Blogg sem ætlar frá A til B, en hoppar yfir B og endar í F

Þegar ég ferðaðist til Akureyrar í nóvember á síðasta ári, fór ég meðal annars á myndlistarsýningu um Jesú Krist Jósefsson. Þar vakti aðeins eitt verk áhuga minn, en það var verk eftir konu sem ég man ekki hvað heitir. Hún hafði, á þeim tíma í tíðarhringnum sem flestar konur halda sér tilbaka og fara ekki á Nasa, notað rottuna á sér sem stensil og stimplað með henni á striga sem þakti heilan vegg. Það er alveg stolið úr mér hvað í lífi Jesú þessar klessur áttu að tákna, en listamanninum tókst ætlunarverk sitt, sem er að skapa umræðu. Umræðu um hvað, er ég ekki viss en leitast við að komast til botns í.

Piss, æla, kúkur og tíðarblóð hafa listamenn löngum notað til að löðrunga listunnandann og vekja hann til vitundar um að hann er bara skepna sem þarf á einhverjum tímapunkti að skila af sér úrgangi. Þetta er ekki eina skiptið sem ég hef séð kúk eða aðra líkamsvessa notaða í listsköpun. Hver man tildæmis ekki eftir frábærum listgjörningi á Kjarvalsstöðum, þar sem listamaðurinn spilaði myndband þar sem hann fór vel að sjálfum sér. En hér endar þetta blogg, sem ég man ekki hvers vegna ég fór að skrifa. Kannski svolítið svipað því að tala, í þeim tilgangi einum að geta hlustað á sjálfan sig.