Því er svo farið með marga mannskepnuna, að henni er ókleift að finna til gleði vegna útlitsgalla af ýmsu tagi. Í skúmaskotum sálartuðru sinnar halda sumir að ef nefið á þeim væru aðeins lögulegra, varirnar bústnari, brjóstin stinnari, typpalingurinn örlítið lengri, kílóunum færri osfrv. -þá geti þeir fyrst gengið um fjölfarnar götur, hnarreistir eins og guðs börnum sæmir. Ég sem hef orðið að sætta mig við að vera rassaborugatsljótur, er ekki laus við þennan hégóma. Ég hef tildæmis aldrei verið í ásættanlegri þyngd. Þrátt fyrir að vera á stundum nokkrum kílóum undir kjörþyngd, þá finnst mér ég alltaf geta verið aðeins grennri. Ég er líka um það viss að ef ég væri grennri, þá væri ég mun hamingjusamari en ég er.
Á dögunum sá ég heimildamynd um manneskjur með þá allra einkennilegustu sálrænu vankanta sem ég hef heyrt um: BDD eða Body Dismorphic Disorder. Margt er mannanna meinið, varð mér að orði þegar ég horfði opinmynntur á þessa mynd.
Mér finnast lýtaaðgerðir margar hverjar alveg óttalega asnalegar; þó í sumum tilfellum get ég skilið að fólk vilji aðeins hressa upp á sig. Fólk með BDD, finnst það hinsvegar ekki fullkomnað nema það missi útlim. Þá ekki hvaða útlim sem er, heldur finnst þeim kannski hægri fótur, eða báðir fætur flækjast fyrir sér. Í þessari mynd sem hét: Complete Obsession: Body Dysmorphia, fylgjumst við með tveimur manneskjum sem reyna að berjast í gegnum kerfið til að fá útlimi fjarlægða með aðgerð. Gregg sem er ósköp venjulegur vel gefinn langskólamenntaður maður, er að öllu leiti eðlilegur nema að honum finnst hægri fóturinn sinn gera sig afbrigðilegan, ljótan og ógeðslegan. Hann hefur reynt eftir fremsta megni að skilja ástand sitt, sótt sálfræðitíma í áratugi, menntað sig sjálfur í sálfræði, ekkert af þessu hefur borið árangur, hann vill ekki lifa lífinu með hægri fót áfastan líkamanum. Auðvitað, hver skilur þetta ekki. Ömurlegt að vera með fætur.
Ég hinsvegar, er viss um að ég lifi ekki hamingjusömu lífi fyrr en hausinn á mér hefur verið fjarlægður.
Skrítin er hún tilvera. Hvenær ætli geimskipið sem skildi mig hérna eftir, komi eftir mér? Ég verð að viðurkenna að ég er svolítið sár út í þá. Gátu þeir ekki valið einhverja aðra plánetu í öðru sólkerfi? Nei, þeir þurftu að setja mig hérna með stjörnuvitlausri mannskepnunni, sem hagar sér eins og fucking fífl, hvenær sem færi gefst.
Ohh það er ekkert á mínum fullkomna líkama sem ég gæti hugsað mér að vera án.
Eins og Stebbi Hilmars söng: Allt eins og það á að vera……….
Úpps……… fattaði ekki að það er líklega dauðasynd að vitna í Stebba Hilmars á þessari bloggsíðu.
Jæja ég tek því
Hlustið þið á Eyva og Stebba Hilmars í þessum svokallaða rokkklúbb sem þú ert hluti af?
Hommi …
Í sambandi við manninn sem hataðist við fótinn á sér. Ég er að tengja. Við fótinn.
Siggi, ég var að ná sambandi við strákana, þeir voru voða sorrý yfir þessu klúðri og lofuðu að koma aftur og sækja þig fyrir jól. Ég sagði þeim að þú þyldir ekki önnur jól á þessari plánetu.
Í áratugi átti ég við stökkbreytt afbrigði af BDD að stríða.
Það birtist í því formi að mér hafa alltaf þótt upphandleggirnir á mér stinga í stúf(no pun, hvorki jóla né annað)) við líkama minn. En eftir að ég áttaði mig á því að það kæmi niður á mörgu því sem mér þykir hvað skemmtilegast að bardúsa ef þessir líkamshlutar gæfust upp á því að fá senda neikvæða strauma signt og heilagt og visnuðu af. Nú geri ég þeim eins hátt undir höfði (uss!)og kostur er.
Því að á bestu augnablikum lífs míns hafa handleggirnir á mér leikið eitt aðalhlutverkið.
Talaðu kurteislega um höfuðið á þér Sigurður!
Ef einhver er meira en 50 stigum undir í skrafli og hefur ekki leikið í tvo daga – er þá viðkomandi búinn að játa sig sigraðan?
Nei, því fer fjarri, þó svo að ég eigi mér ekki viðreisnar von.
Fóstradamus: Hafðu bestu þakkir fyrir, mér er stórum létt.
Hey, þú gleymdir að loka á þessa IP tölu. Hahahaha … eða hvað!