Grunlaus, aum afsökun fyrir karlmann í tilvistarkreppu

“Ertu hommi?” spurði hún, rétt eins og ég hefði með einhverju móti gert mér sérstakt far um að móðga hana.

“Nei, því spyrðu að því?”, mér var reyndar andskotans sama. Það var ekki eins og þetta væri í fyrsta skiptið sem ég heyrði þessa spurningu. Þar fyrir utan þekkti ég þessa manneskju ekki neitt. Hún hafði slegist í för með því fólki sem sat þarna og drakk kaffi. Fólki sem ég þekkti.

“Ég spyr vegna þess, að ég er ekki að fá nein merki frá þér.” svaraði hún og bandaði höndunum í allar áttir, sjálfsagt til að leggja áherslu á mál sitt.
Hvaða helvítis merki á ég að vera að senda frá mér, hugsaði ég, alveg gersamlega grunlaus um hvað málið snerist.

“Nei, ég er ekki að pikka neitt upp frá þér!” sagði hún. Hinar tvær stúlkurnar, sem ég kunni aðeins meiri deili á, litu á hvora aðra og brostu. Ég vissi að þær höfðu átt í ástarsambandi. Einhvern tímann, þegar veröld þeirra var grá og óyndisleg.

“Nei, ég er ekki hommi” sagði ég, “en hafðu ekki áhyggjur, einhverra hluta vegna er ég orðinn nokkuð vanur að fá þessa spurningu.” Ég reyndar hafði aldrei verið spurður að þessu, – ekki í þessu samhengi, og ég skildi ekki hvaða merki ég átti að vera að gefa henni. Hefði ég vitað hvernig ég ætti að kreista fram þessi merki, þá hefði ég hugsanlega gert það. Svona til að taka þátt í einhverju sem ég átti að vera að taka þátt í, en gerði ekki, einfaldlega út af því að ég kunni það ekki.

Eitthvað sem ég gæti mögulega lesið mér til? Gerði hún kannski sjálkrafa ráð fyrir því að ég sem karlmaður reyndi við þær konur sem sátu með mér til borðs?

Var í gangi einhver óskrifaður sáttmáli þess efnis að karlmenn, mættu ekki eiga samskipti við konur án þess að gefa umrædd merki frá sér.

Ég hugsaði þetta, meðan ég myndaðist við að taka einhvern þátt í þeim samræðum sem fóru fram við borðið.

“Ég er að farast úr greddu” tilkynnir hún okkur hróðug. Rétt eins og hún, hefði sagt okkur að hún þyrfti að pissa, og yrði þess vegna að bregða sér frá.

Þá missti ég stjórn á mér. Ég velti borðinu við, reif upp haglabyssuna sem ég hafði keypt mér á ebay, og hóf skothríð. Ég rankaði við mér, þar sem ég stóð með rjúkandi hólkinn. Ég vissi ekki hvað hafði komið yfir mig.

Ég þarf að minnka kaffidrykkju og hætta að borða franskar súkkulaðikökur, hugsaði ég með sjálfum mér, þar sem ég klofaði yfir líkin á leið minni út. Þegar ég kom að útganginum, sá ég plakat hangandi á korktöflu, þar sem auglýstir voru tónleikar með KK.

“Ég læt mig sko ekki vanta á þessa tónleika”, muldraði ég, glaður í hjartanu, fullur af tilhlökkun og áður óþekktum ákafa.