Rétt í þann mund sem ég tók þennan brauðhleif úr ofninum, varð mér hugsað til þín.
Hvar ert þú núna?
Ég er hér.
Er mögulegt að þú sért kannski þarna?
Stundum finnst mér lífið flókið. Þá er gott að fá sér brauðsneið.
Sem ég væri moggabloggari ætla ég að segja álit mitt á afmælisveislu Björgólfs Thor og svo uppástungu háskólaprófessors um að ráðast á Ísland.
Fyrst afmælisveislan hans Björgólfs.
bla bla bla bla bla, memememe mí mí mí mí mí mí bla bla bla bla bla bla bla bla bla hahhhahhahhaa. Fa fa fa fa fa fa fa rooooop.
Víkur svo mál mitt að prófessornum.
$%#$%!$&%”!#$&”$&%” “!”$$!””!$%&$#! “%”!#% ! “$”!$$””! “!#!% /&”% /&”!%#&”!/# “!&#!”#!” #”! #!”&”% !#&!”# “!#”!#”# “#”!#” !# %$&%$&$ you fucking asshole.
Ég var staddur á kaffihúsi um daginn, að fá mér molasopa. Mér finnst gott að fá mér molasopa, einstaka sinnum. Þó svo slíkar uppákomur reynist offitusjúklingi eins og mér erfiðar, ef ekki stórhættulegar.
Á borði ekki svo langt í burtu sátu tvær ungar konur í blóma lífs síns. Þær voru ekki búnar að sitja þar lengi, þegar hjá þeim settist stálpaður karlmaður. Hann bar sig mannalega, og að mér virtist vera að segja eitthvað sem umbyltir nútíma lifnaðarháttum. Ég fylgdist með þeim, þar sem ekkert spennandi var að gerast á mínu borði.
Ég geri þetta reyndar oft þegar ég sit á kaffihúsum, sökum þess hversu gott það er að týna sér í öðru fólki. Ég þarf þá ekki að velta því fyrir mér hvers vegna %!#&%”!#$!#, eða hvað __________ gangi til. Allavega ekki rétt á meðan.
Eftir að hafa fylgst með manninum drykklanga stund, tók ég eftir því að hann hafði mætt þarna til að funda með þessum konum með tittlinginn á sér með í för.
Þegar ég var unglingur vann ég með gömlum karli, sem hafði það fyrir venju að tala illa um velflesta. Hann var alveg yndislegur. Hann átti það til, þegar kvennaflagarar voru annars vegar, að segja sisona, “Gúndi grafa!! Hann er ekkert nema tittlingurinn.”, eða “Hann Sverrir, hann er einn tittlingur”.
Síðan ég gerði þessa uppgögvun, hef ég orðið þess áskynja að það er nokkuð algengt að karlmenn mæti með tittlinginn á sér á mannamót.
Oft flækist tittlingurinn fyrir, eða þá verður hann hluti af samskiptunum, rétt eins og lífvera sem lifir sjálfstæðu lífi.
Ég hef ákveðið að fara aldrei aftur á mannamót.
Ég skil ekki í því að ég fari ekki oftar á skemmtistaði, þegar ég fæ tækifæri til að hitta alveg sérstaklega leiðinlegt sauðdrukkið fólk úr fortíð minni. Í gær fór ég að sjá hana Kristin mína Hersch. Með mér í för var týpa, sem hafði fyrir slysni hellt heilum stauk af patchouli olíu yfir sig. Nasa var sneysafullur af týpum, í týpufatnaði með þykk týpugleraugu.
Ég passaði mig sérstaklega á að horfa ekki í augun á einum einasta manni. Ég var að sjálfsögðu líka vopnaður, ef ske kynni að einhver færi að tala við mig.
