Month: March 2006

Nú er ég búinn að vera með viðurbjóðinslega flensu í næstum viku og finnst mér orðið mál að þessu linni. Mér finnst reyndar ágætt að þurfa ekki að mæta í vinnuna vegna veikinda en ég er gersamlega að missa mig yfir þessu. Ég brá mér þó út í dag til að kaupa mér lífrænt ræktaðar heilsuhnetur. Ég heimtaði lausn minna mála og mátti hafa mig allan við til að festa ekki fé í minnst 10 sortum af vítamínum og rúmlega 5 kílóum af fræbblum. Ég lét mér nægja að kaupa rauðrófusafa og engifersöl. Engiferölið er máttlaus tilraun til þess eins að létta mína lund. Ég þoli illa að vera veikur og ég er alltof oft veikur. Mér finnst þetta vera svindl og ég satt best að segja stóð í þeirri meiningu að ég ætti ekki eftir að verða svona oft veikur á lífsævi minni. Ef að þú lesandi góður lumar á góðri remedíu til að styrkja ónæmiskerfi líkamans sittu þá endilega ekki á þeim upplýsingum.

Ég hef reynt eftir fremsta megni undanfarna mánuði að ala sjálfan mig á kærleik og yndislegheitum. Ég hef komist að því á grýttum vegi lífs míns að það leikur gersamlega allt í höndunum á mér ef ég er léttur í lund og jákvæður. Það er óhjákvæmilega fylgifiskur þess að reyna að haga sér eins og maður að vera ekki sí oní æ að þrasa, tuða, fussa, skyrpa, hrækja og ekki nota skrúfjárn fyrir sleikjó. Stundum hinsvegar ræð ég engan veginn við mig og ég fer að bölsótast út í allt og alla. Mér líður þá ósköp svipað henni Lindu litlu Blair sem átti í afskaplegum erfiðleikum vegna þess að hún var haldin illum anda. Linda litla Blair, þessi með stóru brjóstin! Ég sat á kaffihúsi um daginn með viðurstyggilegri portkonunni henni fröken Sigríði. Þar við borðið hjá okkur sátu 2-3 “herramenn”. Ég var í hæstu hæðum og var að rifna úr jákvæðni og sérstakri væntumþykju gagnvart heiminum og öllu cosmósinu. Mér fannst vera vorhret í lofti og fuglaflensusöngur hvarvetna og ég hafði orð á þessu við mjög dræmar undirtektir. Einhver sem ég kann ekki að nafngreina hóf upp raust sína og það var engu líkara en hann hefði opnað pandóruboxið og sturtað því yfir hausinn á mér. Það má segja að ég hafi misst þarna niður sjálfið mitt sem ég var búinn að rækta af svo mikilli natni. Mér fannst þessi maður hafa sigrað mig í neikvæðni. Hann sagði að það væri ekkert andskotans vorhret í lofti og það ætti eftir að kólna og gera viðurstyggilegan vetur aftur. Það sem verra er, er að hann hafði rétt fyrir sér, því annan eins viðbjóð og þann kulda sem hefur herjað á hýbýli mín undanfarnar 2 vikur, hef ég ekki upplifað í allan andskotans vetur.

Þetta er hún Amy Goodman eins og áður hefur komið fram. Hún er alveg prýðilegt uppátæki. Hún er stólpípumeðvituð. Við vitum það sem aðhyllumst heilsu, trefjahægðir og reglubundna hreyfingu að um leið og manneskja hefur náð stólpípumeðvitund að þá geti hún fyrst farið að tala digurbarkalega á fundi hjá félagasamtökunum. Þetta er alveg sérstaklega áberandi og það er mér sönn ánægja að vera farinn að taka eftir þessu í mínu dagfarsprúða fari. Fólk sem leggur allt sitt í það að lifa heilsusamlegu lífi er yfir höfuð hamingjusamara, hressara og meira successful en þið hin sem að eru ömurleg. Amy þessi elska ber það með sér að hún hefur landað nokkrum stólpípum. Hún er ein af þessum konum sem kæra sig kollótta um það hvort það sé farið að sjást í gráu hárin eður ei. Fólk eins og Amy( og ég )notar heldur ekki snyrtivörur frá vondu fyrirtækjunum. Málar sig ekki en vaskar sig stöku sinnum upp úr grænsápu. Kyrjar og stundar jóga, helst ashtanga jóga því annað jóga er bara fyrir aumingja. Þrátt fyrir heilsusamlegt líf tekst mér að hirða upp hverja þá umgangspest sem þrífst á þessum ógeðslega kletti sem við dirfumst að kalla land.

