SiggiSiggiBangBang

Sá ég spóa suð’r í flóa, syngur lóa út í móa.

Bí, bí, bí, bí.

Vorið er komið víst á ný.

Ísl. þjóðlag / Höf. fáviti.

Já, blessaður veturinn er að verða búinn. Þá kemur vorið.

Þannig er það nú bara.

Ég er offitusjúklingur. Ég fæ ekkert að gert. Rétt eins og um galdra sé að ræða, þá blæs ég út eins og sautjánda júní blaðra, alveg fyrirvaralaust. Sérstaklega þó þegar ég er reglulega óhamingjusamur.

Undanfarna mánuði, hef ég talið nokkuð fleiri kíló, en ég kýs að tala um á mannamótum. Að vera 10 kílóum yfir kjörþyngd, er eitt það skelfilegasta sem ég get hugsað mér. Mér var nefnilega kennt það frekar snemma að feitt fólk er alveg síðasta sort. Viðhorf þau, hafa reynst mér vel í leik og starfi.

Að vísu hef ég fyrir vikið aldrei upplifað að ég sé temmilegur í þyngd. Ekki einu sinni þegar ég vóg 63 kíló, hérna í árdaga, þegar allt virtist miklu betra en það er núna. Kannski aðallega vegna þess að ég vissi ekki betur.

Ég tek eftir fólki eins og mér. Fólk eins og ég, ásamt henni Opruh mín, þar sem öfgarnar leyna sér ekki. Þá á ég ekki við fólk sem er bara alltaf feitt, og það er ekki hægt að merkja neinn sérstakan mun viku til viku. Heldur fólk sem er grannt einn mánuðinn og svo svínfeitt þann næsta.

Enn og aftur er ég orðinn meðvitaður um hverju ég treð niður í kokið á mér. Ég hef af því mikið gaman. Ég hef keypt mér uppskriftabók, og er farinn að kokka upp úr henni nánast á hverju kvöldi. Í þessari meðvitund minni, sem mörgum þykir alveg gersamlega óþolandi, á ég í mestu erfiðleikunum með súkkulaðikökur.
Því er nú einu sinni þannig farið, að það besta sem ég fæ, er massív súkkulaðikaka með rjóma, og jafnvel ískúlu líka. Að neita sér um þetta, er þolraun fyrir mann af mínu sauðahúsi. Ekki bara þolraun, heldur harmleikur.

En ég skal sýna þeim. Helvítis krakkakvékindunum sem stríddu mér í ömurlegum grunnskólanum. Við skulum sjá hver er feitur um fertugt.

Ég hef nefnilega séð þau. Gellurnar orðnar akfeitar kellingar, búnar að hrúga niður börnum. Ég ætlaði að skrifa “með sitthvorum manninum”, en ákvað að sleppa því, vegna þess að ég svo vel af guði gerður. Og ekki eru töffararnir betur á vegi staddir, orðnir feitir og ógeðslegir kallar. Já, ég vona að þið öll með tölu fáið kransæðastíflu og vélindabakflæði.

Ég hef ríka þörf fyrir að þusa og nöldra. Fyrir mig þá koma þus og nöldur fast á eftir því að draga andann.
Á þeim tíma sem ég átti sjónvarp, fékk ég útrás fyrir þessa einkennilegu áráttu. Ég sat þá fyrir framan kassann og reif stólpakjaft við alla þá sem að mínu mati áttu innistæðu fyrir því.

Þegar ég er til vinnu þusa ég og nöldra í hórkonunni henni fröken Sigríði. Hún er gersamlega ónæm fyrir umhverfi sínu, fyrir utan það að vera heyrnar- og sjóndauf. Það er því prýðilegt, og má segja að hún virki sem hálfgerður stuðpúði, allavega þegar það kemur að þusi og nöldri.
En nú er ég búinn að liggja heima veikur í nánda nærri því viku. Ég hef átt í stórkostlegum erfiðleikum með sjálfan mig. Ég hef haft svo mikla þörf fyrir að þusa. Ég á ekkert sjónvarp, og hef ekki átt þessháttar í heilt ár.