Blonde Redhead voru einnig með tónleika, og þegar þeir voru hálfnaðir, birtist fyrir framan mig akfeit kona. Hún nálgaðist með andlitið á sér, og horfði í augun á mér. Ég greip þéttingfast um vopnið mitt, ef til þess kæmi að hún annað hvort faðmaði mig, eða kyssti mig. Ég hörfaði undan henni. Ég þóttist í fyrstu ekki þekkja hana, þar sem ég virti hana fyrir mér. En ég mundi eftir henni. Hún vék ekki og að lokum þóttist ég uppgögva hver hún væri, þá reyndi ég að brosa, en ég fann að það bros leystist upp í óviðráðanlegar geiflur. Þá hugsaði ég sem og oft áður um dauðann og hvað það væri nú gott að vera bara dauður.
Hún röflaði einhverja steypu, sem hljómaði eins og 4 rása segulband spilað of hægt. Hún að lokum fór að sinna eiginmanni sínum, sem að mér skilst keyrir fóðurbíl. Þau eyddu það sem eftir var af tónleikunum í að vera öllum nærstöddum til ama og leiðinda.
Þetta er gallinn við Ísland, maður er alltaf að rekast á einhvern sem maður vill helst aldrei sjá aftur.
Doktor Bob er kominn heim í hlað. Ég tók afleggjara af honum, þar sem hann lá í blóði sínu eftir fólskulega árás portkonunnar Fröken Sigríðar.
Fröken Sigríður!
Ég hef vopnast. Haltu hestum þínum innan girðingar, annars skaltu eiga mig á fæti.
Ég hef reynt eitt og annað til að flýja uppruna minn. Ein af vonlausari ráðagerðum til að snúa baki við því menningarsamfélagi sem ég ólst upp í, var þegar ég ætlaði að taka gyðingstrú. Hvernig nákvæmlega mér hugkvæmdist að gera þetta, kann ég ekki fullnægjandi skýringu á. Var þessi ákvörðun mín trúarlegs eðlis, eða fann ég mig knúinn til að snúa baki við land og þjóð? Ég veit ekki, og leita ennþá útskýringa.
Ég reyndar frekar ungur tók eindregið afstöðu gegn þjóðkirkjunni. Ég var tildæmis sá eini í mínum bekk, sem ekki lét ferma sig, og ekki var það nú til að auka vinsældir mínar hjá óbermunum sem sátu með mér á skólabekk. Megi þau öll, fyrir utan fáeina útvalda, þjást af krónískri gyllinæð.
Ástæðan fyrir því að ég er að rifja upp þann tíma sem ég ætlaði að verða gyðingur, er að í morgun vaknaði ég syngjandi “avadim hayinu, hayinu”. Á sama tíma og menn halda upp á krossfestingu Jesú Krists, halda gyðingar upp á þegar Móses þá með búsetu í Egyptalandi, tók sig til og sagði, “Hey! Ég nenni ekki að hanga hér lengur. Þið eruð ömurlegir.” Hann safnaði saman sínu fólki og flúði yfir eyðimörkina til fyrirheitna landsins. Að þessu tilefni er haldið upp á Pessach.
Á Pessach er yngsti fjölskyldumeðlimurinn(að því gefnu að hann sé ekki of ungur), látinn syngja sálm sem kallast “Fjórar spurningar”. Þessar fjórar spurningar eru til að minna gyðinga á sögu þeirra og forfeður. Spurningarnar ganga meira og minna út á mat, og hvers vegna gyðingar leyfa sér ekki að borða kræsingar á þessari hátíð. Yngsti meðlimurinn sem syngur sálminn, skilur ekki hvers vegna þau eru látin éta matzah, sem er einn sá almesti óþverri sem ég hef látið ofan í mig. Jú, ef að matzah er drekkt í hummus, þá kannski er hægt að lifa þetta af.
Þessar fjórar spurningar, eða Ma Nishtana, er sálmur sem mér finnst afsakplega fallegur. Mun fallegri en sá sem ég vaknaði syngjandi. Hér má heyra litla stúlku syngja bæði avadim hayinu og ma nishtana.
http://www.youtube.com/watch?v=cGTJ_1Wl2u8
Á kaffihúsi sitja ónefndir aðilar. Þeir eru nýkomnir af aðalfundi samtaka iðnaðarins.
<Ónefndur 1>: Ég verð nú að segja að fundurinn í fyrra höfðaði meira til mín, en nýafstaðinn fundur.
