SiggiSiggiBangBang

Ég er barn fast í líkama 37 ára reykvíkings, er einhver til í að hleypa mér út?

Stundum þarf ekki mikið til að gleðja mig.

Í staðinn fyrir að fara á tónleikana á Klambratúni, fór ég einsamall í Fríkirkjuna að hlusta á Ragnar Bjarnason, Önnu Siggu og Helenu Eyjólfsdóttur, ásamt kvinntett Carls Möller syngja og tralla íslenzk dægurlög. Ég skemmti mér regulega vel. Áheyrendur voru hvattir til að syngja með og það gerði ég og tók hraustlega undir í lögum eins og Fyrir átta árum, Tandeleijó og Litla Flugan hressa og prýðilega. Ragnar Bjarnason er goðsögn í lifanda lífi. Hann er ekki bara góður söngvari, heldur hefur hann frískandi og skemmtilegan persónuleika, sem lætur engan ósnortin.

Það er eitthvað sem hefur gerst innra með mér, sem gerir það að verkum að ég hef að einhverju leiti sæst við uppruna minn. Ég er farinn að kunna að meta séríslensk fyrirbæri, eins og Gufuna, íslensk dægurlög, harðfisk og fleira í menningunni sem hægt er að segja að einkenni Ísland og íslendinga. Fyrir þessu fann ég, þar sem ég sat í kirkjunni, með löndum mínum á öllum aldri. Ég fann fyrir að við áttum eitthvað sameiginlegt, þó það væri ekki meira en að við kynnum textanna við lögin sem flutt voru. Þetta er töluverð breyting á viðhorfum mínum til föðurlandsins. Ég hef alveg síðan ég skreið yfir tvítugsaldurinn viljað hafa mig á brott, með það eitt að markmiði að snúa aldrei aftur. Afneita uppruna mínum, taka aðra trú, gera allt sem að í mínu valdi stóð til að gleyma landi og þjóð. Ég er því himinlifandi með þessi sinnaskipti; ég gæti þó vel hugsað mér að búa á nokkrum stöðum í heiminum, áður en yfir lýkur.

Ég kom sjálfum mér reglulega á óvart í gærkveldi, þegar ég lét undan hvatvísi minni og skrifaði óhroða í athugasemdakerfi hjá manni sem ég þekki ekki neitt. Í óumflýjanlegri sjálfskoðun minni í dag, gat ég ekki með nokkru móti munað eftir að hafa gert annað eins. Það er mér því mikið áfall að verða þess áskynja, þegar svona illþyrmilega hriktir í stoðum minnar fallegu skapgerðar, sem er eins og allir eru meðvitaðir um: blómum skreytt.

Ég les urmul af veflókum á degi hverjum. Ég fylgist grannt með því sem er að gerast í blogheimum. Hvernig svo sem á því stendur, þá virðast – með tilkomu moggablogsins – blogheimar loga í illdeilum og persónulegu skítkasti, þar sem menn er nafngreindir og lagðir svívirðilega í einelti. Stundum er að verki hópur fólks sem telur það heilaga skyldu sína að gera einhverjum sem er ekki sama sinnis lífið leitt.

Sem er mjög fyndið í ljósi þess að ekki alls fyrir löngu var í gangi herferð gegn einelti unglinga á netinu. Hvað með fullorðið fólk? Er allt í lagi að það stundi einelti á netinu, eða kallast það kannski heilbrigt debat, þegar fullorðið fólk eys hlandi og skít yfir samtíðarmenn sína, í þeirri von að það líti aðeins betur út í samanburði.

Vegur minn er prýddur góðum ásetningi. Ég tók þá ákvörðun að kveða mér ekki til hljóðs í athugasemdakerfi fólks sem ég þekki ekki neitt og er ósammála. Ég sé mér persónulega engan hag í því að skeina fólki með dyggðugum skoðunum mínum, og skilja jafnvel eftir tengingu í mitt eigið vefsetur, svo gremjuboltarnir geti í réttlátri reiði sinni elt mig uppi og sagt mér hvað þeim finnst ég ömurlegur.

