Kjörklefakúkarinn

Mörgum þótti litla stúlkan með hattinn krúttíleg þegar hún girti niður um sig buxurnar og kúkaði einum af þeim fallegasta kúk sem kúkað hefur verið sunnan Hringbrautar. Ég veit ekki fyrir víst afhverju ég er að hugsa um hana. Líklega vegna þess að ég hef áhuga á hvernig fólk – ég þar með talinn – breytist með árunum.

Ég átti einu sinni kærustu sem var mikil hippi og hugsjónamanneskja. Er hún nálgaðist þrítugt var hún komin í nákvæmlega sama kassann og hún formælti á þeim árum þegar hún var hugsandi yngismey. Flestir af 68 kynslóðinni, einni mestu byltingarkynslóð allra tíma, hreiðruðu um sig í sama andskotans kassanum. Hugsjónirnar viku fyrir keppni um nýja eldhúsinnréttingu, árlegri fyllerísferð til heitari landa og fleira í þeim dúr.

En þó litli krúttlegi kjörklefakúkarinn héldi í sínar hugsjónir næstu 20 árin og mundi halda áfram að kúka í kjörklefa þar til hún er langt komin á fimmtugsaldurinn, mun engum þykja hún krúttleg lengur, sama hversu fagurlega formaðar hægðir hún skilur eftir sig. Hvað getur hún gert? Farið á þing? Opnað reykelsisbúð? – detox miðstöð?

Á árunum milli tvítugs og þrítugs finnst manni nánast allt mögulegt. Þetta eru árin þar sem frjóasta hugsunin á sér stað. Hvað gerist eftir það skil ég ekki. Það er engu líkara en eitthvað drepist innra með fólki. Eins og það gefist upp þegar það er komið á fertugsaldurinn og sættir sig við stritið svo lengi sem þeir hafa sjónvarp og snakk til að maula á.

Flestir fara sofandi í gegnum lífið.