<Ónefndur 3>: Já, mér fannst spíkerinn ekki tala nógu mikið um lausnina. Hann var alltof fastur í vandamálinu.
<Ónefndur 2>: Sko, það er þannig að þeir sem eru nýkomnir með félagsskirteini í samtökum iðnaðarins, þurfa að heyra eitthvað um lausnina!
<Ónefndur 4>: Já, algerlega.
Ónefndur 5, tekur undir með að kinka kolli sínum. Þjónninn kemur að borðinu. Ónefndur 1, 3, 4, og 5 vilja bara vatnsglas. Ónefndur 2 pantar sér einfaldan kaffi latte.
<Ónefndur 1>: Þetta er einmitt heila málið. Ég veit fyrir mína parta, hefði ég verið nýgenginn í samtökin, og ég hefði setið þennan fund. Ég hefði skilað inn félagsskirteininu umsvifalaust. Og hvar væri ég þá????
Ónefndur 1, fórnar höndum til himins og hlær tilgerðalega.
<Ónefndur 3>: En hvað er að frétta af honum Dúdda? Ég hef ekki séð hann lengi á fundum. Er hann alveg hættur að treysta guði????
<Ónefndur 1>: Blessaður vertu maður, hann Dúddi nær þessu aldrei. Hann Dúddi getur ekki eða vill ekki gefa sig algerlega á vald guðs.
<Ónefndur 4>: Já, hann Dúddi er annaðhvort á leiðinni á fyllerí, eða hann er að berja eða nauðga einhverjum. Annað kemur ekki til greina!!!
Ónefndur 1, horfir með einlægum Bambi svip á félaga sína.
<Ónefndur 1>: Ef ég hætti að treysta guði, þá liði nú ekki á löngu áður en ég væri farinn að berja á mínum nánustu.
Þessi ummæli vekja tafarlaust kátínu, sem verður til þess að allir skríkja þeir af gleði.
<Ónefndur 5>: Ég er farinn að skilja bókina á allt annan máta eftir að ég fór að mæta á Hjallabrekkufundina. Vitiði, þeir segja þar að þeir sem ekki fara Hjallabrekkuleiðina, að þeir komi aldrei til með að vita hver kjarninn í prógramminu er.
<Ónefndur 1>: Ég hef nú heyrt að þessi Hjallabrekkuleið, sé byggð á Colarado aðferðinni, sem komst í móð um og upp úr 1980.
<Ónefndur 2>: Leggja þeir sem fara Hjallabrekkuleiðina mikið upp úr 10, 11, og 12???
<Ónefndur 5>: Nei, en 1,2 og 3 er gert á heilu ári. Enda hornsteinn alls þess sem koma skal.
<Ónefndur 2>: Ég er að nota Hólmagarðaleiðina, sem er byggð á St. Louis aðferðafræðinni. Þið vitið, aðferðin sem Graham Longshot fann upp.
<Ónefndur 5>: Graham Longshot er alger fáviti. Hann stundaði þrettándu reglugerðina stíft í mörg ár.
<Ónefndur 2>: Hann gerði það ekki neitt. Hann var alveg eins klettur í heimadeild sinni. Alltaf í kaffiþjónustu. Sat alltaf á sama stað. Sérstaklega vel af guði gerður.
<Ónefndur 5>: Ég þekki nú hana Kathy Bum Bum, er með hana á msn. Hún segir að Graham sé fokking fáviti. Hann hafi ekki einu sinni lesið bókina.
<Ónefndur 1>: Hey, slakið á. Við erum öll börn guðs.
Ónefndur 2, kreppir hnefana. En nær með hjálp guðs að róa sig niður. Hann tuldrar með sjálfum sér, Guð gefi mér æðruleysi…..
<Ónefndur 1>: Jæja, það er best að koma sér heim til kærustunnar.
<Ónefndur 5>: Ertu kominn með kærustu??
<Ónefndur 1>: Já, eina 17 ára. Alveg frábær persónuleiki. Æðislegan tónlistarsmekk. Mjög þroskuð miðað við aldur. Hún er kominn með 6 mánuði.