En rétt eins og ég væri andsetinn skrifaði ég eftirfarandi skeyti:

Ummæli þín um Stefán Friðrik, mann sem þú greinilega álítur ekki jafningja þinn, eru til vitnis um hvaða manngerð þú hefur að geyma.
Þannig að þegar öllu er á botninn hvolft, ert þú í raun og veru Bolur Bolsson: fordómafullur, óumburðarlyndur, athyglissjúkur, andstyggilegur og alveg yfirnáttúrulega leiðinlegur. Moggabloggið er ekki bara á moggablogginu, svo mikið er víst.

Ég hefði rétt eins getað bankað upp á hjá viðkomandi, girt niður um mig og skitið á gólfið.

Ég sé að póstmaðurinn vinalegi er að koma með spánýja bók af amazon.co.uk, er þetta kannski metsölubókin: “How to be splendid, in an imperfect world.”

Þessi fyrirmyndarköttur er orðinn heimagangur hjá mér. Það var svo um fimmleytið í morgun, að hann tók upp á því að gæla blíðlega við sofandi andlit mitt. Ég var um það leyti staddur í sérlega fáguðum gleðskap í Savannah í Georgíufylki. Ég var að ræða við Jim nokkurn Williams um kaup á dýrindis fornmunum, þegar kisi náði með þrákelkni að klofa yfir í draumalandið mitt. Ég reyndi hvað eftir annað að banda honum frá mér, en hann lét ekki segjast og hélt áfram að kássast upp á mig. “What do you think of this cat?” spurði Jim Williams mig. Ég sagði eins og satt var, að mér þætti þessi köttur alveg ægilega fallegur, en það væri frekar óþægilegt hvernig hann gerði ítrekað áhlaup á hausinn á mér. Jim Williams, hló eins og hross. Um það leyti vaknaði ég.

“Ég heimta að bæjarstjórn Akureyrar segi af sér,” sagði lostafull, eggjandi, en jafnframt réttsýn vinkona mín, meðan hún fetti sig, bretti og setti á sig snúð.

“Nú, því þá í ósköpunum,” sagði ég, sjálf rödd skynseminnar.

Ég lét hugann reika meðan ég beið eftir að illa girt vinkona mín til margra ára upphugsaði útskýringu. Mér fannst ég sjálfur góður gaur. Ég svaraði vinkonu minni alltaf eins og ég væri skör hærra en hún í vitsmunalegum þroska. Ég passaði mig á að raddblær minn væri alveg passlega hlaðinn yfirlæti. Mikið er ég frábær, hugsaði ég mér sjálfum mér. Bara ef mér tækist að finna ástina. Guð einn veit. Ég hef leitað blárra blóma út um trissur og tranta.

Það var þá sem ég tók þá ákvörðun að semja einkamálaauglýsingu, þar sem ég útlistaði hversu fjárhagslega sjálfstæður ég væri og hversu örugglega mér hefir tekist að losa mig við alla fortíðardrauga. Já, svo kæmi ég til með að leggja ríka áherslu á hversu á tæru ég er með öll mín mál. Ég brosti, mér leið vel. Vinkona mín, sem alltaf hafði álitið mig kynlausan, var enn hugsi. Ég var um það viss, að hún hefði engin haldbær rök. En mikið var hún kynþokkafull, þar sem hún stóð andspænis mér, svona ósköp íbyggin. Svo vel meinandi. Tilbúin að taka upp hanskann fyrir lítilmagnann, sem að í þessu tilfelli voru allir þeir sem áttu um sárt að binda vegna þess að bæjarstjórn Akureyrar hafði meinað þeim aðgangi að einni af mestu stuðskemmtan sem haldin er um Verzlunarmannahelgina. Ég sá það á vinkonu minni að hún lét sig málið varða, enda áhugamanneskja um menningarlíf á Norðurlandi.

“Já, þeir eiga ekki að komast upp með þetta mannréttindabrot!” Hún virtist bálreið. Hún tók þetta persónulega. Henni fannst að sér og sinni fjölskyldu vegið.

“Verzlunarmannahelgin er mesta stuðhelgi á öllu árinu, þessir fasistar eiga ekkert með að mismuna fólki á ákveðnum aldri! Allir eiga að hafa sama rétt til að ríða og drekka sér til óbóta!”

Hefur hún virkilega aldrei hugsað um mig sem kynveru. Ég vissi ekki hvað ég átti að segja við hana. Mig hafði oft og mörgum sinnum langað til að kyssa lostafullar varir hennar, en aldrei sleppt af mér beislinu. Hver var ég í hennar augum. Heldur hún að ég sé samkynhneigður. Er það þess vegna sem ég þarf að hlusta á allar þessar viðbjóðslegu kynlífsreynslusögur.