Það gerist æ oftar þegar
ég reyni að horfa á bíómyndir að ég endist ekki myndina á enda. Ég hugsa að þetta sé bein afleiðing þess að ég henti sjónvarpinu mínu á haugana fyrir rúmum fjórum vikum síðan. Ég hef þó einstaka sinnum verið inn á heimilum þar sem sjónvarpið er í gangi og mér finnst það athyglinnar vert hversu stutta stund það tekur mig, þar til ég er farinn að fylgjast með nánast hvaða rusli sem er af miklum ákafa. Ég er því kominn á þá skoðun að sjónvarpskassar eru frá andskotanum
sjálfum. Ég horfi hinsvegar ennþá á fréttatíma RUV, en læt NFStuð fréttastöðina alveg í friði, enda sérhæfa þeir sig í neikvæðri æsifréttamennsku. Fréttamennsku sem fær mann til að missa
algerlega trúnna á mannkyninu. Umfjöllun um fólk þar sem allir eru illa innrættir og engum gengur gott eitt til. Nóg um það, hef skrifað áður blog um NFStuð. Myndirnar sem ég hef reynt við eru Separate Lies og Where the truth lies . Ég hef satt best að segja ekkert um þessar myndir að segja nema það að þeir eru báðar tvær alveg sérstaklega niðurdrepandi. Sú hin fyrri fjallar um framhjáld konu bresks kaupsýslumanns.

Mannfýlan kemst að því að kerlingarhróið er að halda framhjá, en vill gera gott úr öllu, þangað til að konan og vel köttaða reiðhrossið eru nánast farinn að gera dodo fyrir framan hann.
Sjísus kræst. Afhverju fer manntruntan ekki bara frá sígraðri konu sinni, selur húsið og flyst til Madeira eða eitthvert, hann gerir sér allavega enga grein fyrir því að hann kemur ekki lifandi
frá þessu lífi. Halda í ótrúa kellingu, svo hann geti drepist bitur og ófullnægður.
Fuss og svei.
Sú hin seinni, er ömurleg sakamálasaga eða eitthvað. Kevin Bacon leikur gyðing í þessari mynd. Hugsunin um að einhver sem ber eftirnafn eins og Bacon leiki gyðing er ekkert minna en forkastanlegt. Nóg af dópi og lausgirtum gleðikellingum. Tilhvers? Afhverju er þetta
spennandi. Mér finnast einhver celeb, dópuð og drukkin ekkert skemmtilegt. Mér finnst reyndar dóp og drykkja alveg sérstaklega ömurlegt viðfangsefni.
Ég sé það best út um gluggann hjá mér um hverja einustu helgi hversu aðlaðandi það er. Prúðbúið fólk búið að míga í sig og geltandi eins og dverghundar.

Það fór þó aldrei svo að ég skyldi ekki verða ástfanginn aftur og nýbúinn. Kvenkosturinn að þessu sinni er hún Amy mín Goodman. Hún er að mínu viti kynþokkafyllsta kona sem ég hef augu borið. Hún er starfar hjá útvarpsstöð sem heitir http://democracynow.org, sem berst fyrir heilbrigðum fréttaflutningi, þarna fyrir vestan Atlantshaf. Henni finnst gaman að ferðast. Ganga á fjöll. Drekka góð vín, en umfram allt að kúra upp í sófa með einhverjum sem henni þykir vænt um.