Köttur út í mýri, setti upp á sér stýri, úti er ævintýri.
Á nýju Arcade Fire geislaplötunni er aðeins eitt lag sem hægt er að hlusta á. Það er lagið No Cars Go. Þetta lag hefur allt sem prýða þarf sumarsmell. Í þvi er bæði “hey” og “vóvóvóvó”. Restin af Neon Bible er rusl. Eftir Funeral er þetta helaum tilraun til að viðhalda vinsældum. Ég viðurkenni, og ég skil að það er alveg fjári mikið fyrir því haft að endurtaka snilld á borð við Funeral. En þeim tókst það ekki.
When daddy comes home you always start a fight
So the neighbors can dance in the police disco lights
The police disco lights
Now the neighbors can dance
Look at them dance
Hvernig er hægt að endurtaka þetta. Ekki nokkur leið. Verður bara tilgerðalegt.
Ég er núna búinn að hlusta á No Cars Go tuttugu sinnum. Eftir u.þ.b 10 skipti til viðbótar, fæ ég ógeð, og þá er ég búinn að ákveða að hlusta aldrei á The Arcade Fire aftur.
Um miðnættið er ég að hugsa um að baka spelt brauð. Já, svona er nú gaman að vera edrú. En mér er alveg sama, þó það sé gay að baka spelt brauð. Þetta er mitt líf. Burt með ykkur. Já, svei.
Ég er kominn í sumar- og sólskinsskap. Það er eins og verið sé að hleypa út beljum á vorin, þannig líður mér, eins og belju. Þegar ég er hamingjusamur glaður og frjáls, syng ég og tralla. Verður þá oft fyrir valinu Bubbalag, sem hæfir veðri og vindum. Lag vikunnar er að þessu sinni að sjálfsögðu “Sumarið er tíminn”.
Það er eitthvað á þessa leið: “Sumarið er tíminn trallallalla læ, með stúlkunni minni upp á Arnarhól, Ó jááá.” Þar á eftir kemur texti við viðlag, sem ég hef aldrei botnað í. “Þér finnst það í góðu lagi.” Þetta er endurtekið fjórum sinnum, þar til hann syngur “ójááhá”. Það er svo hvernig Bubbelíus syngur viðlagið, sem hefur verið mér ráðgáta, því þegar Bubbi syngur þessar línur þá hljóma þær eins og ásökun.
Ef ég ímynda mér hvað er að gerast í textanum, þá sé ég sjálfan mig að sumri til, allt er æðislegt, ég er ástfanginn upp fyrir haus upp á Arnarhól, meðan háð eru stríð og hungursneyð eykst, og mér sem þykir ekki vænt um neitt eins og rassaboruna á sjálfum mér, stendur slétt á sama og finnst það bara í góðu lagi? Það hinsvegar kemur ekki fram í textanum afhverju Bubbi hljómar eins og hann sé að ásaka hlustandann, fyrir að njóta lífssins, og vera ástfanginn. Það er ekki fjallað um hungursneyð og fjöldamorð. Það er ekki eins og sá er um er sungið, sé að brjóta á einhverjum með því að vera ástfanginn upp á Arnarhól.
En svo þegar ég fer að hugsa það, þá innihalda öll Bubbalög einhverjar ásakanir. Hvort sem lögin fjalla um ástina, guð og lystisemdir lífssins, alltaf er verið að brjóta á einhverjum. Það er rétt eins og það sé algerlega óviðeigandi að njóta sköpunarverksins, án þess að vera sakbitinn og hálf ómögulegur á sama tíma.
Það gerðist aftur. Það sem ég óttaðist mest af öllu. Ég var á hraðferð þegar ég stormaði inn í húsakynni hins opinbera, beint í flasið á Sigurjóni Sighvatssyni, manni sem ég hef elskað og dáð úr passlegri fjarlægð. Ég fölnaði upp, þar sem ég stóð andspænis honum og áður en ég vissi af var ég búinn að pissa í mig.
