SiggiSiggiBangBang

Ég hef fengið sérstakt lof fyrir það hversu miklir andlegir yfirburðir mínir eru. Þarna er ekki verið að ýkja né gera of mikið úr. Ég hef allt frá því ég hóf viðskipti í samtökum iðnaðarins vaxið sem andleg, yndisleg og sérstaklega aðlaðandi mannvera með ótrúlega þægilega nærveru. Þetta er umtalað hvarvetna, ímynda ég mér. Það eru hinsvegar ekki allir jafn andlega glæstir og ég, þar ber að nefna tildæmis nágranna mína, en þau eru ekki neitt andleg. Það fer um mig ánægjutilfinning þegar ég hitti þau í stigaganginum eða hér út í porti. Vegna þess að í samanburði við þau er ég andlegur risi. Vitandi af því, líður mér alveg prýðilega innst innan í mér.

Í fullri hreinskilni þá er mér fyrirmunað að skilja hvað það er í sumum tilfellum sem heldur fólki gangandi. Hvaða tilgangi þjónar að halda úti hjónabandi sem byggist á að niðurlægja makann þinn, með svívirðingum og óhróðri. Er það kannski barnanna vegna. Ég get fullyrt við hvern sem er að börnunum er ekki neinn greiði gerður með að eyða uppvaxtarárunum með tveimur fullorðnum einstaklingum sem hafa ekkert betra við líf sitt að gera en að láta sér líða andstyggilega og láta það bitna á hvoru öðru með tilheyrandi hávaða og ofbeldi.

Það kemur fyrir að ég væli stundum yfir því hversvegna staða mín er ekki betri en hún er osfrv. Hvers vegna ég fæ alltaf stóra bólu þegar ég ætla að fara á dansiball að daðra við konur. Hvers vegna ég á ekki íbúð og bíl. Heill heljarinnar pakki af einhverju sem skiptir kannski ekki svo miklu máli, ef þá einhverju. Sumu fólki líður alveg herfilega. Ég heyri það á milli þilja.
Ég á hinn bóginn, geri mér yfirleitt alltaf(samt ekki alltaf) grein fyrir því hvers vegna ég er dapur eða hvað það er sem amar að mér og hvað ég get gert til að betrumbæta ástandið. Það eru bara ekkert allir sem búa svo vel.

Þá er ég hættur að drekka kaffi. Ég á þá bara eftir að hætta að láta út úr mér orð og orðasambönd, sem þykja ekki fín á sannkristnum heimilum. Ég er bókstaflega hættur öllu öðru. Í lífi mínu undanfarin ár hef ég kappkostað við að láta af hverjum ósiðnum á fætur öðrum.

Einn af þeim ósiðum sem ég hef gefið upp á bátinn var vinna mín hjá hinu opinbera. Þann ósið tek ég vonandi aldrei upp aftur.
Fyrir þremur og hálfu ári síðan hætti ég að reykja. Mér flaug það einu sinni í hug að mál væri komið að byrja aftur. Þá var ég staddur í New York City í gríðarlegri ástarsorg. Ég hugsaði með sjálfum mér “Já, nú er rétti tíminn til að byrja aftur að reykja”. Svo þegar ég hugsaði þá hugsun lengra, þá gat ég ekki með nokkrum móti réttlætt það fyrir mér. Sérstaklega ætlaði ég ekki að gera þeim það til geðs, sem ég hafði tuðað í vegna reykinga. Reykingar frá mínum bæjardyrum séð, er eitt það alasnalegasta sem mannskepnan hefur ástundað.

Ég er því orðinn hálfgerður púritanisti. Ég gersamlega leyfi mér ekki nokkurn skapaðan hlut. Ég læt svo gott sem allt á móti mér. Nema í gærkveldi, þá ætlaði bráðaátusjúkdómurinn sem mig hrjáir svo ógurlega að koma mér rækilega fyrir kattarnef. Ég gat bara ekki hætt að éta. Ég var étandi alveg langt fram á nótt. Ég hélt ég myndi éta mig yfir móðuna miklu. Það gerist örsjaldan, að ég sé svo þjakaður af sorg og tómarúmi að ég finn hjá mér þörf að éta á mig gat.
Þar fyrir utan er ég orðinn alveg sérstaklega leikinn í að láta á móti mér hluti.

