SiggiSiggiBangBang

En að halda úti bloggi, sem heitir tildæmis “þarmastytting.blog.is”, eða “gyllinæð.blog.is” og skrifa þar níð um gyðinga, eða búddista. Er það ekki hipp og kúl?

Kleppur er víða, ekki aðeins spítali, ekki aðeins höll, heldur mynstur ofið úr þráðum svo fínum að enginn greinir þá, hvorki keisarinn né börnin, hvorki ég né þú.

Mónólókur er afskaplega áhugaverð tegund af manneskju. Mónólókurinn er aldrei fyllilega sáttur í samskiptum sínum við aðra, nema hann nái að yfirgnæfa viðmælendur sína með misskemmtilegu orðagjálfri.

Orðaforði Mónólóksins inniheldur oft framandi orð sem sótsvartur almúginn getur ekki einu sinni stafað í gúgúlleit. Orð eins og quintessential og debat; “áhugavert debat það” eða “þetta er ekkert annað en quintessential” gæti mónólókurinn tekið upp á að segja hátt og snjallt með djúpri karlmannlegri röddu. Viðstaddir hrökkva í kút og skilja það strax að ekki borgar sig að véfengja, né storka Mónólóknum. Hann gæti þá tekið upp á að nota enn flóknari orð í þeim tilgangi að þagga niður í nærstöddum.

Þegar Mónólókurinn hefur rutt öllum þeim úr vegi, sem mögulega geta ógnað tilveru hans, tekur Mónólókurinn til óspilltra málanna. Ef vel er að gáð er greinilegt á öllum hans tilburðum að hann hefir æft orðræðuna fyrir framan spegil, eða reynt hana á maka og börnum.

Þegar svo fer að líða á sjálfshyggjurunkið og sýnihyglina, er gott að finna sér svokallaðan hamingjureit. Að láta hugann reika og grafa upp einhverja fallega minningu, sem yljar manni um hjartaræturnar, rétt á meðan Mónólókurinn lýkur sér af. En hafa skal gát á, því Mónólóknum er umhugað að á hann sé hlustað. Hann fylgist með mikilli ákefð, hvort athygli áheyrenda sé óskert. Ef hann er svo fullviss, heldur hann ótrauður áfram. Ef honum finnst athyglinni ábótavant, hækkar hann róminn og sækir í sig veðrið.

Hann skal líka eiga síðasta orðið í hverskyns samræðum, þ.e.a.s ef svo ólíklega vilji til að til verði samræður þar sem fleiri heldur en bara Mónólókurinn talar. Ef einhver leggur orð í belg, ég tala nú ekki um ef einhver á frumkvæðið af því að stofna til umræða, þá snýr Mónólókurinn upp á sig, dregur athyglina að sér með að þykjast hafa staðfasta skoðun eða kunnáttu á hverju svo sem um er rætt. Þannig tekur hann umræðuefnið, gerir að sínu. Hann fjallar um umræðuefnið frá hinum og þessum hliðum alveg burtséð frá því hvort hann hafi kynnt sér það, hann skeytir síðan við kjaftablaðrið niðurlag, þannig að öllum finnst að umræðuefninu hafi verið gerð frekar góð skil, því að það sem Mónólókurinn hefur að segja er að hans mati algerlega tæmandi og engin ástæða til að ræða það eitthvað frekar. En Mónólókurinn áttar sig ekki á því að við munum öll deyja á endanum og þá verður öllum skítsama hvað hann sagði og hvað hann lagði á sig til að geta hlustað á sjálfan sig tala.

Af öllum dásamlegu persónunum í Boston Legal, samhæfi ég einna best með Jerry Esperson. Jerry er með Asperger heilkenni. Hann skarar framúr í bóklegri lögfræði, en er alveg laus við alla óþarfa félagsfærni. Vegna vanhæfni í mannlegum samskiptum og stundarbrjálæðis er Jerry gert að hætta hjá lögfræðistofunni sem þættirnir gerast á. Hann ákveður þá að taka sig á í mannlegum samskiptum og gengur til sálfræðings, sem beitir hugrænni atferlismeðferð til að hjálpa Jerry að fóta sig í samfélagi við annað fólk. Eftir að hafa verið í nokkrar vikur í meðferðinni, ákveður Jerry að heimsækja gamla vinnustaðinn, til að sýna fyrrum kollegum sínum hversu vel meðferðin gengur.

Tók mig til og vann eitt níunda spor í dag. Mikið líður mér alltaf vel eftir svona níundu spor.

Brauð dagsins var aðeins of lengi í ofninum. Ég hef því sett mig í samband við mann sem mér er í nöp við. Við ætlum að hittast síðar í dag. Hann heldur að ég sé honum vinveittur, en því fer fjarri. Þegar hann á síst von á, tek ég undan jakka mínum brauðhleifinn og lem hann í klessu. Já, honum var nær að _________________ því nú ____________ og _____________ , hér læt ég ekki staðar numið og ________________ muhhahhahhahhahhaha.

Lumière bræður voru með þeim fyrstu til að þróa filmuvél, sem ekki bara var hægt að taka upp á heldur var líka hægt að nota hana til framkalla og svo sýna filmuna. Fyrsta myndin sem tekin var upp með þessari tækni, var síðan sýnd almenningi 28. desember 1895 og er miðað við þessa dagsetningu, þegar talað er um upphaf kvikmyndasögunnar.

Árið 1995 voru 40 þekktir leikstjórar fengnir til að búa til stuttmynd með upprunalegri Lumiere filmuvél.
Leikstjórarnir voru bundnir eftirfarandi skilyrðum:

#1 – Myndin mátti ekki vera lengri en 52 sekúndur.
#2 – Ekki mátti notast við hljóð tekið upp samtímis myndinni.
#3 – Myndina mátti ekki taka í fleiri en þremur tökum.

Vinsælt varð meðal þátttakenda að blanda saman nútíma og gamla tímanum í sömu töku.
Meðal þeirra sem tóku þátt voru Wim Wenders, Spike Lee, Liv Ullman, Lasse Hallstrom, Peter Greenaway.

Hér gefur að líta á afrakstur David Lynch. Til að ná fleiri atriðum í einni töku kom hann fyrir nokkrum leikmyndum í sama rými. Á milli atriða ýmist hylur hann linsuna, eða kveikir í einhverju fyrir framan hana, meðan hann færir sig yfir á næstu leikmynd. Þess vegna myndast frekar langt bil á milli atriða, sem eykur bara á undarlegheitin.

En söguþráðurinn er sem hér segir: Kona finnst dáin í sveitinni, hún hafði áður verið brottnumin af geimverum og þvinguð til að starfa sem nektardansmær í fiskabúri. Rétt áður en hún drukknar í fiskabúrinu, hugsar hún heim í hlað, þar sem hún drekkur tei með vinkonum sínum úr hástétt. Þegar fjölskyldu hennar er tilkynnt um andlátið, verður henni um og ó.

Ef einhver heldur að hann skilji stuttmyndina betur en ég, þá er opið fyrir athugasemdir.