SiggiSiggiBangBang

Ég stóðst ekki mátið. Megi elding ljósta mig.

Hjartnæmar reynslusögur viðskiptavina holdljóss er upplífgandi lesefni. Karlmenn sem til þessa hafa ert kynfæri sín með skömm í sálinni, verða um það vísari að ekkert er eðlilegra en að leggja stund á runk, með nýstárlegum tólum og tækjum.
Prestur, ekkjumaður og smokkalausa manngerðin, segja opinskátt frá því hvernig hinn byltingarkenndi fleskljósrunkari, nýtist þeim bæði í leik og starfi.

Hér eftir fer díalókur smokkalausu týpunnar, sem ég hef lesið inn með hressu röddinni minni.

Jú, það er rétt til getið: Pósturinn Páll, leikur stórt hlutverk í fyrst römmum myndbandsins.

Fyrir hrun, þegar menn runkuðu sig áhyggjulausir, var kynnt til sögunnar í fyrsta skipti á Íslandi þartilgerð sæðisútpungunarmúffa. Frægir íslenskir runkarar tjáðu sig hástilltir um runkmál og heimtuðu að fá að ræða um skökulinn á sér, án þess að vera úthrópaðir öfuguggar.

Á þessum tíma var ekki mikið talað um efnahag og gjaldþrot og gafst því áhugafólki um sjálfsfróun karla nægur tími til að kynna sér þetta nýja og skemmtilega leikfang. Á heimasíðu holdljóss, voru að finna hughreystandi reynslusögur manna úr hinum og þessum stigum þjóðfélagsins, þar á meðal saga prests með doktorsgráðu. Prestur þessi, sem er án efa graðasti prestur sem ég hef heyrt um, á 7 börn með konu sinni sem hann er hamingjusamlega giftur. Hann er fullur af sektarkennd yfir einhverju sem hann tíundar ekki frekar, en finnst hann hafa himinn höndum tekið þegar hann uppgötvar gleðina og hamingjuna sem fylgir því að runka sig með þessum bráðskemmtilega runkara.

Mér varð létt, eftir að hafa lesið reynslusögu prófastsins, því sjálfróun hefur alltaf verið í mínum huga skammarlegt athæfi. Ég er bara þannig upp alinn. En vitandi það að helgur maður með prófskirteini runkaði sér með múffu, þurfti ég ekki lengur að skammast mín þó ég gerði slíkt hið sama. Svo innspíraður var ég, að ég bjó til litla auglýsingu við reynslusögu prófastsins. Ég nota helgu röddina mína í upplestur á sögunni, til að gera hana meira sannfærandi.

Eftir að kærastinn hennar Barbra er étinn af uppvakningum í kirkjugarði, leitar hún skjóls í húsi sem er umsetið heilum saumaklúbb af hungruðum mannfleskétandi sóðaháleistum, sem þrá ekkert heitar en að læsa tönnunum í þokkafulla leggi hennar og liði. Minnir svolítið á köttinn minn.

Senan hér að ofan er framlag mitt til verkefnisins NOTLD:Reanimated. Hún telur 313 ramma, eða 13:01 sekúnda. Ég sé mest eftir að hafa ekki haldið utan um klukkustundirnar sem fóru í þetta, en þær eru á að giska eitthvað í kringum 35-40.

Ég hef ekki mikið teiknað síðan ég var barn. Það má sjá glögglega hversu mér fer fram eftir því sem líður á senuna. Einnig veit ég ekki alltaf hvar á að skyggja, eða hvaða gerð af blýöntum er best að nota. Ég ákvað snemma að láta alla ramma standa, hversu slæmir sem þeir eru.

Kvikmyndin Night of the living dead, eftir George A. Romero er með svokallað Creative Commons leyfi, sem gerir hverjum sem hefur áhuga á, kleift að taka myndina breyta henni og nota hana hvernig sem hann kýs, að því skyldu að verkið sé gert opinbert undir sama leyfi. Ég notaði áður bút úr NOTLD í forvarnarmynd um einelti í stjórnsýslu: Nótt í borg hinnar dauðu.

NOTLD:Reanimated, virkar þannig að þú velur þér senu úr myndinni og vekur hana aftur til lífsins í formi teikninga, brúðugerðar, eða hvað svo sem þér dettur í hug. Það eru aðeins þrjár reglur, verkið verður að vera þitt eigið, það verður að vera í svart hvítu, og það þarf að synca við hljóðið í upprunalegu senunni. Senunum skal skila inn fyrir 12. september. Eftir það verða þær skeyttar saman, þannig að úr verður spáný Night of the living dead.

Á Þúskjá.

Fígúran sem lék í myndbandinu mínu Borgin Brennur hefur náð ótrúlegum vinsældum á Þúskjá fyrir tilstilli monitor.is. Hef ég því tekið ákvörðun um að hún leiki aðalhlutverk í öllum mínum myndböndum héðan í frá. Og þar sem mér dauðleiddist svo skelfilega í dag, settist ég niður við tölvuna mína fínu og bjó til þetta myndband um hvernig er að vera einn og yfirgefinn í ástlausum heimi, þar sem enginn skilur mann.