Ég ætla síðan þegar allt hefur um koll keyrt hætta að anda líka. En það verður nú kannski einhver bið á því.

Ég ætlaði leið sem liggur niður í bæ til að sýna mig og sjá aðra, þegar ég kom auga á eina þá alstærstu bólu sem ég hefur prýtt andlit mitt á þessu annars ágæta ári. Þetta hryggir mig ótæpilega því ég var búinn að hlakka mikið til að sitja í góðum félagsskap, hlæja, gráta og upplifa hvað það er að vera hluti af. En svona er lífið. Siðfræðilega er mér alveg fyrirmunað að vera áhyggjulaus umkringdur fólki sem á í erfiðleikum með að horfa framan í mig, sökum þess hversu illa er fyrir mér komið. Ég vildi óska þess að aðrir hugsuðu eins og ég, og héldu sig heima þegar svona er fyrir þeim statt.

En ég þarf ekki að grenja og barma mér. Því hér fyrir utan gluggann minn er mættur á svæðið harmonikkuspilari. Hann er ekkert lítið hress. Ég hugsa að hann haldi þetta út alveg til klukkan 3 í nótt, þegar lýðurinn er orðinn óalandi og óferjandi sökum drykkju og vímuefnaneyslu. Um síðustu helgi sá ég alveg sérstaklega ófríða pissfulla konu, sem ætlaði í sleik við harmonikkuspilarann, með eða án hans samþykkis. Hann náði með herkjum að stugga henni í burt, við mikinn ófögnuð konunnar. Hún ekkert nema undrunin yfir að hann ullaði ekki umsvifalaust upp í hana.

Ég reyndar fylgdist nokkuð náið með lýðnum fyrir utan gluggan um síðustu helgi. Ég veit eiginlega ekki hvers vegna. Stundum þegar ég er ekki alveg jafn hamingjusamur og ég á að mér að vera, verð ég alveg sérstaklega sorgmæddur að sjá ofurölvi fólk rangla hér fyrir utan gluggann hjá mér langt fram á morgun.

Þetta er skrítið líf.

Ég hef einhvern tímann áður skrifað um störf mín í heilbrigðisgeiranum, sem ég lagði ástund á bæði hérlendis og erlendis. Margir vilja meina að þarna sé um að ræða alveg sérstaklega gefandi og jafnframt þroskandi störf. Ég er þó ekkert svo viss að öll sú reynsla sem er innifalin í því að starfa á öldrunardeildum og heimilum fyrir geðfatlaða sé svo eftirsóknarverð. Eitt get ég þó sagt án þess að ég finni fyrir snefil af efa, að þessi vinna breytti því hvernig ég sé lífið.

Fyrr í kvöld hjólaði ég í gegnum gamla spítalalóð, þar sem ég einmitt vann. Mér varð hugsað til konu sem var í minni umsjá. Ég og þessi kona sem ég ætla að kalla Önnu í þessum pistli náðum reglulega vel saman og vorum mestu mátar. Hún gat hvorki talað né skrifað, svo mest öll okkar samskipti áttu sér stað með allskonar hljóðum og látbragði. Hún var þónokkuð vansköpuð og átti við miklar geðsveiflur að stríða.

