Félagsleg þroskahefta

Eins og áður hefur komið fram á vefsetri mínu er ég ekki áhugamaður um stangveiðar. Ég ætla ekki að fara að taka upp á því að rökstyðja andúð mína á stangveiðum. Ég er ekki vanur að beita rökum þegar kemur að kreddum sem þessum og ekki ætla ég að reyna að útskýra þessi sjónarmið af einhverri skynsemi.

Ekki er nóg með mér hryllir við stangveiðum heldur hef ég ímugust á hverskyns boltaíþróttum. Það eru þessvegna ekki miklar líkur á að til mín sjáist á ölkrá, þar sem boðið er upp á beinar útsendingar af knattleikjum. Enn síður færi ég á völlinn með kynbræðrum mínum, til að sýna liðinu – sem við höfum sameinast um að hafa dálæti á – stuðning. Ég hata fótbolta og boltaíþróttir svo mikið að það jaðrar við heilabilun.

Svo þegar ég fer að hugsa þetta aðeins betur, þá man ég ekki eftir neinu áhugamáli – sem ég hef tileinkað mér – sem ég hef getað notað til að tengjast karlmennsku minni.

Ég hef reynt við eitt og annað sem flokkast undir karlaáhugamál. Þegar ég var í kringum tvítugt þá rembdist ég hvað ég gat við að hafa áhuga á bílum og bílaviðgerðum. Eins og oft áður var ég í tilvistarkreppu og taldi að ef ég reyndi með einhverju móti að tengjast mínum innri karlmanni, þá myndi mér jafnvel líða ögn betur. Þar skjátlaðist mér hrapallega; smurolía, gírkassar og spindilkúlur urðu ekki til að bæta geðheilsu mína.

Ég hef líka reynt að leggja ástund á einskonar jaðarsport. Á gamalsaldri lét ég hafa mig út í að sanna karlmennsku mína með því að stökkva niður í hyl á Kjalarnesi. Enn og aftur var mér mikið í mun að tengjast minni innri karlmennsku. Eftir að hafa stokkið fram af fjögurra til fimm metra háum kletti, var ekki laust við að ég bæri mig ögn betur. Mér fannst ég öllu karlmannlegri; gott ef að rödd mín dýpkaði ekki eftir þetta frækilega afrek. Ég bar mig mannalega en þeim sem með mér voru þótti frammistaða mín einskis virði, því þarna var enn hærri klettur; heilir ellefu metrar. Tveir úr þessum hóp voru búnir að stökkva fram af þeim kletti. Ég hugsaði með sjálfum mér að ég gæti ekki verið eftirbátur þessarra manna. Annar þeirra var yfirlýstur hálfviti og ég gat engan veginn látið það spyrjast út að hann hefði stokkið ellefu metrana en ekki ég. Það fór því svo að ég lét vaða. Ég hugsaði ekki mikið um hvað ég væri að gera, enda borgar sig engan veginn að blanda skynsemi og karlmennsku saman. Búmm, bamm, splass, – eitthvað lenti ég illa, því ekki bara uppskar ég fagurt brunasár af þeim núningi sem varð þegar ég skall á vatninu, heldur splæsti ég líka í heimsókn á bráðamóttökuna með þetta líka fyrsta flokks rifbeinsbrot, sem tók heilar sex vikur að gróa. Karlmannlegt ekki satt?

Á þeirri stundu ákvað ég að hin svokallaða karlmennska væri ekki fyrir mig. Enda hvað í andskotanum er karlmennska: Heimska og fávitaháttur?