Djembe og við erum þjóðin

Hlið við hlið stóðu íslendingar, sem undir venjulegum kringumstæðum hefðu ekki yrt á hvorn annan, og slógu magnþrunginn byltingartakt – séríslenskan rutma, gegn hinu spillta authorítet sem lagt hefur landið okkar í rúst.
Mótmælin, þá þrjá daga sem ég mætti, er viðburður sem ég mun ekki gleyma svo lengi sem ég lifi. Ég kenni í brjóst um þá sem sátu heima, þusuðu eins og moggabloggarar og neituðu sér um að taka þátt í einum af merkilegustu viðburðum Íslandssögunnar. Ég ímynda mér að það sé svipað og að hafa verið uppi á sjöunda áratugnum, búsettur í Saugerties, New York, en misst af Woodstock hátíðinni, sem var haldin í aðeins 40 kílómetra fjarlægð.

Stéttaskipting, eða hver þú ert, hvað þú heitir, hvernig þú lítur út – hætti að skipta máli við mótmælin á Austurvelli. Þarna var samankomið fólk úr öllum stigum þjóðfélagsins, sem átti það sameiginlegt að hafa fengið nóg af þeim skít sem valdamenn hafa sótt í rassaboruna á sér undanfarin ár og makað framan í þjóðina.

Hvað um það. Ég finn ekki hjá mér þörf til að endurtaka eitthvað sem poppskáld hafa sagt á litríkari og ljóðrænni máta en mér er fært. Það var annað sem ég uppgötvaði í mótmælunum. Ég komst að því að það er beinlínis frelsandi fyrir mannshugann að slá takt, hvort sem það er tromma, eða makkintoss dós. Ættbálkastemningin, dansinn og gleðin, þrátt fyrir erfiða tíma, – gaf anda mínum vængi.

Í desember sá ég mynd sem heitir The Visitor. Hún er um prófessor í hagfræði(Walter Vale), sem lifir lífinu sofandi. Hann er stífur og formfastur, og hefur átt fáa gleðidaga síðan konan hans dó. Hann er í raun fangi sjálfs síns. Fyrir hendingu kynnist hann manni(Tarek Khalil), sem kennir honum að slá á djembe trommu. Hér má sjá brot, þar sem Tarek sýnir Walter hvernig á að handleika trommuna:

[media id=205 width=520 height=390]

Eftir að hafa æft sig, fer Tarek með Walter á uppákomu í Central Park, þar sem djembe trommarar safnast saman og slá taktinn. Hann er smeykur við að setjast með þeim, en lætur sig þó hafa það.

[media id=206 width=520 height=390]

Í dag greip mig æðisgengileg löngun til að keyra sem leið liggur til hrokapunganna í Tónastöðinni og kaupa mér Djembe. Því miður, eða sem betur fer, var búið að loka. Ég hef eytt kvöldinu í að kynna mér betur þessa tegund af trommu. Ég vissi tildæmis ekki að tromman héti Djembe, sem dregur nafn sitt af málshættinum: “Anke dje, anke be” á bambarísku sem þýðir bókstaflega “sameinumst öll”. Dje + be, verður einhverra hluta vegna að djembe. Ég vissi ekki heldur að til er búð á Klapparstígnum sem selur hljóðfæri úr þessum hluta heimsins. Þannig að eftir helgi ætla ég á Klapparstíginn að festa fé í djambe, að því gefnu að hún kosti ekki aleigu mína. Ef ég kemst hjá því að fara í Tónastöðina, þá get ég glaður við unað.