Rétt um það leiti sem ég var að hafa til kvöldmatinn, var ég alveg að springa úr pirringi, ég fór leið sem liggur út á lýðnetið prýðilega til að finna mér eitthvað sjónvarpsefni sem ég gæti þusað hressilega yfir.

Fyrir valinu varð Auddi, maður sem ég gersamlega þoli ekki. Hann er með þætti á stöð 2 sem heita “Tekinn”. Ég vissi út á hvað þessir þættu gengu, og þóttist viss að þarna væri eitthvað sem ég gersamlega gæti misst mig í þusi yfir. En nei, nei. Ég þess í stað hló í eins og fífl yfir uppátækjunum.

Þýðir þetta að ég þurfi að hætta að láta mér líka illa við Audda og allt sem hann stendur fyrir?

Ó, mig auman.

Ég hef legið í skítapest síðan á föstudag. Þetta hefur verið öllum ábúendum hér á Óðinsgötu nánast óyfirstíganleg þolraun.
Mefisto litli hefur verið miður sín yfir heilsufari húsbónda síns. Hann hefur eins og húsbóndinn leitað sér huggunar í ofáti, og farinn virkilega að láta á sjá. Samræður okkar tveggja hafa verið gefandi, en jafnframt átakanlegar. Við höfum rætt heimspeki Ibsen, það að mannskepnan þurfi á lífslygi að halda til að komast af. Við vorum sammála um að það skipti ekki höfuðmáli hvers eðlis lífslygin væri, svo lengi sem að þeim er um ræðir sé fært að lifa sig inn í hana og gera hana að kjölfestu lífs síns. Okkur greindi á um nokkur smáatriði sem ég ætla ekki að tíunda hér, en ég verð að segja að stundum efast ég um að kattarkvékindið hafi snefil af tilfinningum.

——

Við horfðum á heimildarmynd eftir Stephen Fry um bi-polar disorder. Stephen Fry er alveg sérstaklega aðlaðandi og afburða greindur maður. Ég hef í kjölfarið á að horfa á þessa mynd komist að því að það er töff að vera manic/depressive, svo ég ætla að stíga út úr skápnum sem ungur maður á uppleið með geðhvarfasýki.

Ég mæli með þessari heimildarmynd, hún heitir The Secret Life Of The Manic Depressive. Hann sjálfur er haldinn þessum geðsjúkdómi. í myndinni gengur hann hreint og heiðarlega til verks. Hægt er að fylgjast með honum þar sem hann dettur í þunglyndispytt, og á meðan hann er að sökkva lýsir hann hugarástandi sínu á . Mjög merkilegt.

——-

Ég hef loksins uppgögvað nýja hljómsveit. Hún er allaveg ný fyrir mér. Hún er bandarísk með rússneskan uppruna og heitir DeVotchka. Þvílíkt eyrnagúmmilaði.

Blogheimur ásamt fréttamiðlum hafa lagst á eitt að úthúða og hæða ónefndan doktor við Háskóla Íslands. Ég persónulega þekki fljótfærni nokkuð vel af eigin rammleik. Þ.e að eitthvað málefni sem mér er annt um geri það að verkum að ég dragi annaðhvort rangar ályktanir, eða að ég dragi réttar ályktanir og bregðist rangt við. Að þessu leitinu til, kenni ég í brjóst um doktorinn. Það geta allir hlaupið á sig. Þar fyrir utan tel ég að það sé nokkuð til í þeim pistli sem hún skrifaði, en ég ætla hvorki að hafa það eftir, né að rökstyðja það. Að mínu mati finnst mér gott að doktorinn hafi skrifað þennan pistil. Hann vekur okkur til umhugsunar um hluti sem við hefðum annars ekki velt okkur fyrir. Við erum fljót að berast með straumnum, hneykslast, öskra, garga, úthrópa, brenna á báli osfrv.

– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –

Ég vaknaði í morgun með ævintýralegan höfuðverk. Ég var ekki búinn að vera lengi vakandi þegar ég fann mig knúinn til að eiga rómantíska stund með klósettskálinni. Að því búnu lagðist ég upp í rúm. Kötturinn minn hann Mefisto, þessi sem ég gerði burtrækan um daginn, fann á sér að ekki var alveg í lagi með húsbóndann. Svo þar sem ég lá á koddanum tók ég eftir því að kvékindið var eitthvað að baxa við höfuð mér. Yfirleitt sefur hann mér til fóta, en er ekki að aðhafast neitt í námundan við hausinn minn. En í þetta skiptið átti hann eitthvað erindi þarna við koddann minn. Ég var með augun lokuð, enda ennþá sárkvalinn. Áður en ég vissi af, var helvítið búið að hlassa sér svo gott sem beint ofan á hausinn á mér. Upp úr því sofnaði ég. Mig dreymdi að mér hefði vaxið sítt þykkt krullað hár. Í draumnum gerði ég lítið annað en að dást að hárinu. Lokkarnir stóðu út í allar áttir. Þegar ég vaknaði upp var hausverkurinn farinn.

Vegna tæprar heilsu hef ég haldið mig heima undanfarna daga, eða síðan á föstudag.
Undanfarnar vikur hef ég verið frekar stúrinn, og þótt lífið alveg ákaflega leiðinlegt. Nema svo gerðust undur og stórmerki. Ég var staddur inn í eldhúsi á kærleiksríku heimili mínu í kringum 19:18 að elda þennan líka prýðilega Dahl rétt, þegar ég áttaði mig á því að ég var farinn að syngja hástöfum fjörgamalt íslenzkt dægurlag. Það byrjar einhvern meginn svona, og ef einhver kann allan textann yrði ég viðkomandi óendanlega þakklátur.

Kannist þið við karla sem að ……….. ……………………
Það vantar spýtu og það vantar sög, það vantar olíu og fjörug lög.

Já allir saman nú.

ÞAÐ VANTAR SPÝTU OG ÞAÐ VANTAR SÖG, ÞAÐ VANTAR OLÍU OG FJÖRUG LÖG.

Ég fór að velta því fyrir mér í tengslum við bók sem ég er að lesa, að í ljósi þess að undirritaður er gersamlega fyrirmunað að vera hamingjusamur í félagi við annað fólk, væri það þá ekki dásamlegt ef hægt væri að verja lífstíð sinni í verkefni eins og að fljúga með geimskutlu til Plúto og tilbaka? Geimskutlur ná c.a 56.000 km hraða á klukkustund. Plútó er í 4,436,824,613 km fjarlægð frá jörðu, svo það tekur u.þ.b tíu ár að skjótast til Plútó, og 14 ár að koma tilbaka. Það eru 24 ár. Ég gæti að því búnu lagst í helgan stein á einhverri mengaðri eyju í karabíska hafinu, þangað til ég færi í áður nefnda skemmtisiglingu.

Little Children er áhrifamikil mynd um hræsni mannfólksins. Í nútíma kvikmyndagerð verður það að teljast til afreka ef áhorfandinn finnur til með aðalpersónunum. Þetta tekst aðstandendum Little Children svona prýðilega. Ég fann meira að segja til með þeirri persónu sem ég vildi síst hafa samúð með.

Myndin sem gerist í úthverfi einhversstaðar í Bandaríkjunum, er um hroka og hleypidóma fólks sem er gersamlega blint á hvernig fyrir þeim er komið. Ömurlegt fólk sem í raun hefur alla burði til að lifa hamingjusömu lífi, en kýs að gera það ekki. Það þarf ekki frekari vitnanna við, því þarna er ég strax búinn að tengja. Ekki að ég búi í úthverfi í Bandaríkjunum, þó munaði mjóu hér um árið. Heldur að mér er nánast fyrirmunað að sjá hversu gott ég hef það. Því að hvernig sem á því stendur, er hamingjan og gleðin alltaf rétt handan við hornið. Það vantar bara herslumuninn. Ef ég ….. ….. og ….. …… þá væri nú gaman að vera til.