Hvað gat ég sagt um þetta hitamál. Allir virtust hafa einhverja skoðun á þessu máli. Ég varð að láta mér detta eitthvað í hug. Ég fann að ég var að stressast upp. Svitinn spratt fram. Ég var að vona að hún tæki ekki eftir að ég væri að missa tökin. Áður en að ég áttaði mig á því, heyrði ég sjálfan mig segja hátt og snjallt: “Ég drap Lúkas!”

Ég fór leið sem liggur í Maður Lifandi í dag. Ég var varla kominn þar inn fyrir dyrnar þegar ég mætti alveg sérstaklega móðurlegri konu. Ég gerði ráð fyrir því að hún væri á launaskrá fyrirtækisins svo ég sagði við hana sisona: Heyrðu!!!

Allt fas og öll framkoma þessarar undursamlegu konu bar þess merki að hún hefði ekki einungis prufað ristilskolun, heldur átti hún árskort. Augu okkar mættust, í örskamma stund, eða þangað til ég hörfaði vegna þess að ég var viss um að hún væri að hugsa eitthvað ljótt um mig.

Hvað get ég gert fyrir þig, sagði hún með silkimjúkri röddu. Ég nurlaði saman höndunum: Ég er svo óhamingusamur kæra frú, sagði ég við hana og andvarpaði. Ég er nú ekki frú, sagði hún og það var eitthvað í röddinni sem virkaði ákaflega sannfærandi á mig. Já, gott ef ekki traustvekjandi.

Áður en ég vissi af, var farið að skríkja einkennilega í henni. Ég horfði brúnaþungur á hana. Það hélt áfram að skríkja í henni. Mér fór að líða furðulega og ég fann að taugakerfið byrjaði að gefa sig. Mér sundlaði. Sviti spratt fram, án þess að ég fengi við ráðið.

Afhverju ertu svona óhamingjusamur, spurði hún varfærnislega; hún var hætt að skríkja eins og fífl. Já, það er nú saga að segja frá því, sagði ég með brostinni röddu. Ég settist niður á appelsínukassa og horfði í kjöltu mér. Áður en að hún gat sagt “supercalifragilisticexpialidocious,” sagði ég henni ævisögu mína. Ég sagði henni frá barnaskólanum, Löngubrekkunni, Afa og Ömmu, móanum, rauða húsinu, Lundi, Snoopy, fyrsta kossinum, flugvélinni, ástinni, bláu blómunum, Svavari Gests, útvarpssögunni. Ég dró ekkert undan. Þegar ég hafði lokið að segja henni harmsögu lífs míns, leit ég upp og sá að hún mændi á mig skilningsrík og hljóð.

Hún fór upp í hillu, og náði í þrjár dósir, fullar af allskonar gúmmilaði. Ein var fyrir taugakerfið, önnur fyrir lífsleiðann og sú hin síðasta gerir mér kleift að hugsa heila hugsun án þess að slefa. Allt kostaði þetta litlar 6000.- , sem ég greiddi skælbrosandi, með von í hjarta. Ekki nóg með það, heldur keypti ég líka tíu eintök af ‘The Secret’. Ég verandi uppgjafafyllibytta, þess fullviss að tíu eintök af jafn frábærri bók og ‘The Secret’ virkar mun betur en eitt eintak.

Lífið er tilgangslaust og alveg ótrúlega asnalegt. Ég passa mig þó á að læðast með þessar lífsskoðanir mínar meðfram veggjum. Það að finnast lífið tilgangslaust og asnalegt er ekki félagslega við hæfi. Það er kúnst að lifa í þessum heimi. Ef einhver brosir of mikið þá er hann vangefinn eða með alvarlega persónuleikaröskun. Ef einhverjum verður misdægurt, er þeim hinum sama gert að eiga viðskipti við lyfjafyrirtækin til að öðlast bót meina sinna.

Samt, að vel athuguðu máli er ekki hægt að komast að annarri niðurstöðu en að lífið sé fíflagangur. Flest okkar höfum öðlast ótrúlega leikni í að ljúga okkur uppfull að það sem við erum að fást við, sé tilgangur þessa lífs. Eins og einhver sem er mjög upp með sér yfir að vera í forsvari fyrir húsfélagið í einhverju fjölbýlinu, svo dæmi séu tekin. Ég sé hann fyrir mér borubrattan, baðandi út öllum öngum: “Ha, ha, ha ég er formaður húsfélagsins, sjáið bara mig!”

