Það kemur fyrir að ég er staddur í umhverfi, þar sem ég beinlínis neyðist til að haga mér eins og tilheyri heimi hinna fullorðnu. Það er mér þungur róður. Í þessum aðstæðum er ekki óalgengt að að ég finni hjá mér þörf til að annaðhvort bresta í söng eða bara garga. Garga þar til kraftar mínir eru uppurnir.
Fólk sem sýnir það með einhverju móti að það sé á lífi, þykir mér alveg sérstaklega aðlaðandi. Það þarf ekki að vera stór uppákoma, mér nægja fáein tár, að einhver segi eitthvað óviðeigandi, andartaks hvatvísi, ófyrirséð ástríða, klaufaskap eða einhvern vísi þess að viðkomandi manneskja sé ekki steindauð. Ef ég tek eftir breyskleika í fari einhvers, á sá hinn sami mun greiðari leið að hjarta mínu.
Ég þoli illa að þurfa að setja mig í stellingar, eftir því í hvaða aðstæðum ég er í. Við fullorðna fólkið erum uppfull af alveg sérstaklega leiðinlegum látalátum. Hvernig við klæðumst, hvað við tölum um, hvað við tölum ekki um, hvaða mat við borðum, hvað við drekkum, hverja við þekkjum, hvaða bækur við höfum lesið, hvaða tónlist við hlustum á, hvernig bíl við keyrum, í hvaða hverfi við búum, hverjum við erum skyld, osfrv. Ömurleg og niðurdrepandi látalæti, sem persónulega koma mér ekki að neinu gagni.
Þess vegna er svo gaman að eiga samskipti við börn. Þau eru ekki þjökuð af þessum leiðindum sem fullorðna fólkið hefur tileinkað sér. Þau eru í flestum tilfellum, bara þau sjálf. Nema náttúrulega þau börn sem eiga foreldra sem eru sérstaklega sýkt af mikilvægum og stórfenglegum heimi hinna fullorðnu.
Jú, ég viðurkenni, að það að vera fullorðinn hefur sína kosti. Ég get tildæmis farið sisona út í kjörbúð og keypt mér ástarsorgarumbúðir(5l) af vanilluís, lagst upp í sófa og mokað honum í mig af áfergju. En að öðru leiti finnst mér heimur hinna fullorðnu alveg afskaplega kjánalegur. Hverjum og einum er hinsvegar það í sjálfval sett hvort hann taki þátt í þessum skrípaleik. Ég held því að kúnstin liggi í því að finna leið til að vera frjáls til að vera það sem maður vill vera, burtséð frá því hvað þeir sem ákvarða hvað er við hæfi eða ekki við hæfi, finnst um það.
Börnum þykir einmitt mjög gaman að eiga samskipti við þig, allavega þekki ég tvær litlar hnátur sem skríkja af ánægju þegar minnst er á þig, hvað þá þegar þær hitta þig. Sú hin minni (rauðhært lítið skott) segir iðulega Siggasögur í leikskólanum.
Svo leyfi ég mér að mæla með áhorfi á the Painted Veil aftur og aftur við ástarsorginni, auk nokkurra vasaklúta. Herra Norton, kólera og rómantík – betra meðal við ástarsorg er ekki til.
já hún er dásamlega niðurdrepandi sú mynd og eflir þá trú manns að lífið sé þegar öllu er á botninn hvolft ömurlegt ….hún er einnig uppfull af fyrrnefndum látalátum sem sigurður tíundar hér svo skemmtilega!
Ég held ég sé með kóleru. Ég er búinn að vera eitthvað svo slæmur í hausnum í dag.
Sigurður, hugrekki þitt er með því skemmtilegra sem ég þekki:)
Nákvæmlega…Alveg nenni einmitt ekki svona hlutum heldur (Fyrir utan það að ég er ekki feiminn við að seigja neinum að ég fíli ekki gospel né kántrýtónlist)..
Enda verð ég yfirleitt frekar þreytt á að vera í kringum þessa stemmningu lengi og er orðin mjög lunkin við að finna mér afsakanir úr svoleiðis leiðindaraðstæðum.
Hvað er málið með það að leyfa sér ekki að vera í augnablikinu af því maður er svo geðveikt upptekin/n af því að vera “fullorðin”..
Það að einhver segi eitthvað óviðeigandi, andartaks hvatvísi, ófyrirséð ástríða, klaufaskap eða einhvern vísi þess að viðkomandi manneskja sé ekki steindauð eru bara miklar dyggðir þaðan sem ég kem frá..Og ég er sko alveg í heilu lagi og fullorðna fólkinu finnst það held ég bara ekkert ógnandi…
Fyrr dey ég heldur en að verða svona leiðinleg kelling…
Það er sko alveg á hreinu.