Á þessum tíma dreymdi mig eftirfarandi draum. Ég var staddur í gleðskap með fullt af fólki sem ég kunni engin sérstök deili á. Ásýndar sá ég konu sem nálgaðist mig. Hún var rétt rúmlega fertug og leit glæsilega út. Hún var vel til höfð, í svörtu pilsi og svartri skyrtu, alveg áberandi skæs. Hún staðnæmdist beint fyrir framan mig, horfði í augu mér og kímdi, rétt eins og hún vissi eitthvað sem ég hafði ekki minnstu hugmynd um. “Kannastu ekkert við mig”, spurði konan. Hún var með útvarpsrödd, eins og þula eða pólitíkus. “Nei, ég get ekki sagt að ég muni eftir þér”, sagði ég. Ég virti hana betur fyrir mér, en var engu nær. Hún brosti. “Jú, sjáðu til. Ég er hún Anna, þ.e.a.s ef ég hefði fengið að fæðast eðlileg” sagði konan. Það kom á mig. Ég skoðaði hana betur, en gat ekki séð að hún ætti margt sameiginlegt með henni Önnu minni inn á deild, fyrir utan kannski augn og háralit. Hún brosti góðlátlega og hélt sína leið.
Draumurinn endaði, en lifir góðu lífi í minningu minni.

Sá hefur ekki lifað né elskað, sem ekki hefur haft kynni af listamanninum Leonard Cohen.
Sökum þess hversu mikið mér leiddist fyrr í kvöld, skrapp ég í bíóhús með 5 mínútna fyrirvara. Ég sat þar einn við hliðina á fínni frú sem ég passaði mig á að horfa ekki framan í. Ég hélt kannski að ef ég myndi horfa framan í hana, þá myndi hún myrða mig með augunum.
Núna stendur yfir kvikmyndahátíð í Reykjavík og eru þar nokkrar myndir sem ég hef áhuga á, þar á meðal þessi sem ég sá í kvöld sem heitir Leonard Cohen: I’m Your Man. Ég hef lengi verið aðdáandi Leonard Cohen, eða frá því ég var u.þ.b 15 ára. Um það leiti sem ég uppgögvaði hann, kom hann hingað til landsins og hélt tónleika sem ég því miður varð af.
Ég eins og svo margir aðrir, varð fyrir miklum áhrifum frá honum. Ég lét mig dreyma um að flytja til Montreal, búa í iðnaðarhúsnæði, með blikkandi neonskilti fyrir utan gluggann hjá mér. Drekka rauðvín dægrin löng og skrifa bókmenntir. Draumur minn var allur í svarthvítu.
Leonard Cohen er frá mínum bæjardyrum einn af þessum mönnum sem virðist lífinu mikilfenglegri. Hann er það að sjálfsögðu ekki. Hann hefur þó verið tekinn í einhverja óskilgreinda gúrúatölu, ekki bara sem tónlistarmaður heldur líka sem manneskja. Ég sé alls ekki eftir að hafa farið á þessa mynd, en ég hefði kosið að sá sem gerði myndina hefði vandað sig aðeins betur og verið kannski aðeins frumlegri í klippingu og eftirvinnu. Einnig þoldi ég illa að sjá í endann á henni að róninn hann Mel Gibson var einn af framleiðundunum. Mel Gibson er einn af þeim mest óþolandi mönnum sem til er í sjóbissnessnum.

Þá er liðið hálft ár síðan ég kastaði sjónvarpstækinu mínu á dyr. Í tilefni af því ætla ég að verðlauna mig og eyða öllu sparifénu mínu í 42″ plasma sjónvarp með 8 cyl turbo V vél. Nú verður sko gaman. Þetta gerir það sjálfkrafa að verkum að ég fer ekki út úr húsi næstu daga, jafnvel vikur. Nei, ég kaupi ekkert sjónvarp. Ég hvorki hef áhuga á því, né tel ég að það sé til hagsbóta fyrir heimili mitt. Það er þó ekki svo að ég horfi ekki á einstaka ruslþátt í tölvunni minni. Ég var tildæmis rétt í þessu að horfa á sorpþáttinn Rock Star Supernova. Lágkúrulegt drasl. Ég verð þó að viðurkenna þó svo ég sé endalaust að setja sjálfan mig á stall, að ég finn fyrir einhverju einkennilegu stolti sem ég kann enga skýringu, yfir velgengni hans Magna okkar.

