Fullorðinsleikur

Ekki má rugla saman fullorðinsleik við fullorðinssleik; þar er himinn og haf á milli. Á sunnudaginn síðasta fór ég afmæli til dóttur minnar. Hún er orðin 11 ára gömul og er hin hressasta. Ekki hafði ég setið þarna lengi þegar ég datt ofan í fúlan pytt fullorðinsleikja. Fullorðinsleikur í barnaafmælum fer þannig fram að fólk setur á disk brúntertu og ostarétt, hrærir saman og ræðir ábúðarfullt fullorðinsmál, meðan gúmmilaðinu er skóflað í sig. Krakkarnir hópast saman í einhverju herbergi, og leika sér.

Nú vill svo til að fullorðinsleikir hafa, sökum óskemmtilegra atvika í þjóðlífinu, bætt töluvert á sig af leiðindarstigum. Ef einhverjum dettur eitthvað snjallt í hug, eitthvað líkingarmál eða lýrík, þá skulu allir þurfa að nota spekina til að hljóma gáfulega í leiknum. Gott dæmi um þetta er: “Mér var ekki boðið í partíiið!” eða “Sláum skjaldborg um Ísland/Alþingishúsið/geðheilsuna/whatever!” Það má heyra í mæli fólks, hvaða vefsíður það hefur verið að lesa um hrun gúmmílýðveldisins. Ég heyrði sjálfan mig vitna í Illuga Jökuls(sem mér finnst reyndar alveg prýðilegur), án þess þó að taka fram hver ætti líkinguna: “Á að láta morðingjann, stýra morðrannsókninni?” og um leið og ég endaði setninguna fannst mér ég ömurlegur. Innan í hausnum á mér hljómaði rödd, sem sjaldan þagnar: “Mikið ægilega ertu ófrumlegur!”

Fjórum kúfuðum diskum síðar, eftir að efnahagsmálin höfðu verið rætt í þaula, barst talið að einu og öðru í mannlífinu, þar á meðal að rónum. Mér varð það á að segja að rónar væru betur geymdir á stofnunum. Enn og aftur þyrmdi yfir mig: “Ohhhhh, god, afhverju þurftir þú að segja þetta?” Og það er einkennilegt sérstaklega í ljósi þess að ég hef enga þörf fyrir að gaspra svona. Einhverjum fannst svo ægilega huggulegt að sjá rónana á götum borgarinnar. Ég verð þó að viðurkenna að mér finnst ekkert rómó við róna. Ég hef þó enga þörf fyrir þröngva mínum skoðunum upp á fólk með rustalegu kjaftablaðri. Í næsta barnaafmæli sit ég við krakkaborðið, borða súkkulaðikökur og segi kúkabrandara.