Ljóð um ástina

Hér er svo lítið fallegt ljóð sem ég vill tileinka ástinni:

Ástin
Drulla. Sori. Húðsepi. Ljótt. Ógeð. Andstyggð. Óþverri. Skítlegt. Kúkur. Eigingirni. Endaþarmur. Gyllinæð. Heimska. Sjálfselska. Skítaklepri. Fáviti. Viðbjóður. Legáti. Tíu ellefu og tólf. Drulluháleistur. Hland. Helvíti. Sóðaskapur. Hægðir. Kynfæravörtur.

Á ég að fara út með ruslið ástin mín?

11 thoughts on “Ljóð um ástina”

  1. Ég er búinn að lesa þetta nokkrum sinnum yfir og ég hef sannfærst um að hér er á ferðinni tímamótaverk. Nú verð ég uppgögvaður.

  3. Manni vöknar um augun af lestrinum. Þvílíkur snillingur … þvílík dýpt, þvílíkt tímamótaverk!

    Minnur um margt á Þ.Þ. heitinn:

    Hugmyndaauður minn virðist óþrotlegur, …
    Á pappírinn set ég svona 10% af því, sem mér dettur í hug, er ég skrifa. Ég á oft erfitt að gera upp á milli hugmyndanna. Venjulega renna viðfangsefnin viðstöðulaust upp fyrir hugskotssjónum mínum eins og árstraumur, ósjálfrátt og í réttri röð og reglu. Ég skrifa stanslaust. En síðan ver ég oft miklum tíma í að endurbæta efnið og fága stílinn, því að þar á vandvirkni mín sér engin takmörk, ef annað brýnna kallar ekki að.
    Bréf til Láru

  4. Það er greinilegt af lestri þessa litla ljóðs að harmur er kveðinn að skáldinu.
    Óbeislaðar tilfinningarnar leita útrásar í öllu því sóðalegasta (sjá heiti eins og húðsepi og skítaklepri) og því fyrirlitlegasta(sóðaskapur og sjálfselska).

    En töluorðin ,,tíu,ellefu,tólf´´ snerta hvað mest við lesandanum, vegna þess að það er greinilega óbirtingarhæft. Skáldið skilur því við lesendurna í nagandi óvissu. Hér er á ferðinni maður sem hefur greinilega verið sviptur því sem fleytt hefur mannskepnunni hvað lengst frá örófi alda – sjálfsblekkingunni.
    Og hann reynir að losa sig undan okinu með aðferð nútímamannsins: Að setja vandann í loftþéttar plastumbúðir og fleygja næstu sorptunnu.

    Hér er á ferðinni fríljóð sem ætti aldrei að eignast systkin af neinum toga og skáldið ætti að huga alvarlega að því að fara að stunda bókasöfn í leit að nördastelpu – og sálarró.

    Ég bíð spennt eftir prósaljóðinu:

    ,,Bókaormarnir klöktust út í gærkvöld´´

  5. Þú ert ekkert ljóðaauthority Pétur Geir, þetta er besta ljóð í gervöllum heiminum, og þannig er það bara.

  8. Stórmerkilegt tímamótaverk, minnir á snillinga 19 aldar, þetta er hrein unun að lesa og velta fyrir sér myndrænt. Þetta minnir mig á gömlu góðu dagana í Borg Óttans. Til lukku með þetta.

    Keep up the good work.

  9. Myndin er nú ekki alveg í stíl við ljóðið, finnst þér það? Nema þetta er vísun í ruslið?

Comments are closed.