hef engan sérstakan hug á að hlúa að afturbata geðsjúklingum, hér á vefsetri mínu. Ég er búinn að halda úti veflókum síðan nóvember 2002,og þarf ekki að láta bjóða mér upp á þennan ófögnuð.

Hvernig litust ykkur á ef ég kæmi inn á moggabloggið ykkar fína og flotta og hefði hægðir á þessa fáeinu veflóka sem þið hafið með herkjum og harmkvælum hóstað upp? Það yrði frekar leiðinlegt fyrir ykkur og alla fínu flottu embættisbloggvinina ykkar.

Rétt í þann mund sem ég tók þennan brauðhleif úr ofninum, varð mér hugsað til þín.

Hvar ert þú núna?

Ég er hér.

Er mögulegt að þú sért kannski þarna?

Stundum finnst mér lífið flókið. Þá er gott að fá sér brauðsneið.

Sem ég væri moggabloggari ætla ég að segja álit mitt á afmælisveislu Björgólfs Thor og svo uppástungu háskólaprófessors um að ráðast á Ísland.

Fyrst afmælisveislan hans Björgólfs.
bla bla bla bla bla, memememe mí mí mí mí mí mí bla bla bla bla bla bla bla bla bla hahhhahhahhaa. Fa fa fa fa fa fa fa rooooop.

Víkur svo mál mitt að prófessornum.
$%#$%!$&%”!#$&”$&%” “!”$$!””!$%&$#! “%”!#% ! “$”!$$””! “!#!% /&”% /&”!%#&”!/# “!&#!”#!” #”! #!”&”% !#&!”# “!#”!#”# “#”!#” !# %$&%$&$ you fucking asshole.

Ég er brjálaður yfir þessu.

Þannig er það nú bara.

Ég skil ekki í því að ég fari ekki oftar á skemmtistaði, þegar ég fæ tækifæri til að hitta alveg sérstaklega leiðinlegt sauðdrukkið fólk úr fortíð minni. Í gær fór ég að sjá hana Kristin mína Hersch. Með mér í för var týpa, sem hafði fyrir slysni hellt heilum stauk af patchouli olíu yfir sig. Nasa var sneysafullur af týpum, í týpufatnaði með þykk týpugleraugu.
Ég passaði mig sérstaklega á að horfa ekki í augun á einum einasta manni. Ég var að sjálfsögðu líka vopnaður, ef ske kynni að einhver færi að tala við mig.

Blonde Redhead voru einnig með tónleika, og þegar þeir voru hálfnaðir, birtist fyrir framan mig akfeit kona. Hún nálgaðist með andlitið á sér, og horfði í augun á mér. Ég greip þéttingfast um vopnið mitt, ef til þess kæmi að hún annað hvort faðmaði mig, eða kyssti mig. Ég hörfaði undan henni. Ég þóttist í fyrstu ekki þekkja hana, þar sem ég virti hana fyrir mér. En ég mundi eftir henni. Hún vék ekki og að lokum þóttist ég uppgögva hver hún væri, þá reyndi ég að brosa, en ég fann að það bros leystist upp í óviðráðanlegar geiflur. Þá hugsaði ég sem og oft áður um dauðann og hvað það væri nú gott að vera bara dauður.

Hún röflaði einhverja steypu, sem hljómaði eins og 4 rása segulband spilað of hægt. Hún að lokum fór að sinna eiginmanni sínum, sem að mér skilst keyrir fóðurbíl. Þau eyddu það sem eftir var af tónleikunum í að vera öllum nærstöddum til ama og leiðinda.

Þetta er gallinn við Ísland, maður er alltaf að rekast á einhvern sem maður vill helst aldrei sjá aftur.

Doktor Bob er kominn heim í hlað. Ég tók afleggjara af honum, þar sem hann lá í blóði sínu eftir fólskulega árás portkonunnar Fröken Sigríðar.

Fröken Sigríður!
Ég hef vopnast. Haltu hestum þínum innan girðingar, annars skaltu eiga mig á fæti.

Ég hef reynt eitt og annað til að flýja uppruna minn. Ein af vonlausari ráðagerðum til að snúa baki við því menningarsamfélagi sem ég ólst upp í, var þegar ég ætlaði að taka gyðingstrú. Hvernig nákvæmlega mér hugkvæmdist að gera þetta, kann ég ekki fullnægjandi skýringu á. Var þessi ákvörðun mín trúarlegs eðlis, eða fann ég mig knúinn til að snúa baki við land og þjóð? Ég veit ekki, og leita ennþá útskýringa.

Ég reyndar frekar ungur tók eindregið afstöðu gegn þjóðkirkjunni. Ég var tildæmis sá eini í mínum bekk, sem ekki lét ferma sig, og ekki var það nú til að auka vinsældir mínar hjá óbermunum sem sátu með mér á skólabekk. Megi þau öll, fyrir utan fáeina útvalda, þjást af krónískri gyllinæð.

Ástæðan fyrir því að ég er að rifja upp þann tíma sem ég ætlaði að verða gyðingur, er að í morgun vaknaði ég syngjandi “avadim hayinu, hayinu”. Á sama tíma og menn halda upp á krossfestingu Jesú Krists, halda gyðingar upp á þegar Móses þá með búsetu í Egyptalandi, tók sig til og sagði, “Hey! Ég nenni ekki að hanga hér lengur. Þið eruð ömurlegir.” Hann safnaði saman sínu fólki og flúði yfir eyðimörkina til fyrirheitna landsins. Að þessu tilefni er haldið upp á Pessach.