Ég horfi á fréttatíma sjónvarps, ekki NFS. Þar fyrir utan horfi ég á eina og eina biómynd. Ég þarf þó að hafa sterkan grun um að myndin sé góð og að hún höfði sérstaklega til mín. Ég er á þeirri skoðun að of mikið sjónvarpsgláp sé mannskepnunni einfaldlega ekki holl. Ég hef fundið fyrir því að þar sem sjónvörp eru í gangi er töluverð hætta á að ég missi mig ósjálfkrafa inn í dagskránna, án þess að hafa svo mikið sem snefil af áhuga fyrir henni.
Er ég hamingjusamari eftir að ég hætti að hafa sjónvarp á heimilinu? Nei, ekki get ég nú sagt það. Mér gefst bara meiri tími einn með sjálfum mér. Tími til að hugsa einhverja vitleysu. Eins hver sé tilgangurinn með þessu jarðlífi og annan eins ómerking. Ég les reyndar í bókum, mér til mikillar skemmtunar. Stundum hlusta á ég á tónlist. Ég læt mig dreyma. Ég sef.

Ég fór með dóttur minni á Pizza Hut á sunnudaginn. Vegna þess að ég er í eilífu aðhaldi pantaði ég mér Ceasar kjúklingasalat. Ég hugsaði með sjálfum mér “prótein” og “salat” og fékk út ásættanlega útkomu. Dóttir mín sem er betur að sér í Pizza Hut fræðum pantaði sér pizzu. Ceasar salatið mitt var viðbjóður og tel ég mig ekki vera ósanngjarnan þegar ég segi að mig hreint og beint langaði til að kasta því umsvifalaust upp. Af virðingu við dóttur mína hélt ég salatinu niðri, en hafði orð á því að það væri viðurstyggð. Hún sagði mér að ég væri fífl að panta ekki pizzu á pizzastað. Jæja, hún sagði nú kannski ekki að ég væri fífl, en hún hafði orð á því að best væri að kaupa pizzu á Pizza Hut.
En eins einkennilegt og það nú hljómar, hélt ég áfram að gleypa salatið. Því meira sem ég át af því, þeim mun meira varð mér bumbult. En ég gat ekki hætt. Ég hreinsaði diskinn minn, eins ég hefði verið að læsa tönnunum mínum í eitthvað það almesta lostæti sem ég hef á ævinni minni smakkað. Ég lét ekki þar við sitja, held tók til við að éta pizzuenda af disk dóttur minnar. Það var rétt eins ég væri andsetinn. Allt þetta vibbilaði settist á mjöðm mér og læri.

Þetta gerir það að verkum að ég ætla ekki út úr húsi næstu daga.

Þá er blessaður veturinn kominn. Hann kemur til með að endast okkur hér á ísklump, næstu 9 mánuði. Meðan við íslendingar njótum veðursins yfir vetrarmánuðina, leyfum við okkur að hlakka til, því þegar vetrartíð er lokið kemur eitthvað sem við hér í rassgati kjósum að kalla sumar. Við köllum það einungis sumar vegna þess að það spannar mánuðina júní, júlí og ágúst. Veðrið er mjög svipað og yfir vetrarmánuðina, nema að trén laufgast, grasið grær og fáeinir villuráfandi fuglar frjósa í hel. Þrátt fyrir að það sé ekki verandi hér vegna ansdtyggilegs veður erum við í fjórða sæti yfir hamingjusömustu þjóðir heims.
Ég var ekki spurður í þeirri könnum, svo mikið er víst. Ég sem hélt ég væri miðdepill alls sem skipti máli.