Þegar hinir íbúðaeigendurnir sjá ekki til, rannsakar hann sameignina; athugar hvort sá sem á sameignina þá vikuna hafi örugglega þurrkað af undir blómapottunum, eða hvort skúrað hafi verið undir stiganum. Hvað þá hjólageymsluna. Það þarf jú líka að skúra hjólageymsluna. Hann hafði á sínum tíma sett sig á móti því að breyta þessu rými í hjólageymslu. Hann hafði haft orð á því á húsfélagsfundi, ekki einu sinni heldur í fjórgang. En nei, sú tillaga gekk í gegn þrátt fyrir að hann hafi gert ábúendum grein fyrir öllum þeim óhreinindum sem fylgja reiðhjólum. Hann vissi það fyrir víst að enginn í fjölbýlinu kæmi til með að þrífa hjólageymsluna þannig að prýði væri af. Það varð því oft, að hann fór og tók hana rækilega í gegn; oftast í skjóli næturs.

Hann gat ekki hugsað sér að sameignin væri óhrein. Honum leið eins og hann sjálfur væri óhreinn á sálu sinni, þegar allt var á rúi og stúi í sameigninni. En hann lét hina íbúa hússins heyra það á mánaðarlegum húsfundum. Einu sinni hótaði hann að segja af sér formennsku í húsfélaginu. Hann vissi að enginn annar hefði bolmagn til að taka þessa mikilvægu stöðu að sér. Svo hann var nokkuð öruggur með viðbrögð hinna íbúanna í blokkinni. Enginn taldi sig geta ynnt formennsku jafn vel af hendi og hann, svo loforð um bót og betrun urðu til þess að hann ákvað að láta til leiðast og halda áfram í embætti. Þeir sem áttu sameignina í allavega fjórar vikur þar á eftir lögðu sig sérstaklega fram um að þrífa og þurrka af. Lovísa á þriðju hæð hengdi meira að segja upp ljósmyndir, sem sonur hennar hafði tekið þegar hann var að vinna í útgerð fyrir norðan. Ósköp fallegar myndir, úr smábátahöfninni. En það entist ekki lengi, og herra tilgangur lífssins vissi ekki fyrr en honum var orðið svefnvant yfir illa hirtum stigaganginum.

Á mínu heimili er klukkan er orðin rúmlega eitt eftir hádegi. Ég er ekki enn kominn á lappir. Ég ætla að horfa á Annie Hall, sem er ein af meiri snilldum kvikmyndasögunnar.

Mér varð litið sem snöggvast á vinnufélaga minn á næsta bás. Hann hefur verið eitthvað taugaveiklaður því lappirnar á honum gengu upp og niður. Í eitt augnablik fannst mér eins og hann væri að eiga við sjálfan sig. Áður en ég vissi af var ég farinn að skellihlæja.

Þessi vinnustaður er frekar íhaldsamur og fólk hér virðist taka sig frekar hátíðlega. Það væri gaman ef eitthvað óvenjulegt gerðist hérna. Djöfulanum að vera að taka þetta asnalega líf svona alvarlega. Í síðustu viku reyndi ég að hífa upp stemninguna, með að hrækja tyggjóinu mínu í skjáinn sem ég vinn við. Ég uppskar fyrirlitningu og smán. Það hefur enginn virt mig viðlits síðan. En ég veit að þau eru að tala um mig. Ég sé það á þeim.

Ég man eftir mynd sem hét And Justice For All. Lögfræðidrama með Al Pacino. Í þeirri mynd mætti einn virðulegur lögfræðingur uppáklæddur í kvenmannsföt, búinn að raka á sér hausinn. Hann hafði fram að þessu atriði verið alvöruþrunginn með allar byrðar heimsins á herðum sér. Þetta atriði festist í huga mér, einfaldlega vegna þess að hann virtist svo frjáls og glaður með ákvörðun sína.

Einhvern tímann á ég eftir að mæta hér með hárkollu og í síðkjól. Það er full ástæða til að hrista aðeins upp í þessu hérna. Djöfuls leiðindi.