SiggiSiggiBangBang

Þessi gullfallega stúlka er sellóleikari hljómsveitarinnar Cursive. Hún á ættir sínar ekki að rekja til neinna drulluháleista, því hún tilheyrir Cohn ættinni, sem er síður en svo ömurleg ætt. Það hefur tekið mig reyndar dágóðan tíma að venjast tónlist Cursive, en ég er núna orðinn gersamlega háður henni. Þetta er ekki þessi hefðbundna sjálfsmorðstónlist sem ég hef lagt hlustir við, heldur er þetta ívið rokkaðra. Þannig var nú það. Blog dagsins er semsagt um tónlist, en ekki hvað ég er frústreraður á ákveðinni manneskju.

Vel á minnst. Í gær hafði við mig samband gömul vinkona mín, sem ég varð svo lánsamur að kynnast fyrir 10 árum á Kibbutz Shefayim. Ég var þar staddur á fyrsta ferðalagi mínu til Ísrael, í þeim sérstaka tilgangi að verða þjóð minni til skammar. Guð sé oss næstur, það eru 10 ár síðan. Mér er alveg um og ó hvað tíminn líður. Það eru einnig 8 ára síðan ég kynntist henni **** blessaðri. 8 djöfulsins ár. Jeminn einasti. Fyndin stelpa hún ****. Ég hef innréttað alveg sérstakt pláss í hausnum á mér fyrir hana og mér gengur djöfullega að segja henni upp leigunni.

Eins grunlaus og ég er um framhald alls á þessari plánettu, þá er ég á því að lífið komi fram við mig af sérstakri fágun þessa daganna. Mér finnst það alveg merkilegt hvað einföldustu hlutir koma mér svona líka skemmtilega á óvart. Ég sé fulla ástæðu til að brosa út í bæði, en hef að sjálfsögðu á fullan vara.

Ég er sérstaklega hrifinn af þessum manni. Hann vill meina að til að halda fólki á mottunni er nauðsynlegt að hafa ofan af fyrir því með allskonar kjaftæði. Fótbolti og annað sjónvarpsefni sérsniðið fábjánum er til þess gert að halda fólki það uppteknu að það sjái ekki hvað er að gerast í kringum það. Ef að fólki líður vel fer það að kæra sig kollótt yfir því þó eitthvað yfirvald kemur því þannig fyrir að það fái svo til hverju sem er framgengt. Fólk verður með tímanum blint og aðalatriðin hætta að skipta máli svo lengi sem það getur holað sér niður eftir erfiðan dag á skrifstofunni með bjór, pizzu og brúnan stælgæja sem er að redda þessu í Miami eða hvar í fjandanum sem einhver er að massa það svona helvíti hressilega. Þetta á þó alveg sérstaklega við um þá sem aðhyllast hverskyns boltaíþróttir. Alveg deginum ljósara að það er eitthvað að karlmönnum sem koma saman til að runka sig yfir öðrum eins ófögnuði. Andskotans pakk. Svo er röddin í honum Chomsky alveg einstaklega falleg. Maður svo gott sem fellur í stafi og frussar þegar þessi maður opnar munninn.

Heiðarlegri tilraun til að brydda upp á pólítík lokið.

Ég á til alveg óeðlilega mikið af viðbjóði og pirring í deginum í dag. Ég á svo mikið af þessu að ég hef ákveðið að gefa með mér allan þennan viðbjóð. Því segi ég “gakk í sjóðinn og tak ykkur hnefa, því sál mín er mettuð og barmafull”.

Það er einmitt talað um það í akademíunni að maður eigi alls ekki að liggja á þessum guðs gjöfum, heldur einmitt að deila þeim með eins mörgum og unnt er. Ég hef haft þetta að leiðarljósi, svo ef einhverjum vantar eitthvað upp á þunglyndið sitt, þá yrði mér sannkallaður heiður í því að bæta því við sem upp á vantar.

Já, ég geri mér grein fyrir því að mér er það í sjálfval sett hvort ég velti mér upp úr ákveðnum hlutum, en oftar en ekki er erfitt að setja botn í mál sem hafa verið viðvarandi í langan tíma. Ég hef ekki trú á því að persóna geti orðið það glymrandi andlega æðisgengin að ekkert bíti á hana. Guð sé oss næstur ef það er orðið keppikefli.

Ég vill mæla sérstaklega með hljómsveitinni Talking Heads sem meðal við grámyglu og skít.