Ég fékk ekkert að gert.
Ég stóð bara þarna fyrir framan hann og vætti pokabuxurnar mínar fínu og flottu, nýkomnar úr þvotti, straujaðar í bak og fyrir.
Fyrirlitningin leyndi sér ekki hjá þessum mikla meistara. Sjálfur framleiðandinn, af eftirlætis sjónvarpsþáttaröð minni, með hnignun mannskepnunnar ljóslifandi fyrir augum sér.
—————–
Ég held að það sé eitthvað yfirnáttúrulegt við ketti. Kettir vita eitthvað sem við mannfólkið vitum ekki, og þó svo við vissum það, væri okkar með öllu ókleyft að ná utan um þá vitneskju.
Ég fylgist grannt með uppátækjum Mefisto, og hann er í háttalagi, alls ekki ósvipaður E.T sem var og hét hérna um og upp úr 1980.
Það heyrir til undantekninga að Mefisto virði mig viðlits. Hann gersamlega hunsar mig, nema þegar svengdin sækir á hans hátign. Þá kallar hann í mig og fer þess á leit við mig að ég skammti honum dýrindis kattamat.
Á hinn bóginn, þegar ég er eitthvað niðurdreginn, eða veikur eins og um daginn. Kemur hann til mín, klessir sér fast upp að mér og malar, rétt eins og hann sé að sinna mjög mikilvægu verkefni, sem enginn annar geti innt af hendi.
Nú, þegar ég er frískur og FM98.9 hress, vill hann ekkert með mig hafa. “Nei, iss ég hef ekki tíma í að sinna þér. Ég þarf að redda hérna mikilvægum málum, rétt á meðan ég sef næstu 24 klst. Vertu ekki að trufla mig.”, segir hann og bandar mér í burtu með loppunni, fullur af yfirlæti.
Ég fer u.þ.b 15-20 sinnum á dag inn á morgunblaðsvefinn til að afla mér fregna af því hver hafi drepið hvern. Hvernig henni Britney gangi í meðferðinni. Hversu margir hafi sofið úr sér í fangaklefum lögreglunnar, ásamt öðrum uppistöðuatriðum í menningarsamfélagi.
Nú er svo komið að það er einfaldlega ekki hægt að fara inn á morgunblaðsvefinn. Það er alveg sama hversu stór eða lítil frétt er þar birt, undantekningalaust er einhver snillingur búinn að láta í ljós skoðun sína á fréttinni á litla sæta moggablogginu sínu.
Viðbjóður segi ég.
Nokkrir af þeim bloggurum sem eru hvað einna duglegastir að skrifa einnar setningu athugasemdir(one liners) hef ég eytt mörgum árum í að reyna að gleyma, en svo fyrirvaralaust skjóta þeir upp kollinum á morgunblaðsvefnum fullvissir um að það sem þeir séu að skrifa, sé ótrúlega hnyttið og skemmtilegt. En nei. Hnyttnar og skemmtilegar eru þessar athugasemdir ekki, því fer svo fjarri. Ævintýralega ömurlegar, er nærri lagi.
Tökum dæmi. Fyrirsögnin er Ljósbláar kvikmyndir japansks leikstjóra í Fjalakettinum. Athugasemdin sem eyðileggur annars þennan prýðilega pistil kemur frá einhverjum sem heldur að hann sé ægilega fyndinn: “Nú truflast Femmurnar”. Eða þá fréttin um eftirlætið mitt hann Cliff Richards Laus við stjörnustæla , athugasemdin “Wahahhhahahahha”.
Ég læt hér staðar numið. Þörf minni til að pirrast yfir öðrum hefur borið þann árangur, að mér líður snöggtum skár. Ég hef það núna á tilfinningunni að ég sé mun betri en þessir moggabloggarafávitar. Þetta er tilfinning sem endist mér inn í draumalandið. Svo hinsvegar þegar ég vakna á morgun, þarf ég að finna mér eitthvað annað sem ég get bölsótast út. Það ætti að vera léttur leikur, ég er nefnilega að vinna hjá því opinbera á morgun.