Á Pessach er yngsti fjölskyldumeðlimurinn(að því gefnu að hann sé ekki of ungur), látinn syngja sálm sem kallast “Fjórar spurningar”. Þessar fjórar spurningar eru til að minna gyðinga á sögu þeirra og forfeður. Spurningarnar ganga meira og minna út á mat, og hvers vegna gyðingar leyfa sér ekki að borða kræsingar á þessari hátíð. Yngsti meðlimurinn sem syngur sálminn, skilur ekki hvers vegna þau eru látin éta matzah, sem er einn sá almesti óþverri sem ég hef látið ofan í mig. Jú, ef að matzah er drekkt í hummus, þá kannski er hægt að lifa þetta af.

Þessar fjórar spurningar, eða Ma Nishtana, er sálmur sem mér finnst afsakplega fallegur. Mun fallegri en sá sem ég vaknaði syngjandi. Hér má heyra litla stúlku syngja bæði avadim hayinu og ma nishtana.
http://www.youtube.com/watch?v=cGTJ_1Wl2u8

Á kaffihúsi sitja ónefndir aðilar. Þeir eru nýkomnir af aðalfundi samtaka iðnaðarins.

<Ónefndur 1>: Ég verð nú að segja að fundurinn í fyrra höfðaði meira til mín, en nýafstaðinn fundur.
<Ónefndur 3>: Já, mér fannst spíkerinn ekki tala nógu mikið um lausnina. Hann var alltof fastur í vandamálinu.
<Ónefndur 2>: Sko, það er þannig að þeir sem eru nýkomnir með félagsskirteini í samtökum iðnaðarins, þurfa að heyra eitthvað um lausnina!
<Ónefndur 4>: Já, algerlega.

Ónefndur 5, tekur undir með að kinka kolli sínum. Þjónninn kemur að borðinu. Ónefndur 1, 3, 4, og 5 vilja bara vatnsglas. Ónefndur 2 pantar sér einfaldan kaffi latte.

<Ónefndur 1>: Þetta er einmitt heila málið. Ég veit fyrir mína parta, hefði ég verið nýgenginn í samtökin, og ég hefði setið þennan fund. Ég hefði skilað inn félagsskirteininu umsvifalaust. Og hvar væri ég þá????

Ónefndur 1, fórnar höndum til himins og hlær tilgerðalega.

<Ónefndur 3>: En hvað er að frétta af honum Dúdda? Ég hef ekki séð hann lengi á fundum. Er hann alveg hættur að treysta guði????
<Ónefndur 1>: Blessaður vertu maður, hann Dúddi nær þessu aldrei. Hann Dúddi getur ekki eða vill ekki gefa sig algerlega á vald guðs.
<Ónefndur 4>: Já, hann Dúddi er annaðhvort á leiðinni á fyllerí, eða hann er að berja eða nauðga einhverjum. Annað kemur ekki til greina!!!

Ónefndur 1, horfir með einlægum Bambi svip á félaga sína.

<Ónefndur 1>: Ef ég hætti að treysta guði, þá liði nú ekki á löngu áður en ég væri farinn að berja á mínum nánustu.

Þessi ummæli vekja tafarlaust kátínu, sem verður til þess að allir skríkja þeir af gleði.

<Ónefndur 5>: Ég er farinn að skilja bókina á allt annan máta eftir að ég fór að mæta á Hjallabrekkufundina. Vitiði, þeir segja þar að þeir sem ekki fara Hjallabrekkuleiðina, að þeir komi aldrei til með að vita hver kjarninn í prógramminu er.
<Ónefndur 1>: Ég hef nú heyrt að þessi Hjallabrekkuleið, sé byggð á Colarado aðferðinni, sem komst í móð um og upp úr 1980.
<Ónefndur 2>: Leggja þeir sem fara Hjallabrekkuleiðina mikið upp úr 10, 11, og 12???
<Ónefndur 5>: Nei, en 1,2 og 3 er gert á heilu ári. Enda hornsteinn alls þess sem koma skal.
<Ónefndur 2>: Ég er að nota Hólmagarðaleiðina, sem er byggð á St. Louis aðferðafræðinni. Þið vitið, aðferðin sem Graham Longshot fann upp.
<Ónefndur 5>: Graham Longshot er alger fáviti. Hann stundaði þrettándu reglugerðina stíft í mörg ár.
<Ónefndur 2>: Hann gerði það ekki neitt. Hann var alveg eins klettur í heimadeild sinni. Alltaf í kaffiþjónustu. Sat alltaf á sama stað. Sérstaklega vel af guði gerður.
<Ónefndur 5>: Ég þekki nú hana Kathy Bum Bum, er með hana á msn. Hún segir að Graham sé fokking fáviti. Hann hafi ekki einu sinni lesið bókina.
<Ónefndur 1>: Hey, slakið á. Við erum öll börn guðs.

Ónefndur 2, kreppir hnefana. En nær með hjálp guðs að róa sig niður. Hann tuldrar með sjálfum sér, Guð gefi mér æðruleysi…..

<Ónefndur 1>: Jæja, það er best að koma sér heim til kærustunnar.
<Ónefndur 5>: Ertu kominn með kærustu??
<Ónefndur 1>: Já, eina 17 ára. Alveg frábær persónuleiki. Æðislegan tónlistarsmekk. Mjög þroskuð miðað við aldur. Hún er kominn með 6 mánuði.

Köttur út í mýri, setti upp á sér stýri, úti er ævintýri.