Í dag er sunnudagur. Samkvæmt mínum útreikningum þá er mánudagur á morgun. Þegar ég vann hjá hinu opinbera voru mánudagar ógeðslegir dagar. Núna vinn ég hjá súperkúl fyrirtæki sem kallar ekki allt ömmu sína. Þetta súperkúl fyrirtæki er stofnað til höfuðs stóru, ljótu og bólugröfnu fyrirtækjunum sem framleiða ekkert nema kúk. Það kann að þykja einkennilegt að ég taki svona til orða. Best þykir þó að skafa ekkert utan af því þegar koma á sannleika málsins áleiðis. Þá er einmitt gott að nefna eitthvað eins og kúk, því það vekur tafarlaust athygli. Kúkur snertir líka streng í mannfólkinu sem kemur því án nokkurra véfenginga í hátíðarskap.

Hjá hinu opinbera voru allir alltaf rétt í þann veginn að fara að drepa sig. Ég sá lífið hjá mörgum góðum drengnum fjara út í vinnu hjá hinu opinbera. Það var engu líkara en allir lögðust á eitt að gera þetta að einum af þeim mest óaðlaðandi vinnustað fyrr og síðar.

Súperkúl fyrirtæki einkennast af mikilli gleði og söng. Ég og portkonan frú Sigríður syngjum okkur í gegnum hvern daginn á fætur öðrum. Það er gott fyrir sálina. Af þessum sökum, hlakka ég til að mæta í vinnuna á morgun. Það verður gaman að sjá hana frú Sigríði, því þó hún sé drullukunta, þá er hún alvöru manneskja að innsta lagi. Manneskja sem ég elska og dái.

Frú Sigríður, þú ert æði.

Life is a sexually transmitted disease.
R. D. Laing

Þetta er mikil prýðis tilvitnun. Ég rakst á hana þegar ég var að leita að tilvitnuninni Life is just a damed thing after another! eftir Elbert Hubbard.

Ég er að hlusta á Eckhart minn Tolle. Hann er að tala um lífsviðhorf. Ég fór að hugsa það í gær hversvegna ákveðnir hlutir í mínu lífi gerðust einfaldlega ekki. Hvort það gæti verið að þeir ættu alls ekki að gerast.

Ég sá myndina Lady in the water í gærkvöldi, með ágætis fólki. Mér fannst svo margt í þessari mynd ekki stemma eða vera of langsótt til að ég geti sagt að þessi mynd sé góð. Hann fær þó plús fyrir frumleika, jafnaldri minn hann M. Night Shyamalan.

Eitt og annað í myndinni gerði það þó að verkum að þegar ég var kominn heim í hlað, fór ég að velta fyrir mér tilgangi þessa lífs. Það er nefnilega svo að sumt af því sem gerist eða gerist ekki virðist vera nánast of ævintýralegt til að einhver eða eitthvað hafi ekki komið að því með einhvern fyrirfram ákveðinn tilgang í huga.

It’s not true that life is one damn thing after another; it is one damn thing over and over. sagði Edna St. Vincent Millay.

Ég ítreka að þetta eru ekkert endilega viðhorf mín nú á dögum. Ég finn mig þó stöku sinnum í þessum pytti neikvæðninnar.

En nú er ég að íhuga að skreppa til Grænlands.

Krúttíbollan hann Fóstradamus hefur hafist handa við blog. Þess ber að geta að Fóstradamus notar hið margumrædda veflókakerfi pymazine til að koma skilaboðum áleiðis á alnetinu ógurlega. Hann er enginn aukvisi og því síður eftirbátur. Ég er ekki alveg með á tæru hvort er verra, að vera aukvisi eða eftirbátur. Ég veit bara að hann Fóstradamus minn er hvorugt.

Even though living in Laugavegur can be intolerable during the weekends, while the drunks roam the street. It has the potential to become very lively and enjoyable in the daytime. This afternoon, when returning from my office a few bands performed outside my window. The one in the picture is a band called Mammut, of which I know no details of.
Laugavegur is vivid.
Almost every parade there is strolls down this street. I have a coffeehouse right opposed to my window. I get to see all kinds of events take place. Some are nice, and others are not. Still I love it. I’m sad to say that in the coming february I will have to move. Some man with dough has bought the building and he will demolish it. I will surely, surely miss it.