Nýjasta mynd Woody Allen er ekki að fá svo frábæra gagnrýni. Ég hinsvegar er svo ömurlegur að ég get kyngt nánast hverju svo sem hann setur nafn sitt við. Mér finnst hann æðisgenginn. Ég sá Melinda and Melinda í bíóhúsi á 42nd street í New York. Hún varð fyrir vikið mun áþreifanlegri og ekki skemmdi það stemmninguna að eitt atriðið er tekið fyrir framan þetta bíóhús. Ég kann að meta þessa kómísku dramatík hans Woody, þar sem hann segir sögu fólks sem er yfir höfuð alveg hræðilega tilgerðarlegt og upptekið af sjálfu sér. Í gegn skín að hin eilífa ömurlega leit af sannri ást er alveg ótrúlega mikið helvítis kjaftæði. Í það minnsta eru náin kynni tímabundið sæluástand sem er dæmt til að fjara út og deyja kvalafullum og viðbjóðslegum dauðdaga.

Ég er ekki frá því að það sé eitthvað við það að athuga þegar tveir stælgæjar á borð við mig og hóruna hana fröken Sigríði sitja á öldurhúsi á laugardagskvöldi önnum kafnir með ferðatölvu og kennslubók í c forritun. Þetta kann að skjóta skökku við þegar það þykir sjálfsagt að menn af okkar kalíberi, séu uppáklæddir í samsorta silkiskyrtu, með þungan angan af vellyktandi, – tilbúnir að leggja kellingar að velli. Það flokkast undir að vera alvöru karlmenni, af þeirri sort sem er að finna á karlmennskuvefnum www.kallarnir.is. Karlmenni af þeirri tegund sem að mig persónulega hefur alltaf dreymt um að vera, sem er höfuðástæðan fyrir því að ég sæki ræktina grimmt og reyni eftir fremsta megni að ota mínum tota í nærveru þessa manna sem ég horfi ósegjanlega mikið til, dái og þrái…. En nei, allt kemur fyrir ekki. Eins mikið og ég rembist líkt og rjúpa við staur, árangurinn er minni enginn. Ég meira að segja varð var við einn af þessum alvöru karlmönnum á öldurhúsinu. Rokna karlmenni sem ég hef hitt mörgum sinnum í svitafýluræktinni. Hann er orðinn alveg módel fallegur, og kominn með nýja glyðru til að væla í.
En ég…. Nú er svo komið að það sem ég elska mest við helgarfrí er það að ég get sofið út sem er eitt það besta sem ég veit um í þessum vonda heimi.

Mér til sérstakrar gleði fann ég einn vefannálinn minn þýddan og endursagðan á enska tungu. Ég held að við sem tölum tungumálið getum verið sérstaklega ánægð með hversu vel íslenskan skilar sér í þessari fallegu þýðingu.

If only Icelandic literature translated as profoundly as this.

Nú er hráfæði bara málið. Ég sat á sóðabúllu djöfulsins, Grænum Kost um daginn þegar inn kom trúboði hráfæðis. Hann tjáði mér og hinni óforbetranlegu frú Sigríði sem er uppgjafahóra að við værum að láta oní okkur bráðdrepandi viðbjóð sem ætti eftir að skila sér í kvalarfullum dauðdaga fyrir okkur og fjölskyldu okkar. Hann sagði að hann væri allur betri eftir að hann byrjaði
á hráfæði. Að hann væri orðinn meiri mannvinur fyrir vikið og hefði ekki þessa óstjórnlegu löngun til að vinna illvirki í tíma og ótíma. Ég og druslan hún frú Sigríður vorum felmtri slegin yfir þessari yfirlýsingu, þá sér í lagi vegna þess að við höfum orðið þess var að við erum sífellt að
rogast með viðbjóðslegar hugsanir um það hvernig við getum gert einhverjum eitthvað til miska. En nú er okkur orðið það ljóst að ástæðan fyrir því hversu miklir drulluháleistar við erum hefur með mataræði okkar að gera og einasta svarið við þessu er að láta skilyrðislaust af neyslu á soðnum eða
steiktum mat, því það eru afurðir djöfulsins. Ég fæ því reyndar seint gleymt þegar aðalmál málanna hér um árið var að fara í þartilfundið runkbindindi. Það þótti einnig vera sérstaklega við
hæfi að tala um þetta öllum stundum, hvar svo sem maður var staddur. Svo var að þegar maður fyrir
hræðilega slysni hitti einhvern sem setið hafði sömu akademísku fundi og maður sjálfur, þá fór kumpánlegt spjallið einhvern meginn svona fram.

persona non grata #1: Já, sæll vertu.
persona non grata #2: Nei, blessaður.
persona non grata #1: Já og hvað segirðu gott.
persona non grata #2: Bara helvíti gott, ég er nefnilega kominn í runkbindindi.
persona non grata #1: Já há…
persona non grata #2: Já, þetta er besta gjöfin sem ég hef gefið sjálfum mér. Hefur þú ekki prufað að hætta að runka þér?
persona non grata #1: Heyrðu, ég þarf einmitt að drífa mig heim að vaska upp. Bæjó….