Ég hef velt því fyrir mér hvað það er sem gerir mynd góða. Einhvern tímann fór ég á frumsýningu á íslenskri stuttmynd, sem heitir Síðasti bærinn í dalnum. Ég tengdi þar við aðalpersónuna og varð klökkur yfir örlögum hennar. Ég held að fyrir mér sé það merki um vel heppnaða mynd ef ég næ með einhverju móti að tengjast sögupersónunum tilfinningaböndum, helst þannig að ég taki það alveg sérstaklega nærri mér ef eitthvað misjafnt hendir þær.

Þá er þessari kattarómantík lokið. Hingað koma ekki inn fleiri kettir. Þessar viðurstyggilegu skepnur eru ekki húsum hæfar. Ég er búinn að vera að skrúbba og skúra kattahland frá dögun. Sök sér að vera með einn kött, en ég er svo gott sem kominn með alla hverfiskettina inn á mig.
Þar af leiðandi eru hér á hverri nóttu háðir kattabardagar. Og leiðir kvikindið sem birtist hér á mynd, ekki alls fyrir löngu, þann bardaga. Æsingurinn er svo mikill að hlandgusurnar ganga úr þeim í allar áttir. Ég þurfti meðal annars að setja soda stream vélina mína í klór, þar sem hún var útötuð í hlandklessum. Andskotans viðbjóður. Þetta svarar ekki kostnaði.

Ég hef verið lasinn með pest og pirring, og er ég var búinn að skúra í tvígang, féllust mér hendur, og umburðalyndi mitt þvarr. Í framhaldi af því lokaði ég öllum gluggum og opna þá ekki fyrr en ég er búinn að setja upp vírnet til að halda þessum skæruliðum í burtu.

Svona líða árin hjá manninum á móti, svona líða árin hjá helvítis þjóðinni.

Ég skelf og nötra þessa köldu vetrardaga. Þó daginn sé aðeins farið að lengja, er andstyggilegt myrkrið að gera út af við undirritaðan.

En ég er lífseigur andskoti. Þess fyrir utan færi ég ekki að gera hrægömmum samtaka iðnaðarins það til geðs að detta niður dauður. Ég tek ekki upp á því að hrökkva upp af, og staðsetja mig þar með milli tannanna á þessum spekingum. Ég heyri í þeim, þegar ég legg við hlustir huga míns, þar sem þeir sitja á kaffihúsi og tala um mikilvægi þess að vera í tíu, ellefu og tólf, eins og það kallast á tæknimáli.

Þvert á það sem hefur verið orðað við mig er ég ekkert gramur þó svo ég leyfi mér að skrifa svona. Ég veit að það er erfitt að skilgreina tilfinningar, sér í lagi þegar maður er nýbúinn að kaupa sér hlutabréf í samtökum iðnaðarins. En að útleggja allar þær skoðanir sem maður kann að hafa á boðberum sannleikans, sem gremju er langt fyrir utan alla skynsemi.

Ég hef persónulega fyrirhitt alltof marga sem telja sjálfan sig vera handhafa hins gullna sannleiks. Þeir mega allir með tölu hoppa upp í rassaboruna á sér. Hinn eini sanni sannleikur er ekki til. Við vitum ekkert hvað við erum að gera hérna. Við erum flest okkar að reyna að gera vel. En ein aðferð er ekkert heilagri en önnur.

En hvers vegna skrifa ég svona veflóka?

Ég skrifa svona veflóka vegna þess að stundum þá fer fólk alveg andstyggilega í pirrurnar á mér. Það er ekki vegna þess að ég tel mig vera í stakk búinn til að dæma fólk, eða að ég haldi að ég sé betri eða verri en hver annar.

Stundum einfaldlega skortir mig orð, og það eina sem kemur mér til hugar er eitthvað í líkingu við þetta %#!&!#/%!#!#.