Engin hugsun er jafn notaleg og sú hugsun að einn sólríkan dag muni hjartað í brjósti mér hætta að slá og ég fái að deyja. Ég veit ekki hvers vegna, en ég held að flestir ímyndi sér að sólin skíni og fuglarnir tísti á þessum degi. Það er ósköp skiljanlegt. Ef sálin á að geta ferðast klakklaust alla leið upp til himna, er betra að veðrið sé gott. Ég ætla allavega að reyna hvað ég get til að deyja á góðviðrisdegi.
Mörgum, sem ég hef mætt á lífsgöngu minni, finnst einkennilegt að jafn ungur maður og ég hugsi jafn mikið og ég geri um dauðann – hlakki jafnvel til. En auðvitað hlakka ég til! Ég hlakka til að eldast og ég hlakka til að deyja. Ég fæ mögulega svar við einni stærstu spurningu lífsins. Spurningu sem maðurinn hefur spurt sig, allt frá dögun mannkyns og enginn kann að svara. Já, dauðinn er sannarlega tilhlökkunarefni. Ég get ekki beðið. – Ég get samt alveg beðið. Ég veit að það liggur fyrir að ég verði manna elstur. Alveg í minni óþökk. Ég á eftir að lifa alla. Ellinni ætla ég að eyða í að pissa á leiði þeirra sem ég kann illa við.
Oftast leiðist mér lífið alveg ægilega og hef heldur ekki verið neitt sérstaklega feiminn við að viðurkenna það. Það verður mér því kærkomið að losna úr þessari prísund sem mér finnst ég hafa verið ranglega dæmdur í. Ég bað ekki um þetta, svo mikið er víst. Hver, sem ég svo er. En ég veit ég er ekki einn um þessa hugsun. Ég sé það þegar ég horfi í kringum mig. Þjakað einmana fólk. Dapurlegt, ekki satt?
En ég má passa mig að flíka ekki um of, þessum hugðarefnum mínum. Það þykir nefnilega ekki heilsusamlegt að horfa á lífið með þessum hætti. Það eru til allskonar sjúkdómsheiti fyrir fólk sem í heiðarleika viðurkennir að lífið sé í raun helber þrautganga og þjáning. Þrátt fyrir að flestir — nema þeir sem eru snillingar í að uppdikta einhvern tilgang með þessu brambolti — þjáist.
En þó svo ég hugsi eins mikið og ég geri um dauðann, þá ber ég mikla virðingu fyrir lífinu. Það sama verður ekki sagt um þá sem þykjast vera þess megnugir að gagnrýna mig fyrir skort á jákvæðni og fallegum gúllí gú lífsviðhorfum. Þeir hinir sömu, bera oft enga virðingu fyrir líkama sínum og gera honum erfitt fyrir með reykingum, drykkju, hreyfingarleysi og óheilbrigðu matarræði. Ég hleyp, drekk ekki, reyki ekki, borða hollan mat, hugsa fallegar hugsanir, allt í þeim tilgangi einum að auka lífsgæði mín og fyrirbyggja að ég þurfi hjálp á klósettið þegar árin færast yfir. Ég þarf líka að vera í toppformi þegar ég þræði kirkjugarðanna á tíræðisaldri. Einhver þarf að pissa á öll þessi leiði.
takk fyrir þessa notarlegu lesningu. gleður hjarta mitt og sál.
Já, þessi leiði pissa ekki á sig sjálf.
Mér finnst einhvernveginn eins og tilgangur lífsins sé innra með manni, Ég held að þú sért að leita of langt yfir skammt. Og að tilgangur lífsins sé kannski ekki alveg eins dramatískur og óskiljanlegur og þú gefur það út fyrir að vera.
Þetta eru nú samt bara mínar hugsanir, veit ekki hvort eitthvað mark er á þessu takandi þar sem að ég er nú bara svona pínu gúllígú.
Kveðja
Dagbjört
Já það gleður mitt litla hjarta að þú ætlir að koma með mér í gylta sturtu, en verst að ég fæ líklega ekki að njóta hennar á sama máta og þú.
Lestu Power of Now eftir Eckhart Tolle og New Earth eftir sama höfund. Þær opnuðu mér nýja sýn fyrir 6-7 árum og lífið hefur ekki verið samt síðan.
Orð þín, sýn og skilningur á lífinu og tilgangsleysi þess eru alveg 100% í takt við orð Buddha um gang lífsins…án vakningar.
Dauðinn er hluti af lífinu og því ekkert að óttast. Fæðing, öldrun, hrörnun og dauði er gangur lífsins og það er miklu betra að vera meðvitaður um þetta á þessarri göngu og hugleiða það reglulega. Slíkar hugleiðingar vekja hjá manni þakklæti og auðmýkt og æðruleysi gagnvart því sem óhjákvæmilega vofir yfir.
Það þarf mikinn heiðarleika og sterk bein til þess að geta séð hlutina eins og þeir eru, án þess að velja leið ignorance og illusion.
Ég er eins og þú, hef hugsað um dauðann og lífið í samhengi frá því ég var 8 ára gamall. Þetta varð mér áfall næstu árin, að gangur lífsins væri svona “ómerkilegur” og að þetta væri allt.
Gangur lífsins hefur ekkert breyst en sjónarhorn mitt á það ferli hefur breyst frá vonleysi yfir í þakklætir.
Ég held og veit að dauðinn er jafn mikið fagnaðarefni og fæðing, ekki síðri, og menn hafa ekkert að óttast. Ekki vegna þess að það sé eitthvað hinu megin, það held ég ekki, heldur hitt að þetta er allt saman flæði þar sem allt er tengt hvort öðru. Ég var til áður en ég fæddist og ég verð til í einhverri mynd eftir að ég fer. Hvaða mynd skiptir engu máli heldur hitt að vera vera vakandi á meðan ég er hér og njóta þess eins og hægt er.
Ég hef reyndar lesið báðar þessar bækur ásamt kassa af allskonar sjálfshjálparbókum og andlegum fræðum. Maðurinn er gallaður og ekki óhugsandi að hann hafi verið sendur hingað í útlegð af tegund sem er mun þróaðri en hann? Hvernig hljómar það sem tilgáta um óskiljanlega veru okkar hér á þessari jörð?