Eins og oft á virkum dögum geng ég leið sem liggur laugaveginn í þeim tilgangi að leggja ástund á vinnu mína hjá hinu opinbera. Einn fallegan frostmorgun á leið minni, var ég með stöðutáknið mitt æpödduna skrönglandi í eyrum mér. Ég var að hlusta á Eckhart Tolle lýsa því á frískandi máta hvað við mannfólkið erum hjákátleg í uppátækjasamri tilveru okkar. Svo er sem ég heyri óperusöng sem ég get ekki almennilega greint hvaðan kemur. Ekki er Eckhart vanur að vera með eitthvað söngl á þessum ráðstefnum sínum og ekki kom söngurinn frá neinum bíl sem átti þar leið framhjá. Ég slökkti á pöddunni til að komast til botns í þessu sérstæða máli. Mér verður ljóst að þessi fallegi óperusöngur sunginn á anti-semetísku kom frá manni sem nálgaðist mig óðfluga. Ég fékk ekki betur séð en að þessi maður væri háskólaborgari eða jafnvel aristókrat. Þegar við mættumst brosti ég blíðlega til hans og hann brosti til mín. Það kom á hann eilítið hik, svona eins og hann væri að velta því fyrir sér hvort hann ætti að halda áfram að syngja eður ei. Ég að lokum kinkaði kolli til hans og við fórum hver í sína áttina. Þetta var fallegt augnablik sem stendur upp úr í vikunni sem er að líða. Sérstaklega viðeigandi, þar sem Eckhart minn Tolle er dyggur stuðningsmaður léttlyndis og áhyggjuleysis. Söngvarinn hafði eitthvað sem ég hef ekki ennþá að fullu tileinkað mér, en draumur minn er að geta gengið um götur Reykjavíkurborgar á grámygluðum frostmorgni þar sem sjálfsmorð lekur af hverjum þeim er þar á leið um syngjandi eitt stykki óperu.

Undantekningalaust þegar ég flýg milli landa fer ég að hugsa um hitt og þetta sem getur farið úrskeiðis meðan á flugferðinni stendur. Ég er ekki haldinn svokallaðri Aviophobia/Aviatophobia. Ég er síður en svo hræddur í flugvél. En ég læt ímyndunarafl mitt hlaupa gersamlega með mig í gönur. Í flugtaki sé ég fyrir mér þar sem vélin rifnar í tvennt og maðurinn í röðinni fyrir framan mig missir hausinn eða tvístrast og útbíar í allar áttir. Eða þá að annar vængurinn springi í tætlur á miðju atlandshafinu og vélin steypist í sjóinn. Þannig er mál með vexti að ég er á útleið enn og aftur. Árleg ferð mín til Ameríku, nema þá að þessi verður farin í allt öðrum tilgangi en þær fyrri. Ég er nefnilega að fara að heimsækja góðvin minn hann Rúnar, sem býr í Mempiss ásamt kvonfangi sínu henni ME. Ég ætla að fá mér Elvis breakfast sem samanstendur af hamborgara, frönskum og hálfu valium glasi og svo ætla ég að fá mér sundsprett í Mississippi ánni. Guð, hvað ég hlakka til. Ég iða bara allur til og frá, rétt eins og krakkaskratti sem hefur innbyrgt of mikinn sykur.

Ég festi fé í Soda Stream tæki í dag. Þetta er þess valdandi að hvað svo sem er á boðstólnum hér á fallegum Laugaveginum er kolsýrt. Ég hef nú þegar frá því að ég lauk erfiðum degi á skrifstofunni hesthúsað u.m.þ.b þremur lítrum af kolsýrðu vatni. Það er því óhætt að segja að ég er mun hamingjusamari eftir kaupin og ekki laust við að ég finnist ég vera heilli á sál og líkama. Þetta er skrítið því að í morgun þá leið mér viðurstyggilega. En núna líður mér ægilega vel. Ég er svoldið uppþembdur, en í góðum stemmara.

Fólk sem þjáist af ótta/fælni gagnvart löngum orðum í rituðu máli eru greindir með
hippopotomonstrosesquippedaliophobia. Ég er þakklátur fyrir að búið sé að skilgreina þennan vanda sem hefur valdið svo ótal mörgum ábúendum þessarar jarðar óhamingju og viðurstyggð. Hefði ég vitað þetta á þeim tíma sem ég sótti barnaskóla í viðbjóðslegum Kópavoginum þá hefði ég getað gert betur grein fyrir mér og líf mitt væri jafnvel rósum prýtt í dag. En því er sko aldeilis ekki að heilsa. Á hverjum degi verð ég að vakna fyrir klukkan 9. Það eitt og sér er að mínu mati glæpsamlegt og ætti að hengja og skjóta þann helvítis þrjót sem var svona uppátækjasamur og skapandi. Ekki er öll sagan sögð þar með, því ég neyðist líka til að fara framúr og hafa mig til. Að því búnu þarf ég að gjöra svo vel og mæta í vinnuna mína. Hvar fór ég út af leið spyr ég? Hvað var það eiginlega sem ég gerði til að verðskulda þetta?