Mér tókst að eiga mannleg samskipti í gær án þess að láta út úr mér einhvern viðbjóð. Það þykir furðu sæta hvað ég get verið orðljótur stundum. Ég sem er einlægur og yndislegur, uppfullur af kærleik og skilyrðislausri ást á meðbræðrum mínum. Mig minnir að það hafi verið á mánudaginn sem ég var að spjalla við afar indælan nemanda hér við skólann um lífið, tilveruna, drauma, brostnar vonir og sjálfsmorð, – þegar mér varð á að kalla einhverja illa upp aldna stúlkukind drullukuntu.

Þegar ég fór að hugsa um þetta eftir, þá komst ég að þeirri niðurstöðu að þetta væri nú sennilega ekki nógu sniðugt að nota svona viðbjóðsleg orð og þá kannski sér í lagi þegar maður er að kynnast nýju fólki. Ég sæi mig tildæmis niður á kaffistofu segjandi eitthvað ámóta í viðveru hæstivirts rektors. Hinsvegar þegar rektor er fjarverandi þá legg ég allan minn metnað í að tala sorp.

B hin hressa kíkti á kontorinn hjá mér í gær. Mikið hvað var gaman að sjá hana, hún lítur líka svona ljómandi vel út. Ætli hún sé komin á hráfæði?

Einkennilegt en mér til mikillar furðu varð ég uppvís að lítilsháttar gleði. Ekki samt svo mikið að hægt sé að draga mig i dilka. Bara rétt nóg til að ég brosti aðeins út í annað og hugsaði með sjálfum mér að þetta væri nú bara næstum því þolanlegt. Þetta er að sjálfsögu gersamlega á skjön við persónutöfra mína og ekki laust við að ég færi hjá mér. Og hvar upplifði ég þessar yfirnáttúrulegu tilfinningar. Hvar annars staðar en í súrri svitafýlunni af viðbjóðslegu world class fólkinu. Þegar ég var búinn að brosa/glotta nógu lengi með sjálfum mér fannst mér mál til komið að fara að hatast aftur út í ónefnda persónu vestanhafs.

Ég fór vísindalega í gegnum það hvað ég væri æðislega góður maður og hvað þessi manneskja væri hryllileg.

Þetta líf er nú svolítið skrítið. 🙂

Ég reyndi að endurvekja ástandið í mynd.
Hún ber greinilega þess merki að um ofleik er ræða.

Ég hef í gegnum tíðina verið aðdáandi Roman Polanski, þó svo ég hafi ekki borið mig eftir að sjá allt sem hann hefur gert. Mér minnistæðust er mynd hans Bitter Moon, sem er eina myndin sem ég hef umborið hinn viðbjóðslega Hugh Grant. Konur fengu í þessari mynd uppræsn æru gegn andstyggilegri framkomu hins kaldlynda karlpenings. Peter Coyote leikur amerískan frjálslyndan rithöfund, sem hefur holað sér niður í París vegna þess hversu andskoti veraldarvanur hann er. Það þykir mér eðlilegt, því hvað undirstrikar það betur hversu mikill heimsborgari viðkomandi er en einmitt þessi staðsetning. Kannski svolítið klysjukennt en lýsir vel grunnum persónuleika hans. Í París kynnist hann geypifallegri franskri konu sem hann verður ástfanginn af. Upp hefjast ósköpin öll af óhefðbundnum ríðingum. Þegar kynlífslostinn yfirgefur hið eigingjarna svín, tekur hann til við að pynta stúlkuna með viðbjóðslegri framkomu sinni. Hann er hugsjónamaður og telur að konan velji sér það sjálf að þjást, og að ef hún væri ekki svona heimsk þá léti hún ekki bjóða sér upp á kúgun af því taginu sem hann sérhæfir sig í. Fyrir þá sem ekki hafa séð þessa mynd fer ég ekki lengra, en það er fátt meira frískandi en vel sögð saga um viðbrögð mannskepnunnar við hverskyns þjáningu.
Hvers vegna er mér þessi mynd svona hugleikin um þessar mundir? Engin sérstök ástæða. Ég einungis rakst á umfjöllun um hana í blog heiminum. Mér varð hugsað til þess tíma er ég sá hana fyrst. Viðbrögð þeirra sem stóðu mér nærri voru meira en lítið undarleg.

En guð minn góður, það þarf tvo í tangó.