Fáein orð um Public Domain.
Til er fjöldinn allur af kvikmyndum í flokknum Public Domain á archive.org. Þegar eitthvað fellur undir þann flokk, hvort sem það er ritmál, mynd, eða hljóð, þýðir það að hver sem er getur tekið efnið og gert það sem hann lystir við það. Meðfylgjandi myndband um ást og umkomuleysi er búið til með atriðum úr frægustu mynd George A. Romero: Night Of The Living Dead, sem einmitt tilheyrir þessum flokki.

Meira um Public Domain á Wikipedia.

Líklega hefði undirritaður betur farið út úr húsi í dag.

Fyrir nokkrum árum síðan lærði ég á snilldarforritið Photoshop. Það kom sér ákaflega vel á þeim tíma, þar sem mér var í nöp við fjölda fólks; sem er eitthvað annað en í dag: nýkrýndur verndari ástarinnar.

Þeir sem urðu fyrir photoshop-barðinu á mér voru meðal annarra deildarstýra á deild sem ég var að vinna á. Hana staðsetti ég á samnorræna ráðstefnu hjá BDSM félagi Íslands, íklædda hefðbundnu leðri með keðjur áfastar viðkvæmum líkamshlutum. Myndina sem ég bjó til af henni, sýndi ég engum nema stúlku einni sem vann á sömu deild. Við veltumst um af hlátri í súrsætum hefndarhug.

Annar aðili á svipuðum tíma, sjálfkjörinn andlegur leiðtogi Samtaka Iðnaðarins, var að gera mig stjörnu-hoppandi-vitlausan. Ég mátti ekki sjá hann, þá blossaði upp gremja sem var svo fúl og illa lyktandi, að ég átti í mestu erfiðleikum með að leyna henni. Hann sendi ég, með hjálp Photoshop, í gleðskap samkynhneigðra, þar sem ég lét hann horfa á karlkyns fatafellu með sælubros á vör. Sú mynd, mér algerlega að óvörum rataði á netið.

Undanfarinn mánuð hef ég verið að læra á forrit sem heitir Adobe After Effects. Með því get ég blásið líf í einfaldar ljósmyndir og sett fólk í ómanneskjulegar aðstæður. Til allrar guðs lukku á ég ekki til neitt annað nú til dags, en hjartahreinan kærleik.

Það er enginn tilgangur með meðfylgjandi myndbandi. Ég hef enga sérstaka hugmynd um hvers vegna viðkomandi persóna varð fyrir valinu. Mér hefur reyndar alltaf fundist hausinn á vefsíðunni hans frekar spaugileg. Guð einn veit að mér er nokkuð sama um pólitík. Ég þurfti einungis viðfangsefni meðan ég var að læra, og kom ekkert betra til hugar. Afhverju brúðan syngur Hunting High And Low, er líklega vegna þess að rétt fyrir jól, sendi mér einhver tengil á myndband Garðars Cortes þar sem hann syngur þetta lag, og fannst mér það óttalega hallærislegt.

Ég var búinn að búa til brúðu sem spannaði allt lagið, en eftir að hafa tosað hana til og frá í u.þ.b 3000 ramma, var mér orðið frekar illa við hana, svo ég ákvað bara að klippa þessi tvö atriði saman í þetta stutta myndband og pósta því.

Borgin brennur á youtube

Hverju mannsbarni er fullkunnugt um hversu mikill söngfugl ég er. Ég gersamlega elska að þenja á mér raddböndin og verða þá oftar en ekki söngvar um ástina fyrir valinu. Hver sem haft hefir af mér kynni veit að ég er dyggur aðvókat ástarinnar. Ég elska að elska. Ég elska að syngja. Að lifa er að elska. Ást, ást, ást.

Með fallegri ástarlögum sem ég hef heyrt, er án efa Perhaps Love með John Denver. John Denver er steindauður, en þetta fallega lag lifir í hjörtum allra meðvitaðra manna. Ég er meðvitaður maður. Ég hef kynnst ástinni.

Núna nýverið söng okkar ástsæli Garðar Cortes þetta lag með miklum tilþrifum. Lag þetta rataði til mín í gegnum pípur alnetsins og hitti mig beint í hjartastað. Ég hugsaði með mér, ekki get ég verið eftirbátur Garðars og því ákvað ég að syngja þetta lag inn á myndband fyrir aðdáendur þessarar síðu. Undir spilar John Denver á veðraðan kassagítar, en ég sé alfarið um söng. Má segja sem svo að þetta myndband sé óður minn til ástarinnar. Megi sem flestir finna ástina og lifa hamingjusömu lífi, þangað til við fetum í fótspor John Denver og drepumst.