Ég sá Munich í gær og það kom mér á óvart hversu lítið hún er fylgjandi þeirri hugsjón sem byggir Ísraelríki. Ég átti satt best að segja átti von á að Spielberg tæki einhverja fjandans afstöðu með sínu fólki, en hann gerði það ekki beint, heldur skilaði þessari mögnuðu sögu vel og skilmerkilega frá sér. Það fór hinsvegar í pirrurnar á mér að heyra alla tala ensku með asnalegum hreim. Jú, vissulega tala ísraelar með þessum hreim og sömuleiðis þjóðverjar, en afhverju ekki að hafa bara fjandans myndina á þessum tungumálum. The Passion var á forn hebresku og ekki skemmdi það fyrir. En jú, Munich er gerð af Ameríkönum fyrir Ameríkumarkað þó hún hafi fallið í grýttan jarðveg hjá þeirri þjóð. Á þeim tíma sem hún var tekin til sýninga voru myndir eins og Cheaper By the Dozen 2 og Fun with Dick and Jane einnig frumsýndar og tókst Munich að verða undir í þeirri samkeppni.

Myndin er mögnuð. Hún greinir frá viðbrögðum Ísrael/Moussad við Svarta September í Munich. Þegar líða fer á verkefni Moussad manna sem er að koma öllum þeim er stóðu að blóðbaðinu í Munich, verður tilgangurinn með þessu brölti óljósari og óljósari. Ísraelar og þeir gyðingar sem flytjast til Ísrael gera það í mikilli trú um að Ísrael sé þeirra móðurjörð og þeir eigi trúanlegt tilkall til spildunnar. Og í kjölfar ofsókna gegn gyðingum í gegnum mannkynssöguna hefur Ísrael einnig fengið sámúð og stuðning heimsins. Það er því merkilegt að sjá mynd eftir gyðing sem spyr spurninga eins og hver sé tilgangurinn með þessu. Hvernig er hægt að koma á friði í heiminum með því að svara hverju því sem gert er á manns hlut í sömu mynt. Mér varð hugsað þegar ég horfði á Munich línunnar hér að ofan anashim metumtamim sem þýðir fólk er fífl. Vegna þess að ég er farinn að fórna höndum yfir uppátæki mannanna. Mér ofbýður vonskan í þessum heimi. Ég get alveg skilið hvaða element eru að verki þegar einhver sér sér hag í því að koma einhverjum fyrir kattarnef, ég tala nú ekki um ef að búið er að setja verknaðinn í einhvern heilagan búning, sem þjónar jafnvel æðri tilgangi. Hver í fjandanum telur sig það andlegan að hann geti túlkað eitthvað háttalag hjá honum ókunnum menningarheimi sem réttlætingu fyrir blóðsúthellingum og allskonar viðustyggð. Munich spyr þessara spurninga.
Í niðurlagi myndarinnar er sýnd mynd af New York og ég beið átekta eftir því hvort tvíburaturnarnir yrðu sýndir eður ei. Rétt eftir 911 þá voru sett lög sem neyddu kvikmyndagerðarmenn til að klippa í burt þau myndskeið sem sýndu turnana. Þarna í bláendann á myndinni eru þeir sýndir á táknrænan hátt sem tákn um komandi tíma.

I was happy in the haze
of a drunken hour

But heaven knows I’m
miserable now

I was looking for a job, and then I found a job

And heaven knows I’m
miserable now

In my life

Why do I give valuable
time

To people who don’t care
if I live or die ?

Þegar ég hóf störf
hjá hinu opinbera fyrir þremur árum
réði ég mér vart fyrir
gleði og ánægju. 
Það gersamlega skríkti í
mér.  Núna hinsvegra sönglar
þetta gamla góða lag með Smiths
í hausnum í hvert það skipti
sem ég asnast fram úr á morgnana og